At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Sage I

Er stonden twee soldaten in hun nette kleding op zijn stoep. Ze droegen een vlag in hun handen en hun gezichten waren bloedserieus. Sage keek ze aan. Hij herkende ze. De man die de vlag droeg was de maat van zijn vader, Arden Hilton, de andere man met het litteken op zijn wang was sergeant Parish. Hij wist waarvoor ze kwamen, al wilde hij het niet weten. Ze moeten hier niet staan.

Zijn moeder wurmde zich langs hem heen en keek de twee mannen aan. De tranen liepen al over haar wangen voor er een woord gesproken was. De vlag vertelde een verhaal, waarvan Sage wilde dat het niet echt was.

Sage keek ze aan. 'Nee,' zei hij. Hij stapte achteruit en wilde de deur alweer dichtslaan. Dit gebeurde niet.

'Sage, mevrouw Corraro Het spijt me jullie te moeten vertellen ...' begon hij, maar Sage kapte hem weer af.

'Nee, nee! Je liegt. Mijn vader had me gisteren nog gebeld.' Sage klemde zijn hand steviger om het hout van de deur.

'Sage,' fluisterde zijn moeder. Haar stem klonk schor en haar gezicht zag eruit alsof ze in een minuut jaren ouder was geworden. De rimpels en traansporen lieten hem zien dat zij het wel geloofde. Maar het kon niet.

'Stop! Stop met praten!' riep Sage. Weer stapte Sage achteruit, in een poging de deur dicht te smijten. Maar het gebogen silhouet van zijn moeder hield hem tegen.

Parish luisterde niet. 'Uw echtgenoot is omgekomen,' bracht de man uit, struikelend over de woorden.

Sage balde zijn handen tot vuisten. 'Leugenaar!' schreeuwde Sage.

'Sage,' herhaalde zijn moeder zacht. Stamelend probeerde ze iets uit te brengen.

Maar Sage luisterde niet. Deze mannen kwamen zijn wereld afbreken. Hij kon het niet laten gebeuren. Hij was er nog niet klaar voor. Met gebalde vuisten rende hij naar de mannen toe. Hij moest hier weg. Zij moesten hier weg.

Arden vouwden zijn sterke armen om Sage heen en hield hem vast. 'Het is oke,' zei hij alsof dat het ooit nog zou zijn. 'Het doet pijn, dat voelen we allemaal. Laat het gaan. Het is oke.'

'Laat me los!' Hij worstelde, probeerde te vechten en zich uit de armen van de man te komen, Arden hield hem te stevig vast. Hij ging door tot zijn spieren in de fik stonden en zelfs toen probeerde hij nog door te vechten. Tot hij uiteindelijk niet meer kon. 'Hoe is dit oke?' riep Sage.

Er was geen antwoord. Slechts de sterke armen die hem vast hielden terwijl de wereld om hem heen instorte en op nieuw een zachte stem die zijn naam zij. Ditmaal was het niet zijn moeder. 'Sage.' Arden drukte iets in zijn hand. 'Je mag nu zo kwaad zijn als je wilt en breken wat je wilt breken, maar laat dit heel. Oké?'

Sage opende zijn hand en zag het zilveren plaatje aan een ketting. Zijn vaders naam stond erop. Direct hing Sage het om zijn nek, zodat zijn vader altijd dichtbij hem zou zijn. Zodat dit voor even nog een leugen kon zijn.

***

Als er een ding was dat hij niet kon uitstaan, was het wel die medelijdende blikken die hem overal volgde. Alsof hij van glas gemaakt was. Nu iedereen het nieuws had gehoord, behandelden ze hem anders. Ze wilden hem meer helpen, gingen hem uit de weg of vroegen hem constant "hoe gaat het nu met je?".

Daarom zat hij nu alleen op zijn bed. Zijn kamer was klein, maar hier waren tenminste geen starende blikken. Het enige wat naar hem keek was de vlag aan de muur. De stof bewoog zacht op en neer in de bries die door zijn half open raam naar binnen waaide. Buiten klonk het geluid van spelende kinderen. Vroeger had hij het geschreeuw niet erg gevonden, maar nu irriteerde het hem.

Hij opende zijn laptop maar weer en scrolde door de eindeloze instagrampagina's van zijn klasgenoten. Hij zag ze lachen op het plein, elkaar bekogelend met propjes in de les en kaartspelletjes spelen in de kantine. Gedachteloos dubbel klikte hij op sommige posts, toen hij een filmpje voorbij zag komen. Hij stopte met scrollen en bekeek het korte filmpje.

Een luid lachende cameraman filmde hoe twee agenten een jongen tegen de grond drukten. Sage schudde zijn hoofd. Wat ze nu weer hadden uitgespookt ...? Hij spoelde terug om het nog een keer te bekijken. Hij focuste op de details en probeerde door de wazige beelden te ontcijferen wie er op de grond gedrukt werd. Hij hield zijn vinger boven het scherm en pauzeerde het filmpje precies op het juiste moment. Toen keek hij recht in de bruine ogen van Fynn.

Hij staarde een paar seconden lang verbaasd naar zijn scherm. Dat was niks voor hem. Fynn was een nerd die zich bezighield met tekenen en het lezen van boeken, niet met dit soort drama. Sage opende de comments om te kijken of zijn klasgenoten ook al hadden gezien dat het om Fynn ging.

Rijen aan lach-emoji's en "haha, verdiend!" of "lekker dan!" comments stonden onder elkaar. Sages kaak verstrakte. Dit sloeg nergens op. Hij kende Fynn goed genoeg om te weten dat dit niks voor hem was. En er leek niemand te zijn die het voor hem opnam.