At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Eliza I

Wie had bedacht dat het een goed idee was om tieners alleen door de bergen te laten struinen, wist Eliza niet. Ze konden verdwalen, gewond raken, in een gat vallen, misschien zelfs wel een beer of wolf tegenkomen. Toch kon ze niet ontkennen dat ze enorm van het uitzicht genoot. 'Hoe laat moesten we ook alweer terug zijn bij het verzamelpunt?' vroeg ze, terwijl ze een houten hangbruggetje liep dat over een beekje gespannen was.

'Half zes denk ik,' zei Lily die breed glimlachend naar het water keek.

Miloux wierp een blik op de kaart. 'Dat redden we makkelijk.'

'Pff, ik ben de weg compleet kwijt,' zei Eliza glimlachend. 'Zolang jij het nog weet is het prima, maar je moet mij niet vragen waar we naartoe moeten.'

Xe lachte zacht. 'Als we verdwalen, nemen we gewoon een pad naar beneden. We komen vanzelf ergens uit waar we de weg weer weten.' Xe keek om zich heen. 'Voor nu moeten we maar genieten aan het gebrek van schreeuwende kinderen, lekke tenten en overspannen leiders.'

Eliza glimlachte. 'Dat is zeker iets waar ik van geniet. HOor de vogels fluiten en het beekje kabbelen.' Ze had de natuur gemist. Na weken in muffige lokalen zitten met twintig zwetende tieners, kan ze wel genieten van de natuur en de zon op haar huid.

Lily knikte. 'Maar we moeten nu verder, anders hebben we geen tijd meer om bij de waterval te stoppen.' Ze greep met haar handen de touwen van de hangbrug vast en klom over de wankele planken.

'Als het goed is, zouden we daar moeten komen als we dit pad nog vijfhonderd meter aflopen,' zei Miloux, kijkend op de kaart. Xer blik ging van de kaart terug naar het pad dat voor hen lag.

'Zouden we het dan niet al moeten kunnen horen?' vroeg Lily. 'Dat klinkt zo dichtbij.'

'Nog een halve kilometer,' was Miloux' reactie. 'En hoogteverschil.'

Eliza lachte zacht. Dat klonk een stuk verder weg. 'Ik kan niet geloven dat onze kampleiders dit een goed idee vinden. Zelfs die brug miste een paar planken.' Ze volgde de anderen het met stenen bedekte zandpad op. Gelukkig had het niet geregend. Dan was dit waarschijnlijk onbegaanbaar.

'We zullen zo denk ik wel horen hoeveel van onze klasgenoten gered moeten worden,' zei Lily met een kort lachje. 'Wij zijn volgens mij redelijk verantwoordelijk, maar als Miloux geen kaart had kunnen lezen, waren we verdwaald geraakt. En deze gps-kastjes helpen me echt helemaal niet.' Ze trok aan het gele kastje dat aan haar riem hing.

Ze hadden een hele korte les gehad in hoe je een gps moest gebruiken, maar de meesten hadden niet opgelet en wilden direct de bergen in. Eliza had haar best gedaan, maar het werd haar al snel te ingewikkeld. De mountainranger werd ongeduldig door alle leerlingen die zonder nadenken de bergen in wilden, waardoor de uitleg uiteindelijk niet heel samenhangend was.

'Ik durf te wedden dat de meesten bij het meer zijn blijven hangen en daarna de driehonderd meter naar het eindpunt lopen.' Miloux schudde xer hoofd grijzend. 'Ik kan me niet voorstellen dat Yasmin en haar clique zeven kilometer gaan wandelen.

'Pff,' lachte Lily. 'Ik denk dat bijna niemand de uitgezette route heeft gelopen. Uiteindelijk zijn ook wij van het pad afgegaan.'

'Ja er liep een rivier over de weg, vind je het gek.' Eliza schudde haar hoofd en liep langs de rotswand. Toen zag ze het water dat als een witte massa van de rotsen stortte. Het was niet zo'n grote waterval als op tv maar nog steeds prachtig.

