At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 8 - 09:46

Soms brengt het ochtendlicht hoop. Alsof wat gisteren is gebeurd niet meer bestaat. Maar soms is het komen van de ochtend slechts een herinnering van de puinhoop waarin ze nu leven. De verscheurde tekeningen, bloedvlekken en stoffige ramen vertellen hun verhaal, zonder een woord te zeggen.

Ergens hadden de leerlingen van lokaal 301 gedacht dat ze gewend zouden raken aan het geluid van voetstappen op de gang, maar na acht dagen brengt het nog steeds dezelfde reactie teweeg als de eerste dag. Het is Luke die het geluid als eerste hoort. 'Jongens! Ik hoor voetstappen. Wakker worden!' Al hoefde hij dat niet te zeggen, aangezien bijna iedereen al wakker was.

Lily, Fynn en Yasmin veren overeind en haasten zich naar de achterste muur van het lokaal. Ver bij het geluid vandaan. Luke blijft wat dichter bij de deur staan, maar zodra de voetstappen naast hun lokaal klinken, snelt hij ook naar achteren, weg bij de deur.

Met een klap, zwaait de deur open en stapt the Joker binnen, gevolgd door drie handlangers: Brombeer, Mankepoot en een cameraman.

Lily kijkt Fynn aan. Een camera betekent nooit iets goeds.

'Good morning everyone! I see our two lovely couples are already awake.' The Joker lacht breed. 'I have some good and some bad news. Which one do you want to hear first?'

Er komt geen reactie. Het enige nieuws dat ze willen horen is dat hij ze laat gaan, al durven ze die gedachte allang niet meer te laten klinken.

Fynn blijft de man aankijken. Zijn kaak verstrakt zich en zijn adem stokt in zijn keel.
'Let's start with the bad news.' Hij loopt met grote passen richting Fynn. Zijn lach wordt steeds breder als hij dichterbij komt. 'I have to tell you that your girlfriend is gone. Not that that matters, I have noticed you have found yourself a new love already.' Hij werpt een blik op Lily voor hij terug naar het midden van de ruimte loopt.

Fynn kijkt Lily aan, die direct haar blik afwendt. Een traan valt uit haar ooghoek. Ze balt haar handen tot vuisten en bijt op haar lip.

Het duurt lang voordat het tot Fynn doordringt wat de man zojuist heeft verteld. Amelia komt niet meer terug. Hij heeft haar vermoord. Zoals hij iedereen vermoord heeft. En nu is Amelia bij Sage en Luanna, terwijl hij in deze hel zit. Misschien verdient hij het wel om hier voor altijd vast te blijven zitten. Misschien is dat waarom Yasmin hier ook nog zit. Goede mensen overleven niet.

'I am sure you're all excited to hear the good news. We are going to play another game! And all of you are invited. Have a nice look into that camera, only your loved ones can save you now. I'll see you in an hour!' Hij slaat zijn handen ineen en loopt daarna het lokaal uit. Alles wat achterblijft is doodse stilte.

***

Zou dit dan het einde zijn van lokaal 301? Het laatste spel? Is dit waar het eindigt? Of is dit nooit echt voorbij? Misschien is het wel als een oude cd die zichzelf steeds herhaalt, maar niemand durft de stopknop in te drukken. Niemand kan de stilte die volgt als het voorbij is echt aan.

Yasmin, die niks anders doet dan ijsberen, stopt bij de afgebroken portrettenmuur. Tussen de snippers, haalt ze een afgescheurd stuk van het lachende gezicht van Luanna tevoorschijn. 'Ik heb het zwaar verpest,' zegt ze dan, de stilte verbrekend. 'Ik heb alles verpest. En dat spijt me. I-ik...' Haar stem breekt. 'Sorry.'

De andere drie kijken elkaar aan, zoekend naar een antwoord. Fynn weet niet wat hij moet zeggen. Yasmin was zo achterbaks en egoïstisch en nu... nu moet hij toegeven dat hij het begrijpt. Hoe graag hij haar ook wil haten.

Yasmin kijkt op en legt het portret op het bureau van meneer Cuper. De enige persoon die nooit een portret heeft verdiend. 'Het is mijn schuld van Luanna en van Amelia. Ik wilde mijn eigen hachje redden, maar ik besef nu hoe stom dat was. Hoe zinloos.'