At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 7 - 23:24

Het is doodstil in de klas als Luke de plafondplaten los maakt en aan Amelia overhandigt. Het is doodstil in het gebouw en pikkedonker. De zon is al een lange tijd onder en de lichten zijn ook al uit. Het enige licht dat ze hebben komt van de lampen op de gang. Het geeft nauwelijks genoeg zicht, maar ze doen het er maar mee.

Zo zacht ze kan, zet Amelia de platen tegen de muur. Ook al weet ze dat niemand hen kunnen horen, het voelt alsof Mankepoot of Brombeer elk moment het lokaal binnen kan stormen. 'Weet je het zeker, Sage?' vraagt Amelia nog een keer.

Hij knikt, voor hij een blik op Fynn werpt. Sage loopt naar hem toe en vouwt zijn armen om hem heen. 'Zorg dat je hier levend uitkomt, oké?'

Fynn sluit zijn ogen en fluistert: 'Dat is mijn tekst.'

Sage glimlacht. 'Ik deel hem graag met je.' Hij zucht langzaam en laat zijn vriend dan los. 'Tot snel.'

'Vergeet ons niet, he?' zegt Yasmin. 'O wee als ik erachter kom dat je op een strand uit een kokosnoot ligt te drinken, terwijl wij hier nog creperen.' Ze loopt naar hem toe.

'Jou vergeet ik nooit,' verzucht Sage.

'Mooi zo,' zegt Yasmin met een scheve glimlach. 'Ga nu, voordat je van gedachten verandert.'

Lily zet de stoel onder het open gat en kijkt omhoog. Haar handen trillen lichtjes, maar op haar gezicht is haar spanning niet te zien. Niemand is er klaar voor om nog iemand te verliezen, maar niemand durft aan die angst toe te geven.

Amelia kijkt Sage aan. 'Ik ga je missen,' zegt ze.

'Ik jou ook,' zegt hij met een glimlach, voor hij op de stoel klimt en zichzelf in het plafond hijst. Het zachte gestommel boven hen doorbreekt de stilte voor even.

'Kom, we moeten de plafondplaten erin doen,' fluistert Luke.

Lily en Amelia pakken de platen en overhandigen ze aan Luke, die ze netjes weer terug legt in het plafond. Als Marlee de stoel weer bij de tafel zet lijkt het alsof er nooit wat is gebeurd, maar de angstige sfeer die in het lokaal heerst verraad alles. Nu kunnen ze enkel hopen

***

Op het moment dat Sage zich uit het plafond laat zakken, gaat zijn hart zo hard te keer dat hij zeker weet dat de bewakers, die nog geen twintig meter verderop staan, het kunnen horen. De gang biedt geen enkele beschutting, al zijn de meeste lichten uit. Het enige waar hij achter kan verschuilen is de nepplant die op de hoek van de gang staat, maar zelfs dan zou hij zo gezien kunnen worden. Toch gaat hij daar achter zitten, zichzelf zo klein mogelijk makend. De duisternis verhult hem nog het meest.

Hij voelt de paniek stijgen. Dit was een fout! Het slechte nieuws is dat hij niet meer terug kan. Het goede nieuws is dat hij tot nu toe nog niet gesnapt is. Hoe lang dat zo blijft, is onzeker.

Hij gluurt tussen de bladeren van de plant door, richting Brombeer en Mankepoot. De twee bewakers staren verveeld voor zich uit, zachtjes fluisterend in een taal die hij niet verstaat. Hebben ze het over het vreemde geluid dat ze zojuist hebben gehoord? Of over wat ze morgen als ontbijt hebben? Hij weet het niet. Het heeft in elk geval geen zin om er over na te denken. Hij heeft geen tijd.

'Raap jezelf bij elkaar,' sist Sage in zijn mouw. 'Wat heb je geleerd? Houd je hoofd koel, schat de situatie in en handel met zelfvertrouwen. Dat is de sleutel tot succes.'

De gang is op de twee bewakers na verlaten. Als hij stil is kan hij de trap bereiken. Vanaf daar bedenkt hij wel een nieuw plan. Twee verveelde bewakers letten echt niet op hem.

Zo stil als hij kan, sluipt Sage richting de trap. Een route die hij zo vaak achteloos heeft genomen. Maar denkt hij bewakers te zien achter elke nepplant en in elke schaduw. Als ze hem zien is hij dood. Dat kan hij niet maken, Fynn heeft hem nodig.