The Man She Met In Her Dreams

KABANATA 14

Kabanata 14.

"You better accompany me tomorrow. You are the leader of my cheersquad," seryosong usal sa akin ni Gavon. Nanatiling nakapikit ang kaniyang mga mata.

Mahina akong natawa sa kaniyang sinabi.

"I'm the leader? Is it because I am the only member of your cheersquad?" Natatawang usal ko.

"It's because you are the only one qualified to be my cheerleader," tugon niya sa akin.

I think he's not mad anymore.

"I know. I'm going to watch your game, I promise." Nginitian ko si Gavon.

Nang tuluyan ng makatulog si Gavon ay bigla naman akong nagising. Kinuha ko ang cellphone sa ilalim ng aking unan at tiningnan ko kung anong oras na.

It's already 7:30 in the morning..

Nang makita ko ang oras ay agad akong tumayo. 7 am ang start ng klase ni Alroy. Lumabas ako ng kwarto at nagtungo ako sa kwarto ni Alroy. Mukhang kanina pa siya nakaalis. Sinaraduhan ko ang pinto ng kaniyang kwarto bago ako nagtungo sa kusina.

Agad kong napansin ang mga tupperware sa lamesa na may laman na pagkain. Scrambled egg with tomato, hotdogs at fried rice.

Usually ay nagigising ako ng mga 6 am kaya ako lagi ang nagluluto ng breakfast namin ni Alroy. Hindi ko rin hinahayaan si Alroy na magluto tuwing breakfast dahil maaga ang pasok niya.

Sigh. I am neglecting my little brother now.

Nang dumating ang alas-otso ng umaga ay nakatanggap ako ng text kay Shantal. Pinaalala niya sa akin na may lakad kami ngayon in case na malimutan ko. Maikli ko lang siyang nireplyan.

Nag-ayos lang ako ng buong bahay bago ako naligo at nagbihis ng pang-alis. I don't have many clothes. Meron lang akong ilang mga pants and plain t-shirts. May mga dresses rin ako na regalo mula kay Ate Joy pero madalang ko lang iyon isuot.

Wala pang 9:30 ay ready na akong umalis ng bahay. Pero hindi agad ako umalis dahil tinawagan bigla ako ni Shantal na pupuntahan niya ako dito sa bahay.

Nang malapit ng mag-10 am ay may kumatok sa pinto ng apartment ko. Nang binuksan ko ang pinto ay nakita ko si Shantal.

She's also wearing a simple dress. Magkasing-tangkad lang kami ni Shantal. Her hair is a bob-cut hair. She's not a girly girl. Lalo na dahil pangsiga rin ang boses niya. Pero kahit ganon, she's still pretty.

Her mother passed away after she gave birth to Shantal. Her father died because of cancer, four months after marriage. She don't have a good relatives kaya sa ampunan siya bumagsak.

Buti nalang hindi siya lumaking gloomy. If that's happen to me, pakiramdam ko ay kakamuhian ko ang mundo. Siguro nga kung wala si Alroy ay baka ganon talaga ang mangyari sa akin.

Truthfully, Alroy is the only reason why I am thriving so hard to keep living. He was my responsibility and I am his only family left. No one will take care of him aside from me. We can only depend on each other.

Sometimes, napapaisip ako kung ano ang mga pagkukulang ko kay Alroy. Alam kong madami akong short-comings as a sister and guardian to him. Lalo na noong umalis kami ng orphanage.

I am only 18 that time at hindi ko rin alam kung paano magpalaki ng 12 years old na batang lalaki. I don't know how to educated a boy. I can only treat him carefully, but later I discovered that he is a matured and smart kid.

Noong nasa orphanage kami, there's a lot of sisters guiding and teaching us. Siguro kaya hindi ko nagawang mag-alala para kay Alroy. Isa pa, he's only 5 or 6 years old that time. Napunta siya sa building kung nasaan ang mga kasing edad niya kaya hindi kami madalas magkita. Pero lagi ko siyang binibisita kapag wala masyadong ginagawa sa orphanage.