At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 4 - 07:43

Amelia had gedacht dat de pijn in haar hart de enige was die ze zou voelen, maar inmiddels lijkt de uitputting in de buurt van die pijn te komen. Haar maag gromt zacht als ze bij haar vrienden gaat zitten. 'Goedemorgen,' zegt ze zacht, haar ogen glijden naar de ramen. De wereld erachter had ze ooit vanzelfsprekend gevonden. Nu niet meer.

Sage bromt iets onverstaanbaars. Fynns glimlach is ook verdwenen. 'Is het de honger?' fluistert ze zachtjes naar Luanna.

Ze knikt. 'Ik heb nog kruimels?' Het meisje probeert te lachen, maar zelfs haar mondhoeken gaan amper omhoog.

Amelia glimlacht, maar zegt niks. Die kruimels gaan niemand echt helpen.

Het is rustig in het lokaal. Normaal werd er wel wat gepraat, geintjes uitgehaald en spelletjes gedaan in zoverre ze dat konden, maar nu is het zo stil dat ze de voetstappen op de gang kunnen horen. Het voelt alsof de geesten van kinderen die zich proberen te verstoppen nog steeds door het gebouw rennen.

Blikken glijden naar de deur, maar er komt niemand naar binnen. Hij gaat slechts een klein eindje open en iemand werpt een plastic zak naar binnen. Direct daarna gaat hij weer dicht.

'Wat is dat?' vraagt Luanna kijkend naar de uitgang. Yasmin en haar volgers lopen er al naar toe. Niemand anders.

'Wat als er iets giftigs in zit?' piept Mick. 'Wat als we doodgaan als je het opent.'

'Dat gaan we toch,' snauwt Yasmin naar de jongen, waarna ze de plastic zak open trekt.

Mick krimpt in elkaar en laat een zacht gejammer horen. Amelia houdt haar adem in, wachtend tot er iets gebeurd, een ontploffing, rook, of iets wat haar laat weten dat het gedaan is. Hoelang ze ook wacht, het gevaar komt niet.

In plaats daarvan haalt Yamin met kaas bedekte sandwiches uit het pakketje. Ze overhandigt ze aan Jeremiah, Marlee en Aline. De laatste propt ze zonder wat te zeggen in haar mond.

Luanna zucht en komt overeind. 'Daar was ik al bang voor.' Met grote stappen beent ze op het viertal af. 'Hé, moeten we niet delen?' Er staat vuur in haar ogen.

'Houd je erbuiten, emo,' sist Jeremiah. 'Wij waren er het eerst.'

'En?' Luanna vouwt haar armen over elkaar en staart hem aan. 'Je bent niet de enige die honger heeft.'

'Dan had je maar sneller moeten zijn,' zegt Yasmin, die een paar passen naar Luanna toezet en ook haar armen over elkaar vouwt. 'Wie het eerst komt, wie het eerst maalt.'

Luanna's handen vormen vuisten. Even verwacht Amelia dat ze Yasmin een klap wil verkopen, maar ze weet zich in te houden. 'Oké, als die regel geld, dan passen we hem op alles toe.'

'Jongens, jongens,' klinkt dan de zware stem van meneer Cuper. Hij komt langzaam overeind en loopt naar de twee meiden toe. Op ieders schouder legt hij een hand. 'Zo komen we er nooit uit.'

Het geluid van een pets galmt door het lokaal als Luanna zijn hand van haar schouder slaat en een paar passen achteruit stuift.

'Moeten we ingrijpen?' Amelia kijkt Fynn en Sage aarzelend aan.

'Wacht maar even,' fluistert Fynn. En toch staan ze gedrieën op.

Cuper laat Yasmin los en kijkt naar Luanna. 'Zo is het genoeg geweest, jongedame. Als we naar huis gaan laat ik je dit zeker aan jouw ouders horen.'

Luanna glimlacht hoofdschuddend, maar haar ogen spuwen nog steeds vuur. 'Prima.'

'U doet maar,' zegt Yasmin. 'Niet dat het er nog toe doet.' Ze schenkt Luanna een vals glimlachje. 'Denk maar niet dat ik je ooit iets zal geven. Zeker geen eten. Tenzij je het heel lief vraagt.'