At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 1 - 19:34

De zon die zich een weg door de halfopen lamellen wurmt, kleurt de wereld oranjerood. Amelia zit samen met Luanna en de twee jongens die haar hadden geholpen bij het glas. Ze staren in stilte naar buiten. De omgeving van de school is verlaten, alsof zij de enigen op de wereld zijn. Alleen de kleine auto's die over de weg in de verte rijden, vertellen dat er nog een wereld buiten de school bestaat. Er is zo iets als thuis, iets wat ineens akelig ver weg lijkt. Met alle kracht die ze nog in zich heeft, probeert ze de tranen tegen te houden. Huilen zal haar niet helpen, al zal het wel goed voelen.

Fynn geeft haar een zwakke glimlach. 'Ik mis mijn moeder ook.'

Amelia kijkt hem aan. 'Het voelt zo onwerkelijk. Alsof dit een of andere vreselijke nachtmerrie is waar ik maar niet uit kan komen. Gisteren liep ik daar nog,' zegt ze, wijzend naar de stoep die om het schoolgebouw loopt. 'En nu zitten we hier.'

Luanna knikt zacht. 'Gisteren zat ik nog op dat muurtje en had ik een woordenwisseling met Yasmin, Chiara en de andere modepoppen.'

'Gisteren leefde Jackie nog,' zegt Amelia zacht. Ze had gedacht dat de anderen haar niet kon horen, maar dat had ze het mis.

Sage zijn blik schiet direct haar richting uit, waarna een serie onaangename verwensingen uit zijn mond schiet. Er brandt vuur in zijn grijsgroene ogen, alsof hij ondanks dat hij haar niet kent en van de naam Jackie waarschijnlijk nooit gehoord heeft, de moordenaar zo zou vermoorden.

Fynn slaat zijn ogen neer, tilt zijn hand een stukje op maar laat hem dan weer op zijn schoot vallen, alsof hij niet helemaal weet wat hij moet doen. 'Was je ...' begint hij, maar slikt de rest van de zin in.

Amelia geeft hem een klein knikje. Hij heeft waarschijnlijk wel door wat er gebeurd is. Net als de anderen.

Sage klemt zijn kaken op elkaar en balt zijn handen tot vuisten. 'Was het die brombeer?' gromt hij.

'Niet doen,' zegt Luanna voor ze kan antwoorden, haar een strenge blik toewerpend.

'Je hoeft me niet in bescherming te nemen, Luanna,' sneert Sage. 'Ik red me prima. Amelia, was het Brombeer? Of die andere, die manke?'

'Sage,' waarschuwt ook Fynn. 'Laat het, alsjeblieft. Dit helpt haar niet.' Hij kijkt zijn vriend aan en laat zijn ogen kort naar Amelia schieten.

Luanna klemt haar kaken op elkaar, maar gaat er verder niet op in. In plaats daarvan haalt ze haar broodtrommel en een boekje uit haar tas. 'Wie wil er een stuk speculaas als avondeten?' verandert ze onderwerp.

Chiara schuifelt naar hun tafel toe. Amelia had haar al een tijdje naar het groepje zien kijken, maar tot dan toe afzijdig gehouden. 'Ik hoef niet per se speculaas,' zegt ze zacht. 'Maar eh ... Ik wil wel graag naar huis. En ik dacht ... misschien kunnen we, zoals je in films ziet, met jassen of zo ... een touw maken?' Ze glimlacht onzeker en slaat direct haar ogen neer, alsof ze bang is dat de groep in lachen uitbarst.

'Dat had je ook niet gekregen.' Luanna pakt twee kleine speculaasjes uit haar broodtrommel en breekt ze doormidden. Zonder het antwoord van Amelia en de jongens af te wachten, geeft ze hen een stuk. Chiara's plan negerend.

'O ...' zegt Chiara duidelijk teleurgesteld. 'Dan ga ik ...' zegt ze zacht.

'Het is geen slecht plan,' zegt Fynn, voor ze haar zin kan afmaken. 'Maar er zijn mannen met wapens buiten.'

Amelia knikt instemmend. Die mannen zitten ook binnen. Hoe erg ze het ook haat om met meneer Cuper eens te zijn. Ze kunnen beter wachten op de politie.

'We kunnen hier toch ook niet blijven zitten gore speculaas zitten eten?' vraagt Yasmin die met drie passen naast Chiara komt staan.