At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 5 - 08:17

Wat hoor je?
Voetstappen in een eindeloze gang, een luid kloppend hart. Ze leeft nog al is de wereld om haar heen aan het afbrokkelen.

Wat voel je?
Trillende armen, een bijna verstikkende omhelzing. Een koude wind, alsof iemand haar slaapkamerraam heeft laten open staan. De brandende tranen die zich een weg over haar wangen banen.

Wat zie je?
Duisternis, gevuld met tinten rood van ogen die ze zo dichtknijpt dat het pijn doet. Ze wil ze niet meer open doen, om de wereld onder ogen te komen.

Waar ben je?
Ergens waar ze niet wil zijn. Een ruimte met te grote ramen en een te kleine deur. De geur van zweet hangt er in de lucht en vier armen houden haar vast alsof ze gevangen zit in een kooi. Vier, niet twee.

Wacht... Vier? Dat klopt niet. Misschien is het Lily of Eliza. En toch... De grip is te stevig, de handen net te groot. En dan hoort ze het zachte metalige getik van een de legerplaatjes die tegen elkaar tikken. Het moet een hallucinatie zijn. Haar brein die met haar aan de haal gaat, van het weinige slapen. Een droom waar ze zo krampachtig aan vast wil blijven houden. En toch blijft ze het horen, het getik. En de armen die om haar heen gevouwen zijn.

Open je ogen, dwingt ze zichzelf. Ook al is de duisternis zo comfortabel. Ze opent haar ogen en kijkt in de grijsgroene ogen van Sage.

'Sage?' vraagt ze. 'Maar... jij bent dood. In de hemel.' Wacht... is zij dood?'

Fynns ogen vliegen open. Hij springt op en vouwt zijn armen zo stevig om Sage heen, dat hij de jogenn bijna plet.

'Oke, rustig aan FYnn,' lacht hij, met een samengeknepen stem. 'Ik krijg geen lucht, maar ik ben ook blij jou te zien.'

Fynn laat Sage los en veegt de tranen met zijn mouw van zijn wangen. 'Sorry,' snikt Fynn. 'Ik eh...' Snel zet hij een paar stappen achteruit en wendt zijn hoofd af.

'Hoe... ben je hier?' vraagt Amelia.

'Ik ben vrijgekocht,' antwoordt Sage alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 'En ik adem nog dus ik ben er vrij zeker van dat ik levendiger ben dan jullie twee.'

'Waar is de rest?' vraagt Yasmin dan. 'Jeremiah, Aline?' Cuper noemt ze niet.

'Die zijn niet vrijgekocht,' antwoordt Sage somber. Zelfs hij lijkt te beseffen dat dood niet het juiste woord is.

'Wacht, zijn die nog beneden?' mengt ook Marlee zich in het gesprek. 'Leven ze nog?'

Hij schudt zijn hoofd. 'Het spijt me.'

'Maar...' begint Marlee. 'Maar, ik begrijp het niet,' herhaalt Marlee. 'Ze... jij bent hier en...' Haar ogen vullen zich met tranen, waarna ze in snikken uitbarst.

Yasmin grijpt haar vast. 'Sssth,' sist ze. Haar stem is zachter dan normaal. Minder zeker. Ze wrijft haar dunne vingers over Marlees rug, vechtend tegen haar tranen.

'We hebben geen docent meer?' vraagt Dave dan.

Sage schudt zijn hoofd. 'Nee, Cuper was de eerste die... verdween.' Hij kijkt de groep aan. 'Het ging snel. Ze hebben niet geleden.' Zijn toon is afstandelijk, bijna mechanisch. Alsof hij zichzelf in dezelfde duisternis heeft opgesloten als Amelia.

Ze schuifelt naar hem toe en omhelst hem. 'Het spijt me dat je dat hebt moeten zien, maar ik ben blij dat je er nog bent.'

Hij omhelst haar niet terug.

***

Er hangen drie twee nieuwe tekeningen in het lokaal. Niet met Luanna's slordige potloodvegen, maar nette schetsen die Fynn heeft gemaakt. Amelia probeert er niet naar te kijken. Ze wil niet terugdenken aan wat er eerder die dag gebeurt is. In plaats daarvan probeert ze haar aandacht bij het gesprek te houden.

