At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 2 - 11:54

Miloux gaat het niet halen. Het is een pijnlijke, onuitgesproken waarheid die bij iedereen is doorgedrongen. En toch stopte het de klas niet om zich over xem te ontfermen. Zodra Miloux naar binnen gebracht was, had Lily zich direct over xem ontfermd voor zo goed als ze kon. Mick was meteen flauwgevallen bij het zien van bloed, net als meneer Cuper. En ook Marlee was bleek weggetrokken. Gek genoeg was het Yasmin die Lily te hulp was geschoten. Maar een schotwond in xer buik ... Ze hoeven geen artsen te zijn om te weten dat dat een dodelijke wond is.

Nog geen kwartier later wankelt Mick weer op zijn voeten en heeft Marlee weer wat kleur. Meneer Cuper ligt nog steeds achter zijn bureau op de grond, maar niemand neemt de moeite om bij hem te gaan kijken. De enige die daar de liefde voor heeft, ligt op een tafel, op Eliza's schoot, die xem zacht door xer haar aait en liefdevolle woorden fluistert.

Amelia kijkt in stilte toe voordat ze richting Fynn, Sage en Luanna loopt. Ze voelt zich zo machteloos. Ze kent Miloux en Chiara niet goed genoeg om iets te zeggen en heeft de vaardigheden niet om wat te doen. Dus gaat ze naast haar vrienden op de stoelen zitten en begraaft ze haar hoofd in haar handen. 'Je had gelijk,' fluistert ze zacht tegen Luanna.

Luanna kijkt op. 'Dat weet ik, maar welke keer bedoel je precies?'

Een flauw glimlachje verschijnt op Sages lippen hij werpt een korte blik richting Fynn voor hij de vraag voor Amelia beantwoord. 'De keer dat je zei dat Cuper niet tegen bloed kon.' Het is een schamele poging om nog iets positiefs van de situatie te maken.

Luanna lacht. 'Het is echt een zielig mannetje.' Haar blik gaat naar de voeten van meneer Cuper, die nog net zichtbaar zijn vanachter zijn bureau. 'Laat hem daar maar lekker liggen.'

'Weet je zeker dat dat een goed idee is?' Fynn kijkt haar aarzelend aan. 'Ik weet dat je hem haat, maar er is vandaag genoeg gebeurd.'

Luanna haalt haar schouders op. 'Als je je geroepen voelt, ga dan zelf kijken.' Ze buigt zich weer over een slordige tekening van een vrouwelijk gezicht.

Fynn knikt. 'Prima.' Hij komt overeind en loopt naar meneer Cuper. 'Hij ademt nog. Denk je dat we hem moeten verplaatsen?' Zijn blik gaat de klas rond, op zoek naar iemand die hem wil helpen, maar niemand kijkt hem aan.

Amelia staat uiteindelijk met veel tegenzin op en loopt naar hem toe. Even kijkt ze naar de leerkracht die languit op de vloer ligt. 'Ik denk dat we zijn benen omhoog moeten houden?' Ze kijkt met een vies gezicht naar de behaarde enkels van de man.

'Ik heb hier geen verstand van. Lily?' vraagt Fynn. 'Wat denk je? Meneer Cuper ligt daar nu al ruim twintig minuten op de grond.'

Lily draait zich en loopt naar hen toe. Er zitten bloedvlekken op haar lichtroze blouse. 'Zijn benen moeten omhoog, dan stroomt het bloed naar zijn hersenen.' Haar stem is zacht, maar ze klinkt zeker van haar zaak.

Amelia grijpt een stoel onder de tafel vandaan en schuift het naar de man toe, terwijl Fynn en Lily de benen van de man op de stoel leggen.

'Hij zou ons ook eens een keer helpen,' moppert Yasmin die nog net haar ogen niet rolt.

Lily werpt haar een geïrriteerde blik toe, maar antwoord niet. Ze heeft gelijk. Haar ogen wenden zich naar Amelia. 'Je hoeft hier niet te blijven staan. Ik denk dat hij zo wel wakker wordt.' Ze glimlacht zwakjes. Hij wel.

