Ontkoppeld!!

Deel 29♡

Pov Emma
Ik loop achter Enzo aan door het dorpje. Geen idee waarom, maar hij vond het leuk om het eiland te verkennen. Misschien verveelde hij zich gewoon.

De warme zon schijnt op mijn armen. Er is een aangenaam briesje dat door mijn haren waait.

"Is dit het grootste stadje?" Vraag ik om de ongemakkelijk aanvoelende stilte te verbreken.

"Jep."

"Het moet vast heel saai zijn geweest om hier op te groeien."

Enzo draait zich om. Ik had verwacht dat hij boos of beledigd zou zijn, maar hij lijkt zich erg op zijn gemak te voelen. "Waarom denk je dat ik weg ging?" Er klinkt een lach uit zijn mond.

"Hoe oud was je?" Vraag ik. "Toen je weg ging."

"Achttien." Hij zegt het zonder er over na te denken.

Plots blijf ik staan waardoor Enzo ook stopt met lopen. "Ik snap het niet." Zeg ik.

"Ik snap ook niet waarom je stopt. Loop eens door."

"Nee." Ik blijf staan. Dit moet ik weten. "Je bent zo slim, waarom besloot je bij de Maffia te gaan?"

"Je bent wel brutaler nu ik je vandaag niet mag aanraken." Hij negeert bewust mijn vraag.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem al snel weer. Eigenlijk heeft hij daar wel gelijk in.

"Geen zorgen." Glimlacht hij. "De klappen stapelen zich wel op naar morgen."

Mijn ogen worden groter. "Mag dat?" Vraag ik alsof we een handleiding bij onze deal hebben.

"Babe, er zijn geen spelregels aan ontvoeringen verbonden."

"Oké, prima. Maar wil je wel antwoord geven op de vraag?"

"Nee." Hij draait zich om en loopt weer door. "Loop mee." Sist hij wanneer hij door heeft dat ik het niet doe.

Eigenwijs blijf ik staan. "Nee. Ik loop pas mee wanneer je het me verteld hebt. Waarom ging je voor de maffia werken?"

Boos kijkt hij me aan. Met stevige passen loopt hij naar me toe. Op dit moment ben ik erg blij met onze deal. Als we die niet hadden, had hij me allang al vast gepakt en mee gesleurd.

"Ik verveelde me."

"Je woonde in Amsterdam. Hoe kun je je daar vervelen?"

"Heel makkelijk." Antwoordt hij simpel. "Ik werkte niet voor Carlos, trouwens. Ik deed gewoon een aantal losse klussen."

"Wat voor soort klussen?"

"Ik denk niet dat je daar een antwoord op wil."

"Maar waarom?" Vraag ik nog een keer. "Verveling kan geen reden zijn om mensen te vermoorden."

Enzo lacht. "Schattig, dat jij gelijk van het ergste uit gaat." Zijn blik glijdt over mijn gezicht. "Als ik het vertel, beloof je dan om je mond hierover te houden en gewoon braaf mee te lopen?"

Langzaam knik ik. Als ik nog verder ga, zou hij misschien zo boos worden dat hij de deal verbreekt. En dát zou mijn dood betekenen.

"Zeg het." Klinkt het autoritair.

Een zachte zucht van tegenzin verlaat mijn mond. "Ja, ik beloof het."

"Oké." Enzo kijkt kort om zich heen. " Die klussen waren het enige wat mij gevoel gaf. Nu blij?"

"Nee. Wat bedoel je daarmee?"

"Naha." Hij schudt zijn hoofd. "Je zou nu je mond houden en meelopen." Enzo zet een stap aan de kant. "Ga jij maar voor."