Toksyczna miłość | Duncney | ZAWIESZONE!!

Przeszłość

Bez wahania przekroczyłam drzwi szkoły. 

Szłam wyprostowana, obserwując otoczenie. Uśmiechałam się. 

Wyglądałam nie najgorzej. Moje kasztanowe włosy  sięgające do łopatek były dokładnie rozczesane, na sobie miałam koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci, na to szarą kamizelkę z rękawami dopasowanymi długością do koszuli, czarną plisowaną spódniczkę, trampki i beżowe skarpetki. Na plecach niosłam swój plecak w kolorze khaki, a w ręce trzymałam rączkę torby-walizki. Apel na rozpoczęcie roku odbył się wczoraj, ale dopiero dziś wprowadzaliśmy się do internatu. Widziałam, że niektórzy się za mną oglądają, więc posyłałam im szczere i radosne uśmiechy, a ci je odwzajemniali. 

Weszłam do przydzielonego mi pokoju bez pukania czy jakiegokolwiek wahania, gdyż byłam pewna, że to mój pokój, sprawdzałam to chyba z dwa tysiące razy. Otworzyłam drzwi, a tam... 

Na środku pokoju stał chłopak w moim wieku. Miał czarne włosy z zielonymi końcówkami i jednym pasmem tego koloru oraz niebieskie oczy. Spojrzał na mnie, zaskoczony. 

- Co ty tu robisz? - spytał bez skrupułów. 

Skrzyżowałam ręce na piersiach. 

- Ja? Wchodzę do swojego pokoju. Pytanie brzmi, co ty tu robisz? - zmierzyłam go spojrzeniem. Chłopak do mnie podszedł. 

- Jak to do twojego pokoju? - spytał. - To jest mój pokój! 

Wtedy do pomieszczenia wszedł jeszcze inny chłopak z kapeluszem khaki na głowie, spod którego wystawały blond włosy. Ubrany był w różową koszulę polo i dżinsy do połowy łydek. 

- Stary! - zawołał, nie zauważając mnie. - Wprowadziłeś się do pokoju jakichś dziew... Em... - zająknął się, gdy mnie zobaczył. - Nasz jest obok... 

Spojrzałam na bruneta z poczuciem zwycięstwa. 

- Widzisz? To mój pokój. Mógłbyś proszę wyjść? Chcę się rozpakować. 

Chłopak prychnął. 

- Brzmisz jak pani Ja-Wiem-Wszystko. 

- Może nie wiem wszystkiego, ale na pewno wiem więcej od ciebie - odgryzłam się. 

Blondyn zaniósł się śmiechem, a brunet spojrzał na niego gniewnie. 

- Czego się ryjesz? 

- Wreszcie znalazł się ktoś, kto ma równie dobre pociski co ty - wytłumaczył blondasek, nadal się śmiejąc. - A tak w ogóle, jestem Geoff, a ten głupek to Duncan. 

Uśmiechnęłam się nieco złośliwie na określenie "głupek". 

- Jestem Cortnie. - przywitałam się, po czym dodałam: - A teraz, za przeproszeniem, wypad z pokoju! 

W takiej sytuacji zastała nas brunetka, chyba gotka, z niebieskimi pasmami we włosach, ubrana w czarno-granatowy strój i z mrocznym makijażem. 

- Brawo, dziewczyno i nowa współlokatorko - odezwała się z uśmiechem na ustach. Chyba to jednak nie była taka kompletna gotka. - Wy posłuchajcie się Cortnie i jazda stąd. A tak na pożegnanie, Gwen jestem. 

Duncan spojrzał na mnie, stojąc na progu pokoju. 

- Powodzenia, księżniczko - rzucił nieco kpiąco i wyszedł, a za nim Geoff, z całej siły powstrzymujący uśmiech z nie wiadomo jakiego powodu.