At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Luanna I

Hoe vaak ze het ook had gedaan, stelen was niet iets wat ooit goed zou voelen. Maar als Luanna het niet deed, stond er vanavond geen eten op tafel. Ze haalde diep adem en staarde naar de wijzers van de klok. Nog twee minuten en dan ging de bel, een minuut later en zij had een maaltijd. Cuper kon die paar euro best missen.

Haar hart sloeg in haar oren. Het maakte haar bloednerveus en ze haatte het, maar controle had ze er niet over. Ze kneep hard in een stuk papier, dat langzaam onder haar kracht scheurde. Dat was verkeerd, dat wist ze wel, maar soms geeft het leven je weinig keus en daarbij... de man had voor haar al genoeg problemen veroorzaakt. Dit was wel het minste wat hij kon doen.

Een paar seconden voor de bel wierp ze een korte blik door het lokaal. Niemand lette op haar, wist ze. Toch voelde het alsof alle ogen op haar gericht waren en alle fluisteringen over haar gingen. Dat laatste was waarschijnlijk waar ook nog. Zij was onzichtbaar, de roddel die anderen van haar gemaakt hadden was dat niet.

De luide schelle bel rinkelde en meteen stond iedereen op. Het gepraat zwelde op, maar zij hield haar lippen strak op elkaar. Er was toch niemand die tegen haar sprak. Ze sloeg haar boek dicht en ruimde heel langzaam haar spullen op om tijd te rekken. Als ze dit ging doen, moest ze als laatste het klaslokaal verlaten. Ze pakte haar tas en schoof haar boeken erin. De meesten waren al het lokaal uit, op Aline en Marlee na, die altijd treuzelden. Ook Sage stond nog met Fynn wat na te praten. Waarschijnlijk ging het over de laatste opdracht.

'Schiet op!' siste ze zacht.

Toen schoot Aline in de lach en liepen ze daarna de klas uit.

Fynn knikte, sloeg het boek dicht en nam het onder zijn arm. 'Ik leg je de rest wel in de kantine uit,' zei Sage toen, waarna ze de klas uitliepen. Toen was zij als laatste over.

Nu moest ze opschieten, als ze bleef hangen zou Cuper kunnen raden wat er was gebeurd. Haastig liep ze richting de uitgang, haar ogen niet van zijn broekzak afhalend. Toen ze langs hem heen liep voelde ze hoe haar schouder contact maakte met zijn lichaam. Snel liet ze haar vingers in zijn zak glijden. Een briefje raakte haar vingertoppen. Direct greep ze het vast. 'Sorry,' mompelde ze zonder hem aan te kijken. Haar hart bonsde luid in haar keel. Het briefje gleed in haar zak.

'Geeft niet, Luanna,' zei de man, met een vreemde glimlach op zin gezicht. 'Kan gebeuren. Tot volgende week, he?'

Een kleine glimlach krulde op haar lippen. 'Tot volgende week.' Wegwezen.

Ze liep de gang in, draaide zich om en keek recht in de strenge/moraliserende ogen van Sage. Fynn stond naast hem.

Sage zette een stap naar voren. 'Wat denk je dat je aan het doen bent, Luanna?' Hij kijkt haar indringend aan.

Haar hart schoot van haar keel recht naar haar maag. 'Niks wat jou aangaat.' Een misselijk gevoel overspoelde haar. Hoe had hij dat gezien?

'Ik ben niet blind, Luanna.' Hij vouwde zijn armen over elkaar. 'Ik geef je de keus, of je geeft het gestolen geld aan hem terug, of ik vertel het hem dat je van hem gejat hebt.'

Ze voelde de kleur van haar gezicht glijden. Wat moest ze doen? Sage blufte niet en ze had geen dreigement om tegen hem te gebruiken. Niet zolang Fynn er was om hem te verdedigen. 'Ik geef het zo wel terug,' probeerde ze te bluffen. Het was geen optie.

'Nu, Luanna, we wachten. Geef het geld nu terug,' zei Sage met een ferme stem.

