At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 1 - 15:59

De doodse stilte wordt doorbroken, als het digibord aanvliegt en het ruizige gezicht van een man op het bord verschijnt. De linkerhelft van zijn gezicht is verbrand, maar het weerhoud hem niet van breed lachen.

Een van misselijkheidsvlaag gaat door Amelia heen. Dit moet degene zijn die er achter zit. Wat wil hij van hen? Haar blik gaat even naar Luanna, die haar hand nog steeds vast heeft. Ook haar donkere ogen zijn strak op die van de man gericht.

Het duurt enkele seconden voordat de man begint te praten. Seconden waarin allerlei vragen en gedachten door Amelia's hoofd schieten.

'Well good afternoon, fine people!' schalt het vrolijk door de boxen. De man op het beeld lacht breed en slaat zijn handen ineen. 'My apologies for introducing myself so late, there were some technical difficulties, but here I am. It is so good to meet you all. We are going to have a wonderful week together, in which we're going to get to know each other very well. Now, don't be afraid. I know this is all a bit overwhelming, but it is going to be fun! We are with a big group and learning all of your names is going to be hard. Therefore, I invite you all downstairs so I and the folks watching know who you are. Doesn't that sound great?' De man lacht. 'I know you have a lot of questions, but don't worry, all of them will be answered soon.'

'Hij is doorgeslagen,' fluistert Luanna, haar ogen schieten naar de anderen. 'Jongens, we moeten iets doen. Dit loopt niet goed af.'

De blonde jongen, die eerst nog aan het huilen was, kijkt haar met betraande ogen aan. 'Wat? Van drie hoog uit het raam springen?' piept hij.

'De bosjes beneden zijn erg dik ...' oppert een meisje dat naast Yasmin staat zacht. Ze heeft haar armen over haar elkaar geslagen, net als Yasmin, maar zij lijkt er alleen maar onzekerder van te worden, in plaats van sterker.

'Luanna, Mick en Chiara, klep dicht.' Yasmin kijkt hen strak aan. 'Ik hoor wat.'

Voor ze verder kunnen discussiëren, vliegt de deur open.

Dezelfde twee handlangers die eerder hun mobieltjes hadden afgepakt stormen naar binnen. Zonder iets te zeggen loopt een van de twee naar de rij die zich niet bewogen heeft, terwijl de andere bij de deur blijft staan. Ruw trekt de manke man een groepje leerlingen uit de rij en duwt ze naar zijn partner bij de deur. Dan pakt hij ook Amelia bij haar schouder. Haar vingers glippen uit die van Luanna als ze richting de rest geduwd wordt. Bange ogen ontmoeten de hare. Nu staat ze er weer alleen voor.

Ze bijt hard op haar lip om de opkomende tranen binnen te dringen. Is dit hun einde? Nee, nee, die creep had gezegd dat ze zeven dagen hadden. Ineens klinkt die week als een eeuwigheid, al hoopt Amelia dat het in een flits voorbij gaat. Ze wil hier weg. Er is nog zoveel dat ze moet doen. Het is te vroeg om te sterven.

De kleinere man van het duo loopt voorop, met z'n zevenen op elkaar gepakt lopen ze achter hem aan, strak in de gaten gehouden door Jackies Moordenaar.

Dan komen ze bij het meisjestoilet. Een smeer bloed loopt van het toilet naar de trap. Amelia's hart slaat een slag over. Jackie ...

'Ew,' fluistert een stem achter haar. Gevolgd door een gedempte, scherpe 'doe eens normaal, Aline.'

Een zachte stem klinkt naast haar, wat Amelia doet opschrikken uit haar gedachten. 'Hé, gaat het wel?'

Ze kijkt op in de bruine ogen van de jongen die naast haar loopt. Hij ziet er niet uit als iemand met wie ze normaal een gesprek zou beginnen. Zijn groene shirt, waar ironisch genoeg de tekst Survivor op staat, en zijn gescheurde spijkerbroek geven hem een stoer uiterlijk. 'Ik denk het,' antwoordt ze zacht. Dat het slechts een halve waarheid is weten ze allebei.