At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 8 - 01:12

Op het moment dat Brombeer en Mankepoot de tie-wraps losmaken, weet Amelia dat ze gaat sterven. Ze dragen allebei een te grote glimlach op hun lippen, wat haar genoeg verteld. Ze kan alleen maar hopen dat het snel gaat.

Ze drukken een zak over haar hoofd, binden haar handen op haar rug en duwen haar vooruit. Ze heeft geen idee waar ze precies is, maar het is onmogelijk lopen als ze niets kan zien en haar handen niet kan gebruiken om te voorkomen dat ze ergens tegenaan loopt. Heel af en toe krijgt ze een ruk aan haar arm, dat haar een bepaalde richting op stuurt. Dan weergalmen haar voetstappen luider en wordt de lucht kouder. Ze kent maar een plek die dat heeft: de gymzaal. De geur van zweet vult haar neus, wat haar gevoel alleen maar meer bevestigd.

De twee mannen trekken de zak van haar hoofd. Direct stroomt het licht van tl-buizen haar ogen binnen. Langs de muren van de ruimte staan een aantal mannen opgesteld. Ook zijn er een aantal met camera's. In het midden staat de Joker met een brede grijns op zijn gezicht.

Haar hart zakt in haar schoenen. Dit wordt niet de snelle dood waar ze op gehoopt had. Ze zal ervoor moeten vechten.

'Good evening ladies and gentlemen. Or do I need to say good morning?' Hij lacht zacht. 'Today we have a special game for you. I hope you enjoy it, because this is a one of a kind event.' Hij loopt richting Amelia. 'This lady will fight my men. She can defend herself with whatever she finds and they can use whatever they find. There is only one rule. No guns and no knives. She's getting a twenty second head start. That starts ... now!' Hij loopt met grote passen de gymzaal uit.

Het scorebord dat aan de muur hangt begint te lopen. De rode cijfers tikken op, in een rap tempo. Vijf seconden staat ze aan de grond genageld. Haar hart slaat in haar borst, haar hoofd tolt en alles in haar trilt. Ze heeft geen slaap gehad in de afgelopen achtenveertig uur. Als het niet al meer is. Pas na zeven seconden komt ze in beweging en rent ze naar de berging, op zoek naar iets dat ze als een wapen kan gebruiken.

Dan is de tijd om. Als ze een blik achterom werpt ziet ze hoe de kamer boven het scorebord oplicht. Achter het glas staat de Joker met een brede lach op zijn gezicht.

Een zachte piep klinkt, gevolgd door zijn stem. Vier woorden galmen door de ruimte: 'Let the game begin!'
De mannen stormen door de ruimte. Door hun bivakmutsen kan Amelia niet meer zien dan hun ogen en monden, maar ze lijken vrolijk. Te vrolijk.

Er is niks dat ze echt als wapen kan gebruiken. Ja ze zou een basketbal naar hun hoofd kunnen gooien. Maar een basketbal tegenover een zo'n meerderheid kan ze het niet winnen. Dit gevecht is niet gemaakt om eerlijk te zijn. Het pijnlijke besef dringt langzaam tot haar door. Dit is gemaakt om te laten zien wat ze doen met iedereen die zich niet aan hun regels houdt. Ze is een voorbeeld. Iets wat ze nooit heeft willen zijn. Waar is de onzichtbare Amelia die ze ooit kende? Haar ogen schieten angstig heen en weer.

Dan ziet ze in haar ooghoek een houten aanwijsstok die de docent soms nog wel gebruikte om een opstelling uit te leggen. Ze grist hem uit de hoek en vouwt haar handen om het hout heen. Dit gaat haar niet redden, maar het is iets. Ze staat met haar rug tegen de dikkemattenkar. Haar ademhaling is gejaagd. Haar knieen voelen zwak, haar handen zijn bezweet.

Ze gaat dit niet winnen.

Een van de mannen grijpt een plastic honkbal knuppel uit het magazijn en loopt langzaam op haar af. Anderen nemen niet eens de moeite om iets te pakken. 'Ready to play?' vraagt de man met de knuppel.

Waarom had zij daar niet aan gedacht? Waarom had ze niet de tijd genomen om te kijken naar echte wapens? Nu was het te laat. Tegen de tijd dat ze het rek zou hebben bereikt, zouden ze haar al tot moes hebben kunnen meppen.

