At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 6 - 13:38

Nog geen uur later herinnert het oplichtende digibord hen eraan dat ze nog niet gewonnen hebben.

'Good afternoon my dear friends! I hope you had a great morning. I had at least. Unfortunately yesterday some of you lost some of your dear teachers and that means some of the groups do not have a head of the classroom. A leader if you will. Now, I want every classroom that has no teacher to pick out their new leader. My men will ensure this happens safely. And as you bicker over that, I will explain to your lovely parents some of the rules this time.' Het beeld gaat uit en direct stappen Mankepoot en Brombeer het lokaal binnen.

Amelia voelt de kleur uit haar gezicht wegtrekken. Haar blik schiet naar Fynn, die haar een geruststellende glimlach schenkt.

'Well, you heard the man!' buldert Brombeer. 'Pick a leader and come forward.'

'Amelia is our leader,' zegt Yasmin met een voorzichtig lachje. Ze loopt naar haar toe en buigt zich voorover. 'Beter laat je zien dat je dit kunt,' fluistert ze in Amelia's oor.

Amelia werpt haar een boze blik toe. Ze zou het nog kunnen proberen om te zeggen "Yasmin is", maar waarschijnlijk zal het niemand helpen. Dus stapt ze naar voren. 'I'm the leader now.' Ze probeert het te zeggen alsof ze het meent, alsof ze weet wat ze doet en stevig in haar schoenen staat, terwijl dat helemaal niet zo is.

Brombeer kijkt de klas rond, maar niemand protesteert. 'Okay young lady, we'll wait for the camera's and then we'll see how good you are at your job.' Hij trekt de stoel achter Cupers lege bureau. De wieltjes rollen zacht piepend over de vloer. 'Take a seat, madame. The rest of you, stay back.'

Mankepoot stapt wat naar voren, met zijn pistool in de aanslag. De anderen staan bijna tegen de muur aan, behalve Sage en Fynn, die zo dicht als Mankepoot het toelaat, bij Amelia staan.

Het duurt veel te lang tot het beeld weer aangaat en the Joker verschijnt. 'Ah, good to see you all. Well, I am imagining seeing you all.' Hij lacht kort. 'Today we will see how strong your leaders are. The leader has one simple task: Kill someone in your classroom. It can be anyone. The person that always bullied you, the one that stole your love, or even yourself if you feel like it. It doesn't matter, as long as you kill someone. Oh and don't bother trying to kill one of my men, if you do... well rest assured that you and at least three of your classmates will pay the price.' Hij pauzeert, bijna alsof hij wil vertrekken. 'Oh! I forgot to mention, your family and friends are getting more generous. I asked them for a small fee this time, but they didn't know that it doesn't exclude anyone.' Hij lacht nogmaals. 'This time all who are paid for get to see the leader making the choice. All who are not paid for... are blindfolded. Good luck!'

Brombeer kijkt op zijn nieuwe mobiel naar een lijst waar alle nummers op staan. Hij noemt slechts vier nummers op. Die van Marlee, Luke, Yasmin en Eliza. Mankepoot checkt de nummers die op hun arm staan en haalt uit een tas een heel aantal zwarte zakken. Iedereen behalve Marlee, Luke, Yasmin en Eliza wordt geblinddoekt. Sage boze blik verdwijnt achter een zwarte zak en ook Fynns warme, bruine ogen verdwijnen.

Een huivering trekt over Amelia's rug. Ze had geweten dat ze dit alleen zou gaan doen. Er zijn geen geruststellende blikken meer, geen vrienden. Slechts een ruimte met angstige mensen die hopen op de juiste keuze. Iets wat niet bestaat.

Op het bord verschijnt een timer van een half uur. 'Dear leaders,' begint the Joker weer. 'You have thirty minutes to complete this task. If you do not succeed, my men will kill half of the group, including you. Good luck!' Met die woorden begint de klok te lopen.

Brombeer loopt naar Amelie toe en drukt een wapen in haar ijskoude, trillende handen. Bijna laat ze het ding vallen, dat zwaarder is dan ze had gedacht. Dit kan ze niet. Ze kan niemand schieten! Zij werd gekozen om haar onpartijdigheid, hoe verwachten ze dan dat ze iemand kiest? Op basis van wie het zwakst is? Dat zou Dave zijn door zijn astma. Degene die ze het minst mag? Dat is Yasmin, maar zij is een van de sterkere personen in de klas. De bangste van de klas en dus degene die het meeste kans heeft op het verprutsen? Marlee, of zij.

MIsschien is er maar een keus. Misschien is de enige juiste keus zichzelf opofferen. Misschien was dat ook de enige reden dat zij leider is geworden, zodat ze zichzelf kon opofferen voor de groep. Omdat dat is wie ze is.