'... ik bedoel, ik wil niet zeggen dat we een leider nodig hebben,' zegt Sage. 'Maar in sommige gevallen is het wel handig als iemand de orde bewaard.' Hij kijkt Fynn en Amelia aan. Hij lijkt niet door te hebben dat Amelia's aandacht compleet afgedwaald was.

'Wie zou het dan moeten doen?' vraagt Fynn. 'Ik zie het zelf niet echt zitten.'

'Ik ga het niet doen,' zegt Sage snel. 'Ik ben te impulsief en dat weet iedereen.' Hij gooit zijn handen omhoog en leunt wat naar achteren.

'Ik ben ook niet geschikt,' zegt Amelia zacht. 'Ik ken niemand.'

'Misschien maakt je dat juist wel geschikt. Dan heb je ook geen vooroordelen,' mengt Luke zich in het gesprek.

'Ik kan nauwelijks beslissingen nemen,' zegt Amelia. 'Lily lijkt veel beter te weten wat we moeten doen, net als jij, Luke.' Als zij de leider van de groep zou worden, zou ze hen allemaal de dood in werken.

Luke schudt zijn hoofd. 'Lily heeft haar eigen taak en ik heb te veel oordelen over mensen. Bovendien hebben we zoals Sage al zei echt geen baasfiguur nodig als leider. We hebben iemand nodig die anderen kan aansturen en de orde kan bewaren als het moment er om vraagt.'

'Wat zeik je nou, Amelia?' zegt Yasmin. 'Jij zou nou echt de "perfecte" leider zijn.'

'Waarom niet eigenlijk,' grinnikt Dave. 'Ze is er beter in dan ik.'

'Nee, nee echt niet,' probeert Amelia nog eens. Ze kijkt naar FYnn, maar ze wil het ook niet op hem schuiven. Waarom snappen ze verdorie niet dat zij hier niet om gevraagd heeft? Wat als het Jackie was die hier zat in plaats van zij? Zij zou wel weten wat ze moest doen. Zij zou staan voor wat ze kan. Maar zij is Jackie niet.

Even is hij stil, alsof hij de twijfel in haar ogen leest. 'Zullen we het anders samen doen?' stelt Fynn voor. 'Dan dragen we samen de verantwoordelijkheid.'

Amelia knikt heftig.

'Twee kapiteinen op een boot gaat zelden goed,' zegt Yasmin.

Eliza, die zich tot dan toe stil had gehouden, knikt. 'Amelia, ik denk echt dat jij het kan. Je hebt daar geen anderen voor nodig. En anders kan de hele klas je helpen, maar we hebben vertrouwen in je.'

Aarzelend kijkt ze het blonde meisje aan. Ze wil dit niet. Maar heeft ze een keus. Ze kijkt de groep rond, iedereen kijkt haar afwachtend aan. 'Oké,' zegt ze dan zacht.

'Je wordt de beste leider ooit!' Dave grijnst breed, waarna een hoest uit zijn keel ontsnapt. Hij mompelt een zacht scheldwoord.

Ze weet het nu al zeker: ze gaat het verprutsen. Als het niet over een uur is, dan morgen, of volgende week. Maar de klas lijkt haar te vertrouwen. Er is weinig dat ze kan doen dan glimlachen, terwijl ze van binnen beetje bij beetje afbrokkelt.

'Succes ermee,' grijnst Yasmin een stuk minder oprecht dan Dave voor ze naar de andere kant van de klas loopt, gevolgd door Marlee. Ook de anderen lopen terug naar hun plek.

'Sorry,' zegt Fynn. 'Ik wilde niet dat ze je zouden dwingen.'

'Geeft niet,' zegt ze. 'Dat kon je niet weten.'

'Je staat er niet alleen voor,' belooft hij en Sage knikt instemmend.

'We doen dit samen.'

Een onzekere glimlach verschijnt op haar gezicht. Zolang er nog een samen is, zullen ze dat doen. Wat er daarna komt wil ze niet weten.