At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Eliza II

De weg terug was nooit zo mooi als de heenweg. Nu wisten ze dat ze geen mooie eindbestemming hadden, maar dat ze uiteindelijk uit zouden komen bij het verzamelpunt, waar alle herrie weer zou beginnen. Als ze erin zouden slagen niet te verdwalen.

'Ligt het aan mij of is het donkerer dan zonet?' vroeg Lily.

'Het komt omdat we in de schaduw van de andere berg lopen,' legde Miloux uit. 'Maar het duurt nog minstens een uur voordat het echt donker is.'

'Niet om als een zeurend kind te klinken, maar hoelang moeten we eigenlijk nog?' vroeg Eliza met een zucht. Ze was helemaal klaar met de wandeling en het liefst zou ze nu op de grond neerploffen met haar voeten in de lucht, maar daar hadden ze geen tijd voor.

'Op de kaart staat een halfuur, maar ik verwacht veertig minuten aangezien we minder ervaren zijn dan de meesten die dit pad nemen,' legde xe opnieuw geduldig uit, terwijl xe met stevige pas naar beneden liep.

'Dan halen we het net voor het donker wordt,' zei Lily. 'Ik wil hier echt niet na zonsondergang nog rondlopen.'

'Doorlopen dan maar?' stelde Eliza voor. Al branden haar voeten vreselijk en voelde haar lichaam zwaar. Het was de prijs voor de waterval.

Miloux ging zoals altijd voorop. 'Hier wordt het stijl,' zei xe toen, zijwaarts het pad aflopend. 'Doe voorzichtig, want hier liggen ook losse steentjes.'

Lily liep wankel over het stuk, zich vastgrijpend aan de dunne takken van de spar naast het pad. 'Bah dat kleeft.' Ze wierp een blik op haar hand, waar nu hars op zat.

Miloux kon een lach niet onderdrukken. 'Eliza? Alles goed daar?' riep xe.

'Ja hoor, ik ben er bijna.' Ze zette haar voet voorzichtig op een steen. Stapje voor stapje, herinnerde zichzelf. Toen zette ze haar andere voet neer een steen als anker gebruikend. Zodra ze haar gewicht verplaatste wist ze dat ze een fout had gemaakt. De steen wiebelde en schoot van zijn plek, haar voet meenemend. Een misselijk gevoel schoot in haar keel. Met een klap belandde ze een op het schuine pad, nog een meter naar beneden glijdend. 'Auw,' verzuchtte ze gefrustreerd. Haar handen tegen de grond zettend om zichzelf overeind te helpen.

'Eliza? Alles oke?' riep Lily uit, die naar Eliza rende, wat meer lopen was.

'Jawel.' Pas toen voelde ze de stekende pijn in haar enkel. 'Nou ja bijna.'

Ook Miloux bewoog zich terug naar Eliza toe. 'Kan je erop staan?' vroeg xe.

'He, dat is mijn tekst,' zei Lily lachend.

'Sorry,' mompelde xe.

Eliza kon een kleine glimlach niet onderdrukken. 'Ik zal het proberen.' Met behulp van Lily en Miloux werd ze overeind getrokken zodat ze weer op haar voeten terecht kwam. Ze zette haar gewicht op haar enkel, maar direct zakte ze naar de grond. 'Oke, nee, dat wordt het niet,' zei ze. 'Het schoot in mijn enkel. Hij is toch niet gebroken he?' Haar stem sloeg over.

Lily zakte door haar knieën. 'Laat me kijken.' Ze legde haar handen op de enkel. 'Op een schaal van een tot tien hoeveel pijn doet dit? Tien is de ergste pijn die je je kan voorstellen.'

'Zes? Misschien zeven,' zei Eliza, proberend zich groot te houden. 'Heel misschien acht,' voegde ze er zacht aan toe.

Lily knikte zacht. 'Het kan gebroken zijn,' gaf ze toe.

'Shit,' mompelde Miloux. 'Eliza, kan mag ik je mobiel? Dan ga ik de docenten bellen.'

Eliza overhandigde haar mobiel. 'Alsjeblieft.' Ze keek gespannen om zich heen. Hoe zouden de docenten haar hier überhaupt weg kunnen krijgen. Er kon geen eens een scooter op deze weg rijden. Laat staan een auto.