Miloux lachte luid. 'Daarbij is die route wel heel lang. Ik denk dat de meesten dat niet eens zouden volhouden.'

Lily knikte en keek van Eliza naar het vallende water. Het geluid gonsde in de verte. 'Wow, jammer dat het zo ver weg is.'

'We komen er wel,' zei Miloux. 'Het zou niet heel ver meer moet zijn, denk ik.'

'Ik zou zeggen wie er het eerste is, maar dat lijkt me iets te gevaarlijk.' Lily lachte hoofdschuddend.

'Vooral omdat die helling daar behoorlijk stijl omhoog gaat,' zei Eliza, knikkend naar het pad dat ineens omhoog slingerde. 'Mi, weet je zeker dat dit de juiste route is?'

'Ja, het staat op de kaart, maar bergpaden zijn niet het best begaanbaar.' Xe vouwde de kaart op en stopte hem in xer rugzak. Waarna xe als eerst het pad opklom. 'Kijk uit, het kan glad en nat worden.'

Lily ging als tweede Miloux achterna en Eliza sloot de rij af. Miloux waarschuwde hen voor gladde stenen en losliggende keien, maar de klim was veel zwaarder dan Eliza had verwacht. 'Ik moet even pauzeren,' zei Eliza, compleet buiten adem, toen ze nog maar halverwege het stijgende pad waren. Haar hart sloeg in haar keel en ze voelde zich licht in haar hoofd. Ze was hier duidelijk niet voor gemaakt.

'Neem je tijd,' zei Miloux die tot stilstand kwam. 'Zometeen wordt het makkelijker.'

Eliza knikte. Ze haalde een paar keer diep adem en wachtte tot haar hartslag weer een beetje gedaald was. Toen klommen ze door. Haar spieren werden vermoeid, maar ze zette door, omdat ze wist dat het een prachtige beloning zou krijgen.

'Dit is het laaste stukje,' zei Miloux, die eindelijk bovenaan kwam en xer hand uitstak om eerst Lily en daarna Eliza omhoog te trekken. 'Hierachter zou de waterval moeten liggen.' Xe werd bijna overstemd over het gebulder toen ze de hoek om liepen. De koude mist van de waterval die nu heel dichtbij was stroomde hen tegemoet.

'Wauw,' Eliza glimlachte breed. 'Dat was het echt waard.'

'Oh, jeetje,' ze Lily. 'Wat prachtig. Verdorie ik had wel een camera mee moeten nemen. Ik wilde nou graag een foto met z'n drieën.'

'Ik heb mijn mobiel bij me,' zei Eliza. 'De camera is niet heel goed, maar we kunnen wel een selfie maken.' Ze ritste haar tas open en pakte haar mobiel.

'Laat me eerst een foto van jullie maken,' zei Miloux, die Eliza's mobiel uit haar handen griste. 'Kom op een beetje dichterbij, anders kan ik geen foto maken.' Xe wuifde met xer hand, terwijl xe de camera voor zich hield.

Lily trekte Eliza tegen zich aan en lachte. 'De anderen gaan zo jaloers zijn.'

Miloux maakte een paar foto's. 'Jullie staan er goed op,' zei xe lachend. 'Misschien zelfs wel voor een nieuwe profielfoto.'

'Jullie moeten ook samen!' riep Lily, die vervolgens de camera uit Miloux' handen griste.

'Oké oké.' Miloux nam haar plaats in en zette twee vingers achter Elizas hoofd.

'Niet zou flauw, Miloux,' lachte Lily, die toch een paar plaatjes schoot.

'Wat?' Eliza keek om, ze zag nog net hoe xe xer hand wegtrok. Die grapjas.

'Niks hoor!' Miloux sloeg xer arm om haar heen.

Een hele fotosessie en wat selfies later was het tijd om met gezonde tegenzin aan de klim terug te beginnen. Maar nu wisten ze zeker dat deze wandeling nooit meer vergeten zou worden.