Ontkoppeld!!

Deel 33♡

Pov Emma
De man die achter Enzo verschijnt verbaasd me. Het is nieteens een man, dit is een jongen. Ik durf te wedden dat hij nog geen twintig is.

Hij loopt naar Fabio toe en geeft hem een grote knuffel. Ze spreken een taal die ik helaas niet kan verstaan, italiaans. Met grootse gebaren praat hij door.

Fabio lacht. Hij zegt een woord wat lijkt op 'kalm', waarop ik aanneem dat hij de jongen vertelt dat hij rustig moet doen.

Ik kijk naar Enzo, precies op dat moment valt zijn blik op mij. Hij lijkt me nu pas op te merken. Er vormt zich een glimlach op zijn gezicht. "Babe." Met stevige passen loopt hij op me af.

"Heb je me gemist?" Met een geamuseerde grijns kijkt hij me aan.

"Nee." Antwoord ik. "Nee, totaal niet. Ik had gehoopt dat je nooit meer terug zou komen."

Enzo zijn grijns verandert in een boze blik. Ik zie zijn hand omhoog gaan. Net voor hij me raakt kan ik naar achter springen. Zijn hand raast vlak voor mijn gezicht voorbij.

"Wacht, dat was een grapje. Ik heb je wel gemist." Verbeter ik mezelf snel. Het klinkt gemeend ook al is het een totale leugen. "Het was een grapje." Zeg ik sussend. Ik sla mijn trillende handen om hem heen. "Sorry."

"Aaww." Hij pakt me stevig vast, waarbij hij zacht over mijn haar aait. "Dat dacht ik al. Ik hoorde dat je het gezellig hebt gehad met Wesley."

Ik maak me los uit de verstikkende omhelzing. "Uhm.." Is hij sarcastisch? "Ik ben blij dat je er weer bent." Gewoon zijn ego strelen en alles komt goed.

Hij pakt een lok haar tussen zijn vingers. "Laten we naar boven gaan. Daar hebben we wat meer privacy."

Mijn mond voelt droog aan. Nerveus slik ik. "Privacy voor wat?"

"Sstt. Niet moeilijk doen, daar heb ik vandaag echt geen zin in." Zijn hand houdt de mijne strak vast. Hij zegt kort iets tegen Fabio en de jongen.

Ik zie en hoor nog net een "ciao!" Met een zwaaigebaar.

Ietwat verward loop ik achter Enzo aan. Ik snap het niet. Ik dacht dat ciao hoi betekende, maar ze gebruiken het ook als doei?

Middenin de kamer blijf ik staan. Enzo kijkt me lichtelijk afwachtend aan. "Kom hier."

Als een trouwe hond die luistert naar zijn baas, loop ik naar hem toe. Zodra ik in zijn handbereik ben, trekt hij me wederom in een stevige knuffel. Ik knuffel hem niet terug, maar doe ook geen moeite om hem weg te duwen.

"Ik heb je gemist." Fluistert hij zacht.

Verbaasd frons ik mijn wenkbrauwen. "Waarom?" Fluister ik terug. "Je haat me."

Hij laat me los. Op zijn gezicht is een glimlach te zien. Wat is er met hem gebeurd? Is dit wel Enzo? "Die vriend van Fabio is een stuk irritanter dan jij bent."

"Hij lijkt heel aardig."

Enzo trekt een wenkbrauw omhoog. "Serieus? Ga je nu alweer alles wat ik zeg tegenspreken?"

Yep, dit is de Enzo die ik ken. "Nee, tuurlijk niet. Sorry." Not sorry.. "Hoe oud is hij?" Verander ik snel het onderwerp.

"Achttien. Hij is het broertje van een goede vriend van Fabio."

"Waarom is hij hier?" Vraag ik terwijl ik subtiel een stap naar achter zet.

"Dat gaat jou niks aan." Enzo zet een heel stuk minder subtiel weer een stap naar me toe. "En je zoekt ook geen contact met hem." Waarschuwt hij me.

Ik wil vragen waarom, maar iets zegt me dat hij daar niet vrolijker op wordt.

"Volgens Fabio heb je je als een engeltje gedragen."