At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 3 - 08:22

Het is kil in het lokaal, al is de zon al een poos op. Het licht dat door de ramen komt, kan de ruimte niet meer verwarmen. Er zitten hier en daar leerlingen zacht te praten alsof het een gewone schooldag is, maar de manier waarop de tafels slordig door het lokaal staan, vertelt het echte verhaal.

Luanna legt haar potlood neer. 'Ik ga even naar het toilet,' zegt ze tegen Amelia, waarna ze richting het kleine kamertje wat daar inmiddels toe dient, loopt. Amelia, die een boek aan het lezen was, kijkt op. 'Doe voorzichtig,' grapt ze, ook al is het niet eens echt als een grap bedoeld.

Luanna rolt met haar ogen, maar glimlacht toch.

Zodra de deur van het kleine kamertje dicht valt, voelt Amelia priemende blikken naar haar kijken. Als ze haar hoofd richting Yasmin draait ziet ze dat haar hele clique haar aanstaart. Hun ogen wenden zich snel af. Een kleine zucht ontsnapt uit Amelia's mond. Ze mogen haar niet.

Ze trekt haar knieën tegen haar borst en leest verder. Ze kan haar aandacht niet bij de woorden houden. Elke keer als ze over het randje van het boek kijkt naar Yasmins groep, ziet ze hen haar kant op gluren. Vanaf waar ze zit kan ze niet horen wat ze zeggen, maar ze weet zeker dat ze haar naam een paar keer noemen.

Dat kan niets goed zijn. Als ze Luanna was geweest, was ze nu opgestaan en met hoge poten naar hen toegelopen. Waarschijnlijk zou ze dan zeggen: 'Als je iets te zeggen hebt, zeg het dan in mijn gezicht!', maar ze is Luanna niet.

Plotseling vangt Yasmins blik de hare. 'Moet je wat?' vraagt de jonge beautyqueen op een kille toon. Marlee die naast haar zit, grijnst gemeen. Ze doen alsof Amelia degene was die roddelde.

Ze voelt haar wangen rood worden. De woorden die ze van plan was te zeggen, willen er niet uitkomen. Uiteindelijk is het enige wat ze weet te zeggen is een haperige "nee". Alsof ze spijt heeft van iets wat zij gedaan hebben. Ze kan nog net een sorry inslikken. Die verdienen ze niet.

'Hé, plaag haar niet zo.' Dave strompelt hoestend richting de meiden en ploft naast hen. Hij pakt zijn inhaler uit zijn tas en neemt een paar pufjes, waarna zijn hoestbui lijkt te stoppen.

'Alsof jij nooit mensen plaagt.' Yasmin geeft hem glimlachend een knipoog, maar het onderwerp van het gesprek verandert wel van Amelia naar het gebrek aan voedsel en het fluisteren wordt weer gewoon praten.

Zodra ze het hebben over pasta, voelt Amelia haar maag verkrampen. Als er iets is wat ze nu graag zou willen hebben, is het een groot bord vol pasta met veel kaas. Van de gedachte alleen al wordt ze bijna misselijk van de honger.

'Gaat het wel?' vraagt de vriendelijke stem van Fynn. 'Je ziet bleek.'

'Jawel, ik heb gewoon honger,' antwoordt ze. Al is het waarschijnlijk de minste van hun zorgen. Misschien is het wel beter om aan pasta te denken dan aan wat er kan gebeuren. Het is minder ingewikkeld en minder pijnlijk.

Fynn knikt. 'Je bent daar niet de enige in. Ik ben bijna vergeten hoe chocolade smaakt.' Een korte lach ontsnapt hem.

'En jullie hadden nog wel kritiek op mijn speculaasjes.' Luanna lacht zacht en loopt hun richting uit. Ze gaat naast hen tegen de muur zitten.

'Ik heb spijt van die kritiek,' lacht Fynn. 'Ik zou nu bijna alles doen om nog een stukje te krijgen.'

Amelia glimlacht zwakjes. 'Als jij al die tijd nog speculaas bewaard hebt ...'

'Dan had ik het al lang voor jullie ogen op gegeten,' plaagt Luanna terug.

'Gemenerik.' Fynn fronst zijn wenkbrauwen, maar toch licht er een speelse glimlach op zijn lippen. Ondanks alles. Misschien is dat ook wel de enige manier om dit te overleven. Ondanks alles nog te kunnen blijven glimlachen. Want wat is er nog over als zelfs dat hen vergaat? Ze hebben alleen elkaar, hoop en een donker vooruitzicht. Een dat met de minuut dichterbij komt.

