Ontkoppeld!!

Deel 36♡

Het langverwachte deel -mxsa-, hopelijk was het het wachten waard XD

Pov Enzo
De deur klapt met een knal achter me dicht.
Degene in de huiskamer kijken op.

"Waar verdomme is Art?"

Voorzichtig wijst Kevin naar de keukendeur. Zonder een woord te zeggen, loop ik naar de keuken toe.

"Art!"

Met een geschrokken blik, springt hij op van de stoel. "Enzo? Je bent laat."

"Laat? Ik ben laat?" Bries ik naar hem.

"Dat is wat ik zei, ja."

"Weet je waarom ik laat ben?" Vragend kijk ik hem aan.

"Verwacht je hier een antwo-"

"-Omdat ik verdomme twee uur heb moeten lopen!" Schreeuw ik hard in zijn gezicht.

"Je had me ook kunnen bellen." Zijn stem klinkt zachter.

Terwijl zijn stem zachter wordt, wordt de mijne alleen maar harder. "Bellen? Met wat? Mijn mobiel die in het busje lag?"

Hij zet een stap achteruit. "Ja.."

"Waar is Emma?"

"Lorenzo, doe haar geen pijn. Ze is moe."

Ik trek een wenkbrauw op. "Dat is niet wat ik vroeg."

"Ze is boven. Op jouw kamer." Hij slaat zijn armen over elkaar. "Alsof ze ergens anders zou zijn."

Zijn opmerking negerend, draai ik me om. Wesley zit ongestoord aan de keukentafel. "Wes."

"Huh?" Hij kijkt op. "Ik heb hier niks mee te maken."

"Wil jij Emma vandaag bij je houden? Ik heb geen zin meer in haar."

Welsey kijkt me verward aan. "Ja? Sure."

"Zorg ervoor dat ze spijt krijgt voor wat ze heeft gedaan."

Pov Emma
De deur wordt met een klap open gegooid. Geschrokken schiet ik overeind. Wesley staat glimlachend in de deuropening. Het is eng dat hij glimlacht.

"Waar is Art?" Vraag ik.

"Art? De vorige keer vroeg je nog om Enzo." Hij lacht. "Ze zijn allebei beneden trouwens. Art heeft heel erg zijn best gedaan."

"Zijn best gedaan voor wat?" Bang voor het antwoord wacht ik af.

"Om jou te sparen. Het is hem, helaas voor jou, niet gelukt."

Ik sta op van het bed. "Wat ga je doen?"

"Ik?" Hij kijkt onschuldig. "Ik ga je pijn doen. En ik ga ervan genieten."

Voorzuchtig stap ik achteruit. "Oké, oké. Ik snap dat Enzo boos is, maar jij hoeft niet zijn vuile klusjes te doen."

"Ach, wat schattig." Hij loopt met stevige passen naar me toe. "Ik doe dit niet omdat het moet, ik doe dit omdat ik het wil."

"Waarom?" Vraag ik. En het is een oprechte vraag. Waarom vinden sommige mannen het zo leuk om andere pijn te doen?

Wesley geeft helaas geen antwoord. In plaats daarvan, pakt hij mijn arm en trekt me mee de kamer uit. Ik wed dat hij zelf ook geen antwoord hierop heeft.

Ondanks dat iedereen weet dat het hopeloos is, werk ik alsnog niet mee.

"Waarom ben jij altijd zo lastig?" Zeurt Wesley.