Ze kijkt de groep rond, naar alle zwarte zakken en haar ogen landen op Yasmin. Ze kijkt haar aan. Wat zou zij doen? Zou ze het haar kwalijk nemen? Haar vragen blijven onbeantwoord als de tijd verder tikt. De lichamen van haar klasgenoten trillen van angst. Ze moet een keuze maken. Hen laten staan is een marteling.

Ze bijt hard op haar lip. Ze kan dit niemand aan doen. Dit verdient niemand. Ze knijpt haar ogen dicht en heft het loodzware wapen naar haar slaap. Dit is het enige wat ze kan doen. Ze hoorde hier toch niet. Ze zal er nooit bij horen. Ze blijft de woorden herhalen om haarzelf ervan te overtuigen dat dit de enige juiste keuze is.

Haar vinger rust op de trekker, maar hoe hard ze zichzelf ook dwingt de trekker over te halen, het lukt niet. Tranen lopen over haar wangen. Ze is verdorie niet eens sterk genoeg om dit te doen. Luanna zou het kunnen. Luanna zou het juiste doen. Maar Luanna is er niet meer en zij is niet in staat om dit te doen.

'Amelia,' klinkt een zachte meisjesstem stem. 'Niet doen.'

De stem doet haar opschrikken en haar hele realiteit verschuiven. Hoe lang staat ze hier al? Hoeveel tijd heeft ze nog? Ze durft haar ogen niet te openen, bang om de lege levenloze ogen van haar klasgenoten te zien. Bang dat het al te laat is.

'Amelia,' zegt de stem luider.

Haar hele lichaam trilt. Ze opent haar ogen als het tot haar doordringt dat het Eliza is. Ze kijkt recht in haar blauwe ogen. Ze is uit de cirkel gestapt.

'Ik wil naar Miloux toe,' zegt het meisje zacht.

Amelia schudt haar hoofd. 'I- ik kan het niet.'

'Je moet,' zegt Eliza. 'Iemand moet zichzelf opofferen en nu is het mijn beurt, maar jij moet de trekker overhalen.'

Amelia schudt haar hoofd. 'Nee,' piept ze. 'I- ik kan ook jou niet verliezen. Ik ben al zoveel kwijt.' Ze slikt haar tranen in. Ze wil niet zo egoïstisch zijn, maar ze kan het niet. Ze wil het niet meer. Ze heeft hier nooit voor gekozen.

'Je verliest me niet, ik wacht op je in de hemel. Samen met Miloux.' Een trieste glimlach verschijnt op haar lippen.

'Eliza?' vraagt ze zacht. 'Ben je bang?'

'Ja,' antwoordt ze. 'Maar niet voor de dood, alleen voor de pijn.'

'Ik ook. Ik wil je geen pijn doen.' Ze wil dit niet. Maar ze weet ook dat ze geen keus heeft.

'Dat mag,' fluistert Eliza. 'Je mag bang zijn en je mag straks alles voelen wat je wilt. Desnoods sla je het hele lokaal aan puin. Maar we moeten dit doen.'

'M- mag ik je... een knuffel geven? Ik wilje niet laten gaan.'

Eliza stapt naar haar toe en legt haar armen losjes om Amelia. 'Het komt goed.'

Amelia begraaft haar gezicht in Elizas schouder. 'I-ik weet niet hoe dit werkt, maar als er iemand is die luistert, help me. Begeleid mij en verwelkom Eliza in hemel. Ze verdient haar rust na alles wat hier is gebeurd. E- en laat me alsjeblieft niet alleen.'

Eliza glimlacht hoorbaar. 'Het komt goed Amelia. Bid maar voor Lily en jezelf. Voor de doden hoef je niet te bidden. Met mij is het straks goed.'

Ze laat Eliza los en heft het wapen. Ze wil haar ogen dichtknijpen, doen alsof dit niet bestaat. Ze haat dit. Ze haat the Joker. Ze haat de wereld. Ze haat het wapen en ze haat zichzelf. Dat zij degene is die dit moet doen. Heel even gaat haar blik naar Yasmin, die direct haar betraande gezicht afwendt. Ook Luke en Marlee hebben hun blik strak op de grond gericht, maar zij doet het niet. Eliza verdient geen afgewende gezichten. Tranen branden op haar wangen. 'Ik zie je in de hemel,' fluistert ze met een trillende stem.

'Tot snel,' is het zachte antwoord.

En dan haalt ze de trekker over.

Blonde vallen voor Eliza's met tranen bedekte wangen als het meisje achteruit valt. Haar handen grijpen naar haar borst en haar ogen rollen achterover.

Amelia laat het wapen los en zakt op de grond. Haar benen kunnen haar niet langer meer dragen. Ze barst uit in stille tranen als twee armen zich als een deken om haar heen vallen. Het zijn niet die van Eliza, maar ook niet stevige armen als die van Fynn en Sage. 'Ssst,' sist de stem van Yasmin in haar oor. 'Je hebt het goed gedaan.'