Amelia knikt en laat zich weer naast Luanna zakken. Haar ogen worden getrokken naar het papier dat ze in haar handen heeft. Het kost haar even om het tot haar te nemen wat er getekend staat. 'Wow,' zegt ze dan.

Waar eerst een serie slordige lijnen stond, is nu een portret van Chiara te zien. Haar ronde gezicht dat uitloopt in een licht puntige kin staart Amelia aan. De grijsblauwe ogen van het meisje hebben als enige kleur.

'Luanna ...' begint Amelia. Een brok vormt zich in haar keel als ze de vriendelijke ogen van Chiara ziet. Ze kende haar niet goed en nu heeft ze er spijt van dat ze haar niet heeft leren kennen. 'Vertel eens iets over haar,' vraagt ze zacht

'Chiara was een stil meisje,' begint Luanna zacht. 'Ze was net een vogel, maar zat altijd vast in een kooi.' Haar woorden trekken de blikken van de andere leerlingen haar richting uit. 'Chiara had een sterke mening en een eigen stijl, maar had strikte ouders en een sterk verlangen om er bij te horen. Dus liet ze die kant bijna nooit zien. Ze keek altijd op naar anderen als Yasmin, maar had nooit door hoe mooi ze zelf was.'

Amelia glimlacht. 'Ze klinkt erg ... vriendelijk. Ik had haar graag beter willen leren kennen.'

'Meestal was ze dat ook, behalve als je naam Luanna is en je met iedereen vecht.' Luanna laat een schamper lachje horen.

Amelia lacht. 'Hé, wij gaan best goed samen, toch?' vraagt ze.

'Dat komt omdat jij geen vechter bent. Je zou wat meer voor jezelf op moeten komen. Dat ben je waard.'

'Ik houd graag mensen tevreden. Ook al gaat dat ten koste van mezelf.' Ze pauzeert. 'Ik denk niet dat ik dit overleef ...' Het komt eruit als een fluistering. De enige persoon die je echt kan redden, is jezelf, dat weet ze wel en toch laat ze anderen over haar heen lopen.

'Kijk, je hebt mij gewoon nodig.' Luanna legt haar arm op Amelia's schouder. 'Ik vind wel een manier om jou hier doorheen te krijgen.' Dan laat ze haar los en scheurt de tekening af. Ze beent richting meneer Cuper die inmiddels weer half wakker is. Zonder hem een blik waardig te gunnen veegt ze de restanten van zijn biologieles van het whiteboard en hangt haar tekening met een rode magneet er aan.

Het zachte gefluister dat in het lokaal te horen was, dooft langzaam. Blikken worden naar de voorkant van het lokaal geworpen, waar meneer Cuper langzaam bijkomt van zijn val.

'Alles is oké, hoor. Jullie hoeven je geen zorgen te maken,' lacht hij als hij de starende blikken ziet, niet beseffed dat ze niet naar hem kijken, maar naar het bord achter hem.

'Ik wilde graag iets voor Chiara doen, maar aangezien vriendelijk zijn niet mijn sterkste kant is...' Luanna zet een stap opzij. 'Voel je vrij om wat te zeggen, denk ik.' Dan haast ze zich terug naar Amelia die haar een trotse glimlach schenkt.

Een tijdje blijft het stil, waarna er gesprekken over Chiara op gang komt. 'Herinner jullie die sportdag nog?' begint Luke. 'O wacht, niet iedereen was daarbij. Yasmin, Jeremiah, jullie wel toch? Dat ze per ongeluk een homerun sloeg en ze zo verbaasd was dat ze vergat te rennen?' Luke schiet in de lach. Yasmin knikt en glimlacht met een verdrietige blik in haar ogen.

'Ik zou willen dat ik haar wat beter had leren kennen,' mengt ook Sage zich in het gesprek. 'Ik denk dat ze best tof was.'

'Dat was ze,' zegt Yasmin vastbesloten. Marlee knikt en ook steeds meer anderen stemmen ermee in.

En terwijl de uren van de dag langzaam verder kruipen en de herinneringen zacht besproken worden, krijgt Chiara eindelijk wat ze altijd had willen hebben: een eigen identiteit.