At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Miloux

Miloux kon maar niet begrijpen waarom ze midwinter een tripje naar het meer moesten maken. Al was dit niet de eerste keer dat deze school vreemde beslissingen maakte. Zelfs hun kennismakingskamp was een soort militaire bootcamp, wat alleen Sage kon waarderen. Nu de klassen werden gewisseld, haalde de school opnieuw een soortgelijke stunt uit.

Aan de rand van het water was een klein restje ijs te zien, langzaam wegsmeltend in de winterzon. Meneer Cuper liep er langs en tikte met zijn dikke vingers tegen de neongele kano's. 'Fijn dat jullie er allemaal zijn. We gaan zo kanoën. Voordat we beginnen, wil ik even de regels doornemen.' Hij vouwde een blaadje open en legde uit over de zwemvestplicht en dat het meenemen van telefoons op eigen verantwoordelijkheid was. Ook gaf hij kort aanwijzingen over de tocht zelf. Bijna niemand lette op. Hij eindigde met: 'Val niet in het water, er zijn geen badmeesters aanwezig. Nu, vorm duo's als het goed is hebben we precies genoeg. Met wie kan ik meevaren?'

Direct zette iedereen een stap achteruit. Niemand wilde de docent meehebben in de boot.

'Misschien moeten we hem juist meenemen,' grapte een jongen met goudblond halen. 'Kunnen we "per ongeluk" omslaan.'

Een andere jongen grijnsde. Yasmin gaf hem een harde por en hield haar blik strak vooruit gericht.

'Geintje, jongens. Niet zo geschokt kijken. Ik houd helemaal niet van varen.' Meneer Cuper lachte als enige.

Er ging een zichtbare opluchting door de groep. Zacht roezemoezend werden de duo's gemaakt. Miloux keek onwennig om zich heen. In tegenstelling tot de anderen had xe geen vrienden of zelfs geen medebuitenbeentjes met wie xe in een kano durfde te stappen. Xer blik schoot richting het meisje naast xem. Haar naam was xe vergeten. 'Heb jij al iemand?'

'Ja, ik ga met Marlee,' antwoordde ze direct, snel een stap dichter bij haar vriendin zettend. 'Wij gingen samen toch?' fluisterde ze vervolgens tegen haar.

Miloux onderdrukte een zucht. Dit was altijd waarom xe nieuwe groepen haatte. De meesten leken elkaar al wel te kennen, terwijl xe slechts een paar bij naam kende. Zij deden alleen geen moeite om echt vrienden te worden. Die hadden ze al. Ach ... ondertussen was xe het wel gewend om een buitenbeentje te zijn, zo ging het immers de eerste drie jaar ook. Al was er nog altijd dat akelige stemmetje dat xem vertelde dat xe er nooit bij zou houden. Soms vroeg xe zich af of xe het ooit makkelijker zou worden. Xe baande zich een weg door de groep mensen, tot een lange jongen xer blik ving. Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. 'Hé, heb jij al een partner?'

'Sorry, ik ga met Sage. Maar je kunt wel mee?' zei de jongen met zwart haar.

'Fynn!' riep Sage. 'Man, schiet eens op, ik krijg deze boot niet zelf het water in.' Sage zwaaide wild met zijn arm.

Miloux' ogen schoten zijn richting uit. Te laat. 'Ik ga wel met Luanna,' mompelde xe met tegenzin. Xe had weinig vertrouwen in haar vaardigheden om de kano droog naar de andere kant te krijgen, maar ze zou xem tenminste accepteren.

'Die is er niet,' klonk een kattige stem achter xem. 'Die ligt vast in een of ander straatje drugs te spuiten, zoals zij eruit ziet ...' Het meisje lachte en rende daarna naar de kano's toe.

Een rilling trok over xer rug. Xe wilde niet geloven dat Luanna zich met dat soort dingen bezighield, al zou het xem niet verbazen. Xer ogen gleden naar de kano's. Misschien moest xe maar alleen gaan. Het was niet leuk, maar beter dan nog langer zoeken.

Iemand tikte op xer schouder, net toen xe op het punt stond om maar een kano uit de rekken te halen. Xe draaide zich om en keek in de vriendelijke ogen van een blank meisje dat xe eerder had gezien. Ze viel niet echt op met haar blonde haren en kleine postuur. Om haar nek had ze een kettinkje met klein ankertje hangen. Misschien was ze vertrouwd met boten. Achter haar stond een Aziatisch meisje glanzend zwart haar dat ze ingevlochten had. Haar gouden bril schitterde in de zon.

'Zoek je nog iemand?' vroeg ze.

Miloux knikte. 'Ik geloof dat we met een oneven aantal zijn. Maar ik zie dat je al een partner hebt?' vroeg ze, knikkend naar het meisje dat al bij een boot stond.

'Klopt,' zei ze. 'Maar er is altijd ruimte voor één meer. Tenzij je niet wil ... Dat is ook oké.' Ze glimlachte onzeker.

