Ontkoppeld!!

Deel 21♡

Pov Emma
"Orlando." Zeg ik zacht. "Alsjeblieft, luister naar me." Ik zet voorzichtig een stap dichterbij, goed in de gaten houdend wat zijn handen doen. Of eigenlijk, de hand waar het pistool in zit dat nu op Eline haar hoofd is gericht. Hij twijfelt, ik zie het.

Ik zoek zijn ogen en kijk hem met een betraand gezicht aan. "Ik houd van je." Zeg ik zacht. Ik schrik van mijn eigen woorden. Het is de waarheid, ik houd van hem. Het drinkt nu pas tot me door.

Ik had verwacht dat het stil zou blijven. Maar Orlando zijn hand beweegt en een oorverdovende knal volgt. Mijn oren suizen en mijn hard stopt voor een moment. Langzaam verschijnt er een rode vlek op Orlando zijn borst. Ik kijk op naar Orlando zijn ogen, en ik zie angst. Pure angst voor wat er gaat komen. Hij zakt op zijn knieën.

Een gil verlaat mijn mond. "Nee!" Ik voel hoe iemand mijn middel vast pakt en me naar achter trekt. Tranen rollen over mijn wangen. "Laat me los!" Ik probeer me los te trekken en naar Orlando toe te rennen. Ik wil bij hem zijn. Ik wil hem niet alleen laten. Ik wil hem in mijn armen sluiten en fluisteren dat het goed komt, dat ik er voor hem ben.

Geen idee wie me vast heeft, maar hij laat me niet los en trekt me mee het huis uit.

Geschrokken schiet ik overeind. Mijn ademhaling is hoog. Ik wil uit het bed stappen maar een grip om mijn arm houdt me tegen. "Blijf." Zegt een slaperige Enzo. Hij kijkt op. "Nachtmerrie?"

Eerder een herinnering. "Nee."

"Het is nog vroeg, ga slapen."

Ik probeer me los te trekken maar dat laat hij niet toe. Hij trekt me tegen zich aan en slaat een arm om mijn middel.

"Nee, sto-"

"Shut up." Kapt hij me af. "Ga slapen."

Met een zucht laat ik mijn hoofd in het kussen vallen. Dit ga ik niet winnen. Aan Enzo zijn grijns te zien, denkt hij hetzelfde. Oh, wat zou ik die graag van zijn gezicht af willen slaan. Maar we weten allemaal dat dat niks helpt en ik alleen meer problemen ermee krijg.

Nu ik toch gevangen zit in Enzo zijn grip, kan ik het mezelf maar beter comfortabel maken. Ik draai me op mijn zij met mijn gezicht richting Enzo. Zijn aanwezigheid zo dichtbij laat me huiveren. Hij gaat toch niks doen, stel ik mezelf gerust. En het is waar, Enzo heeft een obsessie met slapen. Wanneer hij moe is, doet hij niks. Denk ik. Hoop ik.

Ik sluit mijn ogen maar ik blijf wakker. Ondanks dat ik moe ben, weiger ik om zo dichtbij Enzo te slapen.

~~

Licht schijnt over me heen. Met een kreun draai ik me om. Mijn ogen zoeken de klok. Het is tien uur. Ik zou niet in slaap vallen maar heb ondertussen toch weer vijf uur geslapen.

Met een kreun rek ik me uit. Enzo is al uit bed. Dat is best vroeg voor zijn doen. Met tegenzin stap ik uit het bed. Ik slof naar het keukentje toe. Dit is de eerste keer dat ik deze zie. Ik kijk de kamer rond. Het is een klein keukentje maar alle belangrijke apparaten lijken er te staan. Behalve.. Mijn ogen zoeken het keukenblad af. Het koffiezetapparaat is nergens te vinden. Een grom verlaat mijn mond. Fijn, óók geen koffie.

Deze kamer alleen al is gewoon een heel huis ín een huis. En hier is hij opgegroeid? Geen wonder dat hij zo verwaand is.

Ik loop naar de koelkast en haal er een pak yoghurt uit. Hopend dat het er niet al staat voor ze mij ontvoerd hadden, schep ik een beetje in kommetje. Helaas kan ik geen bananen vinden, maar wel cruesli. Ik roer het door elkaar en begin met mijn ontbijt.

Verveeld eet ik de yoghurt op. Ik vraag me af hoe het met de rest gaat. Met een zucht laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik mis Jax.

*Flashback*
"Wil je met me trouwen?"