Ontkoppeld!!

Deel 20♡

Even een minuutje stilte voor dit prachtige liedje aub.

Pov Emma
Zijn hand, die om mijn keel ligt, vernauwt iets. Ademen gaat lastiger. Het is waar, Enzo wordt mijn dood.

*Flashback*
"Holy shit, dat is Enzo."

Gelijk kijkt Roberto me serieus aan. "Ken je hem?"

"Uhm.. Nee, één keer gesproken." Lieg ik.

"Blijf uit zijn buurt, hij is echt een psychopaat."

"En als Ro het zegt moet het wel heftig zijn." Lacht Tulio.

"Ik meen het. Toen hij erachter kwam dat zijn vriendin vreemd ging, schoot hij haar neer. Gewoon, zomaar."

Met grote ogen kijk ik hem aan. "Shit.."

"Als je hem wél kent, zeg dat dan. Je weet niet waartoe hij in staat is."

"Ik ken hem niet." Zeg ik nogmaals.

"Mooizo. Ik heb geen zin om naar jouw vermoordde lichaam te zoeken."
*Einde flashback*

Een klap slaat me uit mijn gedachten. Pas wanneer ik een harde trap in mijn buik voel, heb ik door dat ik op de grond lig.

Ik probeer het tegen te houden, want ik wil hem niet de voldoening geven, maar ik kan het niet helpen om een paar keer te hoesten.

Ik voel een scherpe pijn in mijn ribben. Tranen schieten in mijn ogen. Auw, fuck.

Een harde trap in mijn gezicht laat me kreunen. Een warme vloeistof druppelt uit mijn neus.

"Je bent fucking zielig." Sist hij. "Ik heb nu al spijt dat ik je heb ontvoerd. Nu zitten we met je opgescheept." Hij schudt kort zijn hoofd. "Je bent nog vervelender dan ik me kan herinneren."

En hij is gemener dan ik me kan herinneren.

"Je bent de grootste fout van mijn leven." Enzo hurkt naast me neer, hij bekijkt mijn gezicht en lijkt trots te zijn op wat hij heeft gedaan. "Wat hebben we vandaag geleerd?"

"Jou geen ziektes toewensen." Antwoord ik zacht en zonder kracht. Zwak. Ik ben zwak.

Enzo lacht sinister. "Niet op me schelden lijkt me algemener." Hij staat op. "Onthoud dat goed. De volgende keer stop ik niet bij die zielige traantjes van je." Enzo loopt de kamer uit en laat de deur achter zich met een klap dicht vallen.

Hoe heb ik ooit bij hem kunnen blijven? Hij was een monster. Hij ís een monster. Mijn lip trilt. Hoe erg ik het ook tegen probeer te houden, het lukt me niet meer.

Ik rol me op als een balletje. Mijn trillende armen liggen beschermend voor mijn gezicht. Alsof ik bang ben dat hij elk moment terug kan komen.

Tranen vallen oncontroleerbaar uit mijn ogen. Alsof nu pas al het verdriet eruit komt.

Schokkend lig ik op de grond. Laat dit please snel over zijn. Ik kan niet meer.

Pov Chantal
"Met wie ga je ook alweer bellen?"

"Emma haar zus, Eline." Antwoordt Eva.

"Waarom?"

"Omdat ze vragen had ove-" Ze wordt afgekapt door het bel geluid van Skype. "Oh, dat is ze. Stil. Stil." Sist ze.

"Ik zei niks." Breng ik fluisterend uit.

"Sstt." Ze klikt op opnemen.

"Hey!" Hoor ik aan de andere kant. Ik kijk niet mee op de laptop maar ik kan horen dat het Eline is.