Şiir

Bölüm 2

Ve nihayet yaklaştılar usul usul birbirlerine, artık birbirlerini görmek, hissetmek için gözlerine ihtiyaç duymadıkları bir yakınlıkta arzuyla kapattılar gözlerini ve dudakları utangaç bir öpücükle buluştu. Artık durmak imkansızdı ikisi için de, biliyorlardı. Ama emin olmak istedi Naci... Biraz geri çekildi nefesinden çok da uzaklaşmak istemeden, gözünü açtı yavaşça, Safiye'sine bu kadar yakın olmanın sarhoşluğuyla. Bu anı ne kadar çok hayal etmişti ikisi de, emindi. Safiye'nin de nefesi düzensizleşmişti, kalp atışlarını duymak mümkündü sanki. Naci'nin uzaklaştığını hisseder hissetmez istemsizce o tekrar yakınlaştı dudaklarına bu defa. Onda onu kendine çeken bir şey vardı, karşı koyamıyordu. Ona her şeyi unutturup pijamasını koklattıracak kadar güçlü o erkek kokusu...

Daha fazlasını istediğinden emindi artık Naci. Ama ondan bir adım beklemişti. Safiye'nin dudağına bıraktığı acemi öpücüğe memnuniyetle karşılık verdi. Yüzme bilmiyordu Safiye, ben sana öğreteceğim demişti Naci... Bu sefer daha emin, daha güçlü, daha ateşli buluştu dudakları. Alev kırmızısı ruj alev alev onun dudağına da bulaştı, onu da yaktı...bunun tadına bakmayı nasıl da çok istemişti. Rujunu sakın silme Safiye'm...

Artık her yer daha sıcaktı, arzularına kendilerini bırakmak üzerelerdi. Ev boştu, bütün zihinleri de boştu birbirlerinden başkasına şimdi. Birbirlerine daha yakın olmaktan başka bir şey düşünemiyorlardı artık, bir olmaktan başka. Bütün kurallar, utançlar, lanetler aşkla yok olmuştu işte. Herkes susmuştu, susturmuşlardı koca dünyayı el ele. Tuttukça güçlendikleri, iki kişilik büyük bir kalabalık oldukları elleriyle. İkisi kalmıştı şimdi sadece, nihayet...

Naci öpüşürlerken bir elini boynuna götürdü Safiye'sinin, diğer elini beline sardı ve aniden iyice kendine yapıştırdı kadınını. Safiye vücudunun hızla ona çarpmasının zevkiyle bir iç çekti derinden. O da parmaklarını Naci'nin saçlarına geçirdi. Artık nefes almaları gerektiğinde dudaklarından ayrılan Naci boynuna indi kadının ufak öpücükler bıraktı teninin geçtiği yollarına. Kendine engel olan elbisenin yakasını araladı. Boynunu kokladı uzun uzun, derin bir nefes aldı yuvasında. "Hmm, papatya kokuyorsun hala..." Safiye huylanarak ama zevkle tek omzunu yukarı kaldırdı gülümseyerek. Naci tenine hasret ama zarar vermekten korkarak emmeye başladı güzel, tertemiz boynunu...

"Boynun diyorum, boynunu benim kadar kimse değerlendiremez..."

Ama artık yetmiyordu. Dudağına tekrar şehvetli bir öpücük verirken ellerini elbisenin düğmelerine götürdü Naci. Nefes nefese sormak istedi karısına: Safiye'm... diyebildi.

Safiye anlamıştı. Sözcüklere gerek yoktu artık. İlk düğmeyi kendisi açtı Safiye. Bu evet demenin en güzel yoluydu. Onun cesaretine gururla gülümsedi Naci. Önce belindeki fiyongu çözdü tek eliyle çekerek. Sonra açtığı her düğmenin tenine değen yerlerine öpücükler kondurarak eğilip açtı önündeki tüm düğmeleri. Boynundan, karnına kadar... Safiye baygın gözlerle, zevkle izledi kocasını, saçlarını tutarak. Naci ayağa kalktı sonra tekrar. Gözlerine baktı sevgiyle, güven verdi bir kez daha. Gözünü ayırmadan sevdiğinin gözlerinden, omzundan indirdi tek kolunu elbisenin yavaşça, ürkütmeden. Açıkta kalan sağ omzuna yumuşak bir öpücük kondurdu hemen. Gülümsedi Safiye kocasının nezaketine. Bundan güç alan Naci elbisenin kolunu sol omzundan da indirmesiyle elbise Safiye'nin ayaklarının dibine düştü. İç çamaşırlarıyla kalan Safiye aniden utandığını hissetti. Belki de güvensizlikti hissettiği. Birden yılların alışkanlığı bir dolu vesvese doldu zihnine. "Sana yakışmamış Safiye" dediğini duydu sanki tekrar annesinin, duymamak için başını salladı bir kez. Naci onu böyle beğenecek miydi? Elleriyle üstünü kapatmaya çalıştı Safiye, bir adım geri gitmeye çalıştı elbiseye takılmadan. Naci ise yine anlayışla baktı ona, hayranlıkla. Yukarıdan aşağı büyülenmiş gibi süzdü karısını. Bu bakışları fark etmemek imkansızdı, Safiye'ye özgüven vermişti bu, rahatlamıştı sanki biraz. "Biliyorum ki günün sonunda Naci beni böyle de sever..."