At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Fynn

Hij wilde niets liever dan naar huis gaan. Hij zat nu al een middag lang niks anders te doen dan naar een scherm staren op een gore bank in een kelder die stonk naar bier, cola, zoete popcorn, zweet en sigaretten. Het spel dat ze nu al een paar uur speelden was gewelddadig en vulgair en toch leken zijn vrienden zich ermee te vermaken. Ze lachten als ze een kogel door iemands hoofd jasten or iemand aanreden met een vreselijk lelijke cadillac of bentley. Het ergste vond hij nog wel hoe ze reageerden op de vrouwen in het spel.

Soms vroeg Fynn zich af hoe dit die vrienden waren met wie hij een paar jaar terug zoveel plezier had gehad. Maar mensen veranderen, hoewel hij zich steeds ongemakkelijk voelde bij hun opmerkingen en het feit dat er naast alcohol ook steeds vaker zakjes met pillen op tafel kwamen. Toch kon hij zich er niet toe zetten om te vertrekken. Al was dat wat hij eigenlijk moest doen.

Fynn perste zijn lippen op elkaar, terwijl hij met tegenzin zijn karakter in een auto liet stappen. 'Ik ga er zo maar vandoor,' zei hij, terwijl hij zijn auto expres tegen een paal aan liet rijden. Zijn scherm werd zwart en het menu kwam weer in beeld. Game over.

'Awwh waarom? We zijn er nog maar net.' Liam gaf hem een por. 'Of wil je wat anders doen?'

'Nee, ik bedacht me dat ik...' Bijna zei hij "dat ik mijn moeder moet helpen", maar hij was er zeker van dat zijn vrienden daar hard om zouden moeten lachen.

'Wat? Dat je het spel te saai vond?' lachte Carl.

'Haha,' zei Fynn. 'Nee, ik heb een afspraak vanmiddag. Ik moet gaan.' Hij kwam overeind en voelde hoe zijn broek net iets te lang aan de bankkussens bleef plakken.

'Gast, wij lopen wel met je mee. Ik ben toch klaar met dit spel.' Liam kwam overeind.

'Nee joh, dat hoeft niet,' probeerde Fynn nog, maar het had geen zin. De anderen kwamen ook al overeind. Hier kwam hij dus niet onderuit.

'Tuurlijk, man,' mengde ook Daniel zich in het gesprek. 'Misschien kunnen we die hondentante nog een lesje leren.'

Zowel Carl als Liam schoten in de lach. 'Haar gezicht de vorige keer,' grijnsde Liam.

Fynn begreep hun obsessie niet met de oude vrouw die haar hondje uitliet. Ze was wat streng en hield niet zo van opruiing, maar om eerlijk te zijn hield hij daar ook niet van. 'Ik moet de andere kant op,' zei Fynn in een poging aan hen te ontkomen.

'Hij is gewoon bang,' lachte Daniel. 'Kom op gast. Het wordt echt leuk.'

'Nee, ik ben niet bang, ik moet gewoon de andere kant op.' Fynn perste er een lichte glimlach uit, maar hij wist dat hij deze discussie ging verliezen.

'Dan lopen we mee de andere kant op,' besloot Liam die zijn jas van een bierkrat pakte. 'Ik ben wel klaar met dit suffe spel.'

Shit. Hij had niks te zoeken aan die kant van de stad. Er was geen afspraak en hij woonde ook niet in die richting. En dat wisten zijn vrienden ook. 'Prima,' zei Fynn met een zucht.

'Yes!' gierde Carl die ook overeind kwam. 'Wat gaan we met de hondentante doen?'

Niets, als het aan Fynn lag, maar het was drie tegen een. Als zijn vrienden besloten iets te doen, had hij het er maar mee te doen. Het enige wat hij kon doen was de schade beperken.

'Ze heeft altijd die dikke tas bij zich. Ik wed dat daar geld in zit. Misschien kunnen we daar dope van halen,' stelde Daniel voor

'Heb je die diamanten gezien in haar sieraden? Dat is genoeg voor een jaar!' lachte Liam.

'Krijgen we daar geen problemen mee,' aarzelde Carl.

'Ik ben het met Carl eens,' zei Fynn in een poging stellig te klinken. 'Dit klinkt als een dom plan.'