De man heft het wapen en laat het met kracht naar beneden komen.

De pijn slaat in en verspreid zich door haar hele lichaam. Haar knieen besluiten haar niet langer te willen dragen ze zakt op de grond. Daar waar ze het liefst had blijven liggen.

Een hand gritst de aanwijsstok uit haar hand, waarna hij met kracht op haar neer komt. De pijn is bijna ritmisch. Het herhaalt zichzelf alsof ze op een trommel slaan in plaats van een mens. Misschien is dat maar beter. Als ze zich vasthoudt aan haar laatste restje menselijkheid wordt dit een nog grotere hel.

Ze voelt twee lippen de rand van haar oor raken. 'You better run, little rat!' sist een van de mannen in haar oor.

Ze probeert zichzelf overeind te helpen. Haar vingers klauwen naar de stokken en geïmproviseerde wapens, terwijl ze zich stukje bij stukje uit de hoek weet te krijgen. Het heeft geen zin. De mannen zijn sneller.

Een orkest aan gebulk en gelach stijgt op vanuit het magazijn. 'Let her run!' roept een. 'We shouldn't make this too easy for her.' Ze zetten een stap achteruit, weg van Amelia.

En ze probeert te rennen, maar haar verzwakte lichaam kan niet meer dan wankele stappen zetten, voor ze ergens in het midden van de zaal in elkaar zakt. Ze kan dit niet.

'Maybe we should just end her suffering, eh?' zegt een van hen. 'She's like an injured little deer. Look at her.' Gelach volgt. 'She's pathetic. Weak. Insignificant. Broken.'

Dan volgt er nog meer pijn. Scherper dan de eerste keer. Een glinsterend voorwerp schiet langs haar gezicht. Hier eindigt het dan. Ze kan niet zeggen dat ze het erg vindt.

'Put. the knife. Down!' buldert plotseling de stem van the Joker. Het lijkt wel alsof zijn stem uit het plafond komt. Het is zo overdonderend dat is zijn stem overal vandaan lijkt te komen. 'If you touch her, I will do the same to you as you did to her.'

De silhouetten van de mannen schieten achteruit. Het mes valt kletterend op de grond, niet ver van haar. Ver buiten bereik van haar lichaam dat aan de vloer vast geplakt lijkt te zijn. De voetstappen van the Joker die de ruimte binnenstormt klinken als schoten.

Handen vouwen zich om haar armen en ze wordt overeind getrokken. Ze kan niet lopen, ze wil niet lopen. Waarom kunnen ze haar niet gewoon met rust laten. Het is wel genoeg geweest.

'What don't you understand about the rules?' galmt de stem van the Joker door de ruimte. Hij is woest. Bijna alsof haar leven hem echt iets uitmaakt. Maar Amelia is niet meer naïef genoeg om te geloven dat dit om haar gaat. Dit gaat allemaal om een misselijkmakend spel.

Er komt geen antwoord van de mannen.

'Well?' vraagt the Joker. 'One of you will answer me.'

'We just wanted to play a little,' zegt een van de mannen. Amelia herkent zijn stem. Hij was degene die in haar oor fluisterde, maar niet degene met het mes.

'Didn't I give you enough chances to play? That wasn't playing. That was just torture.'

Amelia heft haar hoofd een heel klein stukje op en kijkt de mannen een voor een aan. 'It wasn't him,' fluistert ze dan.

The Joker lacht. 'Snitch.' Hij heft zijn wapen. De knal die door de ruimte galmt is oorverdovend. Het volgende moment ligt de verkeerde man dood op de grond. Maar niemand geeft een kik. Ze hebben allemaal geaccepteerd dat dit geen eerlijk spel is. Er zijn geen winnaars en verliezers. En wie van hen eindigt aan het einde niet dood?

'You shouldn't have said that,' gaat the Joker verder. 'But I appreciate your honesty and bravery. You just earned yourself another day to live.' The joker kijkt zijn mannen aan. 'Take her away and lock her up somewhere. We don't want another escape. Not that that thing is capable of running.'

Zijn lach galmt na in haar hoofd als sterke armen haar meevoeren.