'Welk geld?' klonk de stem van meneer Cuper. Hij ging bij het trio staan en keek Sage en toen Luanna aan. 'Is er iets wat ik moet weten?'

'Nee meneer, Sage en ik hadden een weddenschap.' De leugen vloog als lucht uit haar mond. Te gemakkelijk, te ondoordacht. Er was geen enkele wereld waarin meneer de militaire zoon hier in mee gaat.

Sages kaak verstrakte. 'Nee, daar hadden we het niet over,' zei hij. 'Luanna, laatste kans.'

Haar blik gleed van hem naar Cuper. Toen liet ze haar hand in haar zak glijden en haalde het tieneurobiljet eruit. 'Geld moet je niet in je zakken bewaren.' Ze deed een poging om stoer te klinken, maar van binnen stortte ze in. Als ze vanavond een maaltijd zou hebben, was die in de cel. Zou hij de politie bellen?

Het gezicht van de man vertrok . Zijn hand schoot naar zijn zak, waar het geld niet langer meer in zat. 'Hoe... wat?' vroeg hij verbaasd. 'Luanna...' bromde hij. 'Heb jij dit geld gestolen?'

Ze hield haar lippen stevig op elkaar geklemd. Ze kon doen alsof het allemaal een grapje was, maar wie gelooft dat nou. Ze was een dief en ze was er niet trots op.

Meneer Cuper keek haar zwijgend aan. Enkele seconden gingen voorbij voor hij zuchte en een vraag stelde 'Wat moet ik nou met jou? Ik heb mijn taak als mentor zeker gefaald.' Dramatisch schudde hij zijn hoofd als hij het tieneurobiljet uit haar hand haalde en terug in zijn zak stopte. Hij keek haar aan, alsof hij een antwoord verwachtte.

Ze haalde haar schouders op. Niet de politie bellen, hoopte Luanna. Ze wierp een blik op Fynn and Sage die er wat ongemakkelijk bij stonden.

'Het gaat me niet om het geld, maar om je acties, Luanna. Ik zou natuurlijk de politie kunnen bellen...' begon hij.

Sage zette een klein stapje naar voren. 'Dat lijkt me niet nodig,' zei hij, alsof hij meer autoriteit had dan hun eigen docent en mentor. 'Het is maar een tien euro briefje.'

Cuper keek Sage aan. 'Bemoei je er niet mee, Sage, jullie hebben vrij, geniet daar van. Tot morgen, jongens.' Hij richtte zich weer op Luanna. 'Het gaat me niet om het geld, maar om wat je gedaan hebt. Maar... de politie is misschien een beetje te overdreven. Wat ga jij hieraan doen, Luanna?'

'Een baan zoeken.' Niet dat dat zou werken. Zolang ze geen achttien was, kon haar vader bij haar bankrekening. Ze ging zich niet kapot werken zodat er meer alcohol het huis in kwam.

'Dat lijkt me heel verstandig.' Toen keek hij weer naar de jongens die nog niet vertrokken waren. 'Sage, Fynn... dit gaat jullie niet aan.' Hij zei nog net niet "vertrek alsjeblieft!"

Er was weinig dat Fynn en Sage nog konden doen behalve zich omdraaien en weglopen, Luanna alleen achterlatend in een lege gang met meneer Cuper. Niet bepaald hoe ze haar middag had voorgesteld.

Toen Sage en Fynn weg waren, zei Cuper: 'Luanna, ik wil je elke week op dit tijdstip zien om te kijken wat je hebt gedaan om je situatie te beteren. Als je een keer een afspraak mist, zal ik genoodzaakt zijn om maatregelen te treffen. Diefstal tolereren we niet hier op school.'

Ze knikte langzaam. De scheldwoorden die door haar hoofd galmden, probeerde ze door te slikken. Hoe redde ze zichzelf hier nu weer uit? Misschien was het toch beter geweest als hij naar de politie ging... Haar schouders zakten. Het was te laat, zijn besluit stond al vast.

'Hebben we een afspraak?' vroeg hij toen.

'Oké,' antwoordde ze zacht. Geen idee hebbend waarmee ze zojuist had ingestemd.