***

Het duurt uren voordat er eindelijk wat gebeurt. De verveling en de honger beginnen er zo in te hakken dat Amelia zich bijna opgelucht voelt als het digibord aangaat. Een gevoel dat direct plaats maakt voor een naar misselijk gevoel.

'Good afternoon, friends,' schalt de luide stem van the Joker. 'This morning I woke up with a strong excitement for a new game. Let's shake things up, shall we? We wouldn't want to keep playing the same games over and over again. Since we're with only eight classes, I picked two that are going to play this game with me. It is hide and seek! The players have to hide for our seekers. If they are found, my men will eliminate them from the game. If you win the game, you get to go back to your classroom safely. But ... you can help your loved ones!' The Joker richt kijkt recht in de camera, alsof hij hen aankijkt. 'Just pay a small fee, mention their student number and we will make sure they are safe in their classroom. We will play at three 'o clock.' Het beeld gaat over op sneeuw. Amelia kijkt gespannen naar de anderen.

'Het is maar een vierde kans dat wij moeten,' fluistert Luanna met een licht trillende stem. Ze lijkt met meer tegen zichzelf te hebben als de anderen.

'Wel een vierde,' bromt Sage.

Plotseling springt het beeld weer aan. 'O, silly me, I forgot to mention who gets to play!' Hij schatert van het lachen, maar zijn ogen zijn bloedserieus. 'The chosen rooms who get to play hide and seek are... Room 308 and room 202!' Ditmaal gaat het beeld over op een lijst met namen met nummers erachter en het geldbedrag dat je moet betalen om de speler veilig te stellen.

Amelia voelt de misselijkheid omhoog schieten. 308, haar klaslokaal. Zij zou er tussen moeten hebben gezeten. Maar in plaats daarvan zit ze hier. Het voelt alsof ze vals heeft gespeeld.

'Nee!' roept een stem. Als Amelia zich omdraait, ziet ze Luke met grote ogen naar het beeld kijken. 'Rae!' Zijn ogen ontmoeten de hare. Ze delen dezelfde wanhoop.

'Misschien betalen je ouders wel, man,' zegt Dave, die zijn hand op Lukes schouders slaat.

Hij schudt zijn hoofd direct. 'Daar hebben ze het geld niet voor.'

'En je opa en oma?' vraagt Lily zacht. 'Misschien kunnen die helpen?'

Weer schudt Luke zijn hoofd weer. 'Die zijn niet in beeld.' Hij slaat zijn armen om zich heen, zich duidelijk afsluitend voor het gesprek.

'Amelia?' Een hand vouwt zich om haar schouder. Als ze zich omkijkt, ziet ze dat Fynn achter staat. 'Is 308 niet jouw klas?'

Amelia knikt. 'Ik ken iedereen in die klas. We zijn zo hecht ... ik ... wat als ik daar nog had gezeten? Ik weet niet eens of mijn ouders dat bedrag zouden betalen. En straks moeten mijn vrienden wel en dan zit ik hier! Dat is toch niet eerlijk? Ik hoor daar te zitten.'

'Je bent nu hier,' mengt Sage zich in het gesprek. 'Daar heb jij geen controle over gehad.'

'Ze hoort inderdaad niet hier,' klinkt een fluistering ergens vanuit het lokaal. Maar als Amelia zich omdraait kan ze niet zien wie het was. Toch krullen haar mondhoeken heel even omhoog. Het is een geest van wat een dankbare glimlach had moeten zijn.

'We kunnen nu niks doen,' zegt Fynn zacht. 'Anders dan afwachten en hopen dat ze zich kunnen verstoppen.'

Amelia knikt zacht. Al heeft ze het vermoeden dat dit soort verstoppertje wel eens onmogelijk kan zijn. Als ze een kans hadden gehad om zich te verstoppen dan hadden ze dat wel gedaan toen de gewapende mannen de school binnen vielen. Toen Jackie stierf en dit begon.

Er zijn maar weinig plekken waar je een uur lang ongezien kan blijven zitten. Ze kent er een, de bezemkast in de jongenskleedkamer. Misschien in een kastje in het tekenlokaal als je klein genoeg bent. Haar leeftijdsgenoten maken in elk geval geen schijn van kans. Zelf had ze dit nooit overleefd. Ze kan alleen maar hopen dat haar klasgenoten beter zijn in verstoppertje dan zij ooit is geweest. En als ze opzij kijkt, ziet ze dat Luke hetzelfde doet. Want hoop is alles wat ze nog hebben.