Ontkoppeld!!

Deel 24♡

Ik ren hard door het bos, de striemende takken en mijn pijnlijke voeten negerend. Piepend haal ik adem. Fuck, een steek in mijn zij. Voor een aantal seconde stop ik. Ik rek me uit, hopend dat de steek weg gaat.

Een brommend geluid laat me opkijken. Ergens in de verte hoor ik het geluid van een auto. De mopperende motor klinkt hard in het verlaten bos. Snel begin ik weer te rennen. Mijn benen verplaatsen zich in een snel tempo over de grond.

De rij met bomen stopt plots. Voor ik het weet ren ik ren verharde weg op. Het geluid van een motor trekt mijn aandacht. Mijn hoofd draait de kant op. Ik zie hoe een groot voertuig recht op me af rijdt. In plaats van dat ik weg ren, verstijf ik. Beschermend houd ik mijn handen voor mijn hoofd, alsof dat me zou helpen.

Ik hoor piepende banden en voel een windvlaag die om me heen raast. Met een trillend lichaam kijk ik op. De auto is minder dan een meter van mij vandaan tot stilstand gekomen. Het geluid van een dichtslaande deur trekt mijn aandacht.

Ik kijk op en sta oog in oog met iemand die ik hoopte nooit meer te zien. Enzo. "Ben je gek geworden?" Roept hij naar me. Hij pakt me stevig vast. "Je had wel dood kunnen zijn!"

Nogsteeds verstijfd van shock blijf ik staan. Ik had inderdaad dood kunnen zijn. Pas wanneer Enzo me mee trekt wordt ik weer wakker. Hij duwt me hardhandig in het busje. Met een harde klap val ik tegen de wand aan. Ik spring op, gelijk duwt hij me terug.

"Nee, jij blijft zitten." Snauwt hij.

Oh shit, hij ziet er heel boos uit. Enzo sluit de deur. Hij roept iets naar de bestuurder en niet veel later begint het busje te rijden. Enzo duwt me op het bankje. Je kan heel goed aan hem zien dat hij zijn woede in probeert te houden.

Paniek en wanhoop vullen mijn lichaam. Hij gaat me vermoorden. Tranen springen mijn ogen. Ik spring op, ren naar de deur van het busje en gooi deze open. Ik hoor Enzo nog iets roepen maar hij is te laat, ik spring al. Voor een kort moment zweef ik door de lucht, tot mijn lichaam het harde asfalt raakt. Ik rol zeker nog een aantal meter door. Er schieten pijnscheuten door meerdere lichaamsdelen.

Voorzichtig breng ik mijn hand naar mijn hoofd. Met een pijnlijk gezicht trek ik terug. Mijn hand is rood van het bloed. Er trekt een duizeling door mijn hoofd en alles wordt wazig. Door de waas heen zie ik hoe iemand op me af rent. Wanhopig probeer ik mezelf omhoog te duwen maar ik kom nieteens één centimeter omhoog. Mijn armen kunnen en het aan en geven op. Verstijfd blijf ik liggen. De moeheid neemt het over, en al voor Enzo bij me is, zak ik weg.

Pov Enzo
"Ze moet hier ergens zijn." Zeg ik.

"Volgens mij is die GPS niet correct, ze kan nooit zo snel zijn. Of ze heeft het aan een dier vast gemaakt ofzo."

Ik kijk op van mijn mobiel. "Ze kan die armband niet af hebben gedaan. Dat is onmogelijk."

"Dan is ze heel snel." Het blijft voor een kort moment stil. "Faster than a cheetaahh."

Chagrijnig kijk ik op. "Ik zou niet zo blij doen als ik jou was. Als ze het politiebureau bereikt en mij aangeeft, trek ik jou met me mee."

Art schiet in de lach. "Geen zorgen, ik zou hetzelfde voor jou doen."

Met rollende ogen kijk ik weer voor me. Plots zie ik hoe er iets op de weg rent. "Stop!" Roep ik hard.

Art trapt hard op de rem. Met piepende banden komen we tot stilstand. Vlak voor ons staat Emma. Ze kijkt geschrokken naar de bus wat misschien een halve meter voor haar is gestopt. Snel stap ik uit. "Ben je gek geworden?" Roep ik hard naar haar. "Je had wel dood kunnen zijn!"

Ze kijkt me aan, maar ik betwijfel of ze me echt ziet. Hoofdschuddend trek ik haar mee en duw haar hardhandig het busje in. Emma lijkt op te schrikken en springt omhoog.