'Ik wil graag.' Het kwam er net iets gretiger uit dan xer bedoeling was.

Het meisje glimlachte. 'Kom op, dan gaan we.' Ze maakte een hoofdgebaar, draaide zich om en liep naar de boot. 'Wij gaan met z'n drieën,' zei ze tegen haar vriendin. Ze stelde het als een feit. Het andere meisje vond het prima.

'Gezellig,' zei ze. 'Help je even mee de boot in het water krijgen? Hij is zwaarder dan ik had verwacht.'

Miloux knikte en zette xer handen tegen het gevaarte. Samen met de meiden duwden xe de boot in het water, waarna ze een voor een in het schommelige ding klommen.

'Ik ben Eliza, trouwens,' zei het blonde meisje toen ze een stukje van de kant af waren.

'Aangezien we de komende paar uur toch met elkaar zitten opgescheept ...'

'Lily,' zei de ander met een glimlach. Ze greep de peddels vast en al snel raakte de kano van de kant verwijderd.

'Miloux, met een x,' zei Miloux.

'Leuke haarkleur, Miloux Met Een X,' zei Eliza lachend. 'Ik zou willen dat ik de moed ervoor had om mijn haar te verven, maar waarschijnlijk mag ik dan niet meer thuiskomen.'

'Ze wennen er thuis snel genoeg aan.' Miloux wreef een hand door xer roze krullen. 'Mijn vader haatte het eerst, maar inmiddels doen ze al voorstellen voor de volgende kleur.'

'O wat leuk!' zei Eliza. 'Het staat echt goed bij je. Het laat je ogen spreken.' De laatste zin kwam er zacht uit en was nauwelijks hoorbaar door de harde wind, het geschreeuw van de meeuwen en de jongens die zo kinderachtig waren om de boot hard heen en weer te schudden zodat ze bijna omsloegen.

'Zeeblauw,' mengde Lily zich in het gesprek. 'Dat moet de volgende kleur zijn. Als we de overkant bereiken natuurlijk.'

'Vast wel,' zei Miloux, die zich ondertussen een stuk prettiger voelde in de boot. 'Zolang we hen daar vermijden,' zei xe wijzend naar de kinderachtige jongens in de verte. 'En een beetje uitkijken met de peddels, zodat we niet al te nat worden, redden we het zonder nat te worden.'

'Dan moeten we snel de andere kant op sturen,' Eliza trok de peddels uit Lily's handen en bewoog ze wat sneller heen en weer. 'Ik heb geen zin in een douche.'

'Ik ook niet,' lachte Lily.

'Wie vond dit ook alweer een goed idee?' vroeg Miloux.

'Ik ben er vrij zeker van dat het meneer Cupers idee was,' zei Lily die met haar ogen rolde.

'En hij durft zelf niet eens in een kano te stappen. Alsof hij bang is dat hij zomaar lek gaat.' Eliza grijnsde en keek over het relatief kalme wateroppervlak.
'Zo snel gebeurd dat niet,' zei Miloux. 'Tenzij de boten oud of van waardeloze kwaliteit zijn.' Een ongemakkelijk lachje ontsnapte xem. Xe keek het water over. De meesten hadden de overkant wel bereikt en lagen aangemeerd aan de andere kant. Al leken ze geen aanstalten te maken om terug te komen.

Plotseling klonk er een schrapend geluid.

'Wat was dat?' vroeg Lily zacht. Op antwoord hoefde ze niet te wachten, want een grote hoeveelheid koud water spoelde over hun voeten. In de bodem van de kano zat een grote scheur. Naast hen was de boosdoener te zien: een grote rots.

'O nee! O verdorie, wat doen we nu?' Eliza sprong op, waardoor de boot begon te wiebelen en het water nog sneller de boot in sijpelde. Binnen een paar seconden raakte het xer tenen. Een rilling trok door xer lichaam.

'Zwemmen,' riep Lily direct. 'Dit ding haalt de overkant niet. Het is nog maar een klein eind.'

'Ik ... ben geen goede zwemmer,' zei Eliza zacht.

'Komt goed, ik heb een reddingszwemdiploma. Houd je maar aan mij vast, dan redden we het wel.' Miloux glimlachte en stapte voorzichtig naar Eliza toe. Het water stond al voorbij hun enkels. De boot zakte steeds dieper weg. Xe pakte haar vast en liet zich in het water zakken. De kou sloeg de lucht uit xer longen, maar xe wist zichzelf te dwingen om te ademen. Paniek was een moordenaar.

Het was gelukkig niet ontzettend diep, maar wel te diep om te kunnen staan. 'Blijf rustig ademhalen,' zei xe tegen de meiden. De kust was nog maar twintig meter van hen verwijderd en samen zouden ze het ongetwijfeld halen. Samen. Met die gedachten drong het besef dat xe niet meer alleen was tot xem door.