At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 5 - 07:41

'Form a circle!' brult Brombeer, terwijl Mankepoot de overige leerlingen naar het midden van het lokaal sleurt. Meneer CUper wordt in het midden van de cirkel neergezet, de vijf gekozen staan nog op een rijtje bij het bord.

'Now it is going to get interesting,' gniffelt Mankepoot. 'Hands up if you want to trade your dear teacher for two of them,' zegt hij wijzend naar Amelia, Sage, Aline, Yasmin en Jeremiah.

'Only if it is unanimous it counts. No talking! If anyone speaks i will kill them right here and now, understood?'

Stilte is het antwoord.

Amelia kijkt nerveus naar de anderen. Zijn ze het waard? Of zouden ze de man laten leven. Zelfs na Luanna.

'On the count of three,' zegt Brombeer. 'One... Two... Three.'

Er gaan geen handen de lucht in. In plaats daarvan kijkt ze elkaar zwijgend aan, terwijl sommigen hun blik strak op hun schoenen hebben gericht en de grijns van meneer Cuper groeit, maar dan schiet Fynns hand de lucht in, waarna die van Luke volgt. Marlees ogen ontmoeten die van Aline, waarna ook haar hand omhoog steekt. Binnen drie seconden staan alle handen in de lucht. Sommige gezichten zijn bleek, maar niemand aarzelt.

De ogen van meneer Cuper wordt groot, waarna hij ze tot spleetjes knijpt, met gefronste wenkbrauwen. Hij is woest, maar niemand kan dat wat schelen. Twee van hen is meer waard dan de man.

'Well, well!' zegt mankepoot die zijn hand op de schouder van de docent legt. 'Look at that. You have a bunch of ungrateful pupils Mr. Teacher. But rules are rules. Now... we're very generous today and we'll give you the choice. Who do you want to be traded with?'

De man kijkt aarzelend om zich heen. Alsof hij nog niet helemaal geloofd dat het echt is. Maar niemand huilt om het doodsoordeel wat zojuist geveld is. Dan gaan zijn grijze ogen richting de leerlingen bij het bord. 'Yasmin,' zegt hij zonder aarzelen.

Er volgt geen gejuich, iets wat Amelia wel had verwacht. In plaats daarvan kijkt ze naar Jeremiah, wetend dat de kans dat hij gekozen wordt heel klein is. De hele klas weet dat de man een voorkeur heeft voor meiden. Snel stapt Yasmin bij het bord vandaan. Haar kleine lichaam trilt van angst. Marlee legt een arm op haar schouder en trekt haar tegen zich aan.

De ogen van hun docent gaat iedereen bij langs. Amelia kijkt naar Sage, die naast haar staat. Hij trekt zijn mondhoeken heel even omhoog, alsof hij wil zeggen "maak je geen zorgen, hij zal jou kiezen". Ze krijgt het niet voor elkaar om te glimlachen. Niet dat er glorie in die overwinning is. Haar leven is iemands anders dood. Misschien wel die van Sage.

'A-' begint meneer Cuper.

Een schok gaat door Amelia heen, maar dan bedenkt ze dat het ook Aline kan zijn. Ze durft haar niet aan te kijken. Aline verdient het ook. Niemand zou naar beneden gestuurd worden.

Dan kijkt Amelia recht in de ogen van meneer Cuper. 'Amelia,' zegt hij dan. Zowel opluchting als afgunst gaat door haar heen. Sage duwt haar zachtjes naar voren, maar ze wil niet verplaatsen. En Sage dan? En Aline, die bijna gekozen was? Ze kan hen toch niet achterlaten? Sage... die het meerdere keren voor haar opgenomen heeft? Ze draait zich om naar hem. Ze wil zoveel zeggen, maar niks lijkt te passen, behalve "jij komt terug, beloof het me!" En dus fluistert ze die woorden naar hem. Ze kan niet nog iemand verliezen om wie ze geeft.
Langzaam loopt ze naar de kring en kruipt tussen twee leerlingen in. Pas als ze de vingers van een zachte hand op haar schouders voelt weet ze dat het Eliza en Lily zijn.

'Let's go, let's go, let's go!' roept Brombeer, de vier mensen de deur uit duwend. 'We can't keep the boss waiting.'

Ze krijgen niet eens de tijd om afscheid te nemen. Pas als de deur met een genadeloze klap dichtvalt dringt het besef wat er zojuist is gebeurd door. Cuper, Aline, Jeremiah en Sage zijn dood. Het voelt alsof een schaduw over haar hart kruipt. Het klaslokaal om haar heen wordt wazig. Ze weet niet of het door haar lege maag komt of het lege gevoel dat elke vezel van haar bestaan overneemt. Er komt geen lucht meer in haar longen.

'He,' fluistert Fynn met een trillende stem. 'Diep ademhalen. Je hebt een paniekaanval, maar je gaat niet dood. Dat beloof ik je.' Hij legt zijn handen om haar armen en begeleid haar naar een tafel. 'Er staat een stoel onder je. Amelia, sluit je ogen. Vertrouw je me?'

Haar ogen vallen bijna met zijn commando dicht. 'Ik weet het niet,' weet ze uit te brengen. Maar het moet.

Hij lacht zacht. 'Begrijp ik. Wat hoor je?' vraagt hij. 'Noem alles op wat je nu hoort.'

'Gehuil van meerdere stemmen, het zoemen van een lamp, voetstappen op de gang en het geschuif van stoelen,' fluistert ze. Ze luistert naar de dood van andere leerlingen. Nee. Ze mogen niet doodgaan. Ze haalt piepend adem. Ze kan niet meer. Het moet stoppen.

'Blijf rustig doorademen. Vier seconden in, vier seconden vast, vier seconden uit,' zegt hij. 'Je doet het goed. Wat voel je?

'Jouw trillende handen.' Het is een zwakke steun, maar het is iets.

Fynn lacht weer, iets wat haar meer geruststelt dan zijn woorden. 'Misschien dat ik jou ook een klein beetje nodig heb om niet om te vallen,' geeft hij toe.

'Blijf je bij me?' vraagt ze zacht.

'Tuurlijk, ik ga nergens naartoe.' Zijn stem trilt. Het is een belofte die hij niet kan maken, maar voor nu is het alles waar ze zich aan vast kan houden. Dus ze dwingt zichzelf om zijn woorden te geloven als ze schokkend adem haalt.

Dan komen de pistoolschoten. Het geluid van de dood galmt door het hele schoolgebouw. In de verte schreeuwen angstige stemmen, maar het stopt niet. Ze knijpt haar ogen nog harder dicht en drukt haar handen tegen haar oren. Nog even en het is voorbij. Sage is dood, maar het is voorbij.

Een snik, heel dichtbij haar oor klinkt. Fynns trillende hand verdwijnt. 'Shit Sage,' fluistert Fynn met een gebroken stem. 'Leugenaar.'

Amelia opent haar ogen en kijkt hem aan, maar ze wisselen geen woorden. In plaats daarvan slaat ze haar armen om hem heen, proberend haar eigen tranen binnen te houden. Wat zeg je als je pilaar zojuist is ingestort? Wat zeg je als niks meer zeker is? Wat zeg je als de duisternis comfortabeler is dan het licht?

'Ik blijf bij je,' fluistert ze te zacht om zijn gesnik te overstemmen. Want tot dat het morgen is, kan dat nog de waarheid zijn.