At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 3 - 03:01

Een zacht gesnik zoekt zijn weg door de duisternis. Amelia's hart zakt dieper in haar borst als ze het pijnlijke geluid hoort. Haar ogen branden en het liefst had ze zich omgedraaid om alles te vergeten, maar ze kan het geluid niet negeren. Ze knippert met haar oogleden tot de wereld iets minder donker is. In de duisternis kan ze het silhouet van Eliza zien. Ze zit aan de tafel waar Miloux op ligt. Haar schouders bewegen zacht.

Amelia weet dat ze iets moet doen. Ze kan dit niet negeren. Toen zij Jackie verloor, had ze ook op iemand willen steunen, maar ze weet niet of zij die rol kan vullen. Ze is hier een vreemde.

Ze kijkt naast haar en ziet Fynn onrustig slapen. Ze legt haar hand op zijn arm en schudt zachtjes. 'Fynn?' fluistert ze. Waarschijnlijk slaapt hij net zo licht als zij dat deed. 'Fynn, wakker worden.'

Hij draait zich gapend om en mompelt iets onverstaanbaars, voor zijn ogen open glijden. Het duurt een paar seconden voor hij een slaperig 'wat is er?' weet uit te brengen.

'Sorry,' fluistert ze. Nu hij wakker is, voelt ze zich schuldig. Had ze dit niet zelf aangekund? 'I-ik denk dat het niet goed gaat met Miloux en ... ik wist niet wat ik moest doen.'

'Maak Lily wakker,' zegt hij terwijl hij overeind schiet en haastig richting Eliza loopt.

Amelia schudt haar hoofd, al kan Fynn dat niet zien. 'Lily is de hele nacht al op gebleven om Miloux te helpen,' fluistert ze. Voorzichtig staat ze op en volgt Fynn. 'Ik denk niet dat er iets is dat we kunnen doen, anders Eliza steunen.'

'Dat is waar ...' Hij slikt. 'Het is waarschijnlijk te laat. Het ziet er niet uit dat er nu nog hulp komt.'

Samen lopen ze door het donkere lokaal, zigzaggend langs slapende leerlingen, richting Eliza die Miloux' hand stevig vasthoudt.

'Hé, Eliza,' fluistert Amelia die naast haar gaat zitten. 'Is het oké als we bij je komen zitten?' Vragen hoe het gaat, heeft geen zin. Het antwoord weet ze toch al.

'Graag,' weet Eliza stamelend uit te brengen. Haar hele lichaam trilt. Miloux mompelt iets onverstaanbaars en schokt dan zachtjes. 'Dit doet xe het afgelopen uur nu onophoudelijk,' zegt ze zacht. 'I-ik weet niet wat ik moet doen om xer te helpen. Volgens mij ben ik xem aan het verliezen en ... i-ik ben er niet klaar voor.' In de duisternis kijkt ze Amelia en dan Fynn aan. 'Help me, alsjeblieft?' snikt ze.

Amelia legt haar hand op de hare. 'Je hoeft er niet klaar voor te zijn. We blijven bij je. Voor hoelang deze hel ook maar duurt.' Ze weet niet of ze die belofte waar kan maken. Maar wat anders kan ze geven? Alles wat ze hebben is elkaar. Ze heeft geen idee of dat ooit genoeg kan zijn.

'Miloux is altijd de sterke van ons twee. Xe is veel moediger dan ik. Als we dan samen gingen kanoën en ik het niet zag zitten, sleepte xe me doorheen. En wanneer het eng en donker was, wees xe altijd naar de sterren.'

'I-,' komt het zacht uit Miloux' mond. 'Ikseitochdatersterrunware.'

'Ja,' prevelt ze in xer oor. 'Je hebt gelijk. Spaar je energie, Mi. Ik heb je nodig.' Een eenzame traan bungelt over haar wang. Amelia voelt de trilling in haar hand.

Fynn kijkt hen in stilte aan. Er is niet veel wat er te zeggen valt. Ze staan aan het begin van een lange nacht en niemand kan zeggen of ze er levend uit komen en wat er aan het einde is.

'Kganergusheen,' mompelt Miloux nauwelijks verstaanbaar. En toch ligt er een glimlach op xer lippen.

'Jawel,' fluistert Eliza stotterend. De tranen in haar ogen, glinsteren in het zwakke maanlicht. 'Je gaat naar de sterren.'

Amelia slikt de brok in haar keel weg. Haar ogen prikken. Ze weten wat hen te wachten staat. Haar vrije hand zoekt die van Fynn. Ze bijt hard op haar lip om haar tranen binnen te houden, al lukt het niet goed

Miloux doet xer mond open, maar er komen geen klanken meer uit. Xe haalt stotend adem. Eliza's hand knijpt zich nog steviger om die van Miloux. Ook Fynns greep wordt steviger. Hopeloos houdt het viertal zich aan elkaar vast, nog niet klaar voor het moment dat met de seconde dichterbij komt.

'Het is goed,' piept Eliza. 'Ik zie je wel weer.'

Miloux mompelt iets onverstaanbaars dat steeds zachter wordt. En dan is het stil. Xer borstkas stopt langzaam met bewegen. Het is alsof het leven letterlijk uit hem weg vliegt. Als een vogel naar de sterren.

'Miloux?' vraagt Eliza zacht. Een zachte snik ontsnapt haar. 'Ik houd van je, gisteren, vandaag, morgen en tot ik bij de sterren ben.' Ze drukt een kus op xer voorhoofd en knijpt nog een laatste keer in xer hand voor ze loslaat. Tranen lopen over haar gezicht als ze zich in Amelia's en Fynns armen stort. Een onregelmatig snikken ontsnapt uit haar mond.

'Het spijt me, Eliza,' fluistert Fynn. 'Miloux was een goed mens. Xe zal niet vergeten worden.'

'Ik weet dat xe dat is,' antwoordt Eliza hoofdschuddend. Een zachte piep ontsnapt uit haar keel. Ze is er duidelijk nog niet klaar voor om xem te laten gaan. Niet op deze manier. Het is te wreed.

Amelia trekt zich los uit Fynns armen en houdt Eliza stevig vast. 'Zullen we naar de sterren kijken?' Het heeft geen zin om hier te blijven staan.

'Ik blijf wel bij Miloux, als je dat wil?' stel Fynn voor.

Eliza werpt een blik richting Fynn en schudt haar hoofd. 'Xer lichaam is leeg. Xe is nu daar, bij God.' Ze kijkt verlangend naar de donkere nacht. Ze staat op, manoeuvreert zich tussen de slapende leerlingen door en gaat aan het raam staan. Tranen als diamanten glinsteren in het maanlicht. Haar handen vouwen zich samen en haar ogen vallen dicht. 'V-vader in de hemel,' bidt ze zacht. 'Ik kan dit niet. Ik wil dit niet.' Het kost haar moeite om goede zinnen te vormen. 'Maar ik weet dat u altijd bij me bent zoals u ook bij Miloux was. Wilt u met me mee gaan? Want als u me nu niet draagt, stort ik in. Als u nu ni- niet.' Het lukt haar niet om haar zin af te maken. Opnieuw barst ze in huilen uit. 'W-waarom?'

De duisternis geeft geen antwoord op haar vraag. Ze klemt zich stevig aan de vensterbank, haar lippen op elkaar klemmend alsof ze een schreeuw probeert binnen te houden. Amelia houdt haar nog wat steviger vast, maar haar armen kunnen die van Miloux niet vervangen. Het enige wat ze kan doen is hopen dat Eliza's God naar het gebed luistert.