Their Wild Obsession (Completed)

Chapter 52

Errors ahead!

_____

"Amarinth."

I watch how Valeriox's face softened seeing the woman behind me. A longing emotion even crossed at his deep brown eyes.

Umiwas ako ng tingin, naluluha. Sa pag-iwas ko ay nakita iyon nina Isaac at Alken. Gusto ko nang umuwi.

"Oh gosh.." the woman whispered in shock.

She walked closer and pass through me. Lumapit ito sa lalaking titig na titig rito. It was like a romantic scene from books I've read at para akong side character na pinapanood kung paanong nagsimulang magmahalan ang dalawang itinakdang bida.

May mas sasakit pa ba rito?

The woman jumped in happiness as she hug Valeriox and kiss his face. I wanted to stop myself from watching them but I can't even move a bit.

I saw how Val's face stilled as he saw the woman hugging while kissing his face and that hurts me.

"Crush kita! Oh God mahal ko!"

Hindi ko na kinayanan at naglakad na palayo. My legs were trembling, my face is getting numb. Gusto kong saktan si Valeriox dahil hindi niya man lang iniwasan ang paghalik ng babaeng iyon. Gusto kong sigawan si Isaac at Alken dahil hindi man lang nila pinigilan.

Nanlalabo ang paningin ko, nananakit ang sentido ko. Kinabahan ako nang mapansin ang pagiging malabo ng mga taong naaaninag ko sa paligid. Anong nangyayari?

I heard someone calling my name pero hindi ko iyon pinansin. Napahawak ako sa buong ulo ko nang sumakit iyon. Masakit at parang binibiyak.

"Maria Clara, kay ganda ng pangalan mo hija."

Tumulo ang luha ko at nabuwal sa kinatatayuan. I saw a middle aged woman. She has a very sweet and genuine smile as she looks at me. My heart sank in pain when I heard gun shots and I just found myself losing my own balance on the cold cemented floor.

I woke up feeling disoriented, puting kisame ang sumalubong sa paningin ko at maliliwanag na ilaw. I narrowed my eyes and saw three men sleeping while sitting beside my bed. Ha?

Gumalaw ang ulo ng isa at nag-angat. Doon ko napansin ang mukha ni Valeriox, he look worried. Umiwas ako ng tingin nang maalala ang huling nangyari bago ako nawalan ng malay.

"Nasaan ako?" Walang emosyon kong tanong, hindi siya tinitignan.

Tumikhim siya bago bumuntong hininga. "We're at the cruise's infirmary. How are you feeling?"

"I'm fine," makahulugan ko siyang tinignan, "completely fine. Can I go home?"

Hindi siya sumagot, malungkot lang ang kislap ng mata. Gusto ko siyang tawanan, what makes him sad? At bakit siya nandito?

"The cruise ship will arrived at the port 30 minutes from now."

Tumango ako at umiwas ng tingin. Nagising ang dalawa at lumapit sa'kin pero hindi ko sila pinansin. Pinikit ko ang parehong mata nang maalala ang mga nakikita ko sa isipan kanina.

A tear escaped my eyes, it was Nanay Selya. Ang tanging taong nandiyan mula nong bata pa ako at ako ang may kasalanan kung ba't rin siya nawala. Those gun shots was for her.

Hindi ko maintindihan, bakit ang dali lang sa mga taong pumatay at magsayang ng buhay? She don't deserve those bullets! Hindi siya dapat nawala!

Kagaya ng inaasahan ay dumaong na nga ang malaking barko sa isang pier. Hindi ako nagsalita, ni hindi ko pinansin ang isa man sa kanila. I heard their sighs pero balewala sa'kin iyon ngayon. I was hurt, still hurt.