At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 2 - 10:39

De oorverdovende knal verlamt iedereen van angst. Het geluid blijft enkele seconden hangen. Dan volgt een zachte tik, als het wapen uit xer bezwete handen valt en Miloux verstijfd voor zich uit staart. Het wapen had leeg moeten zijn.

De borst van het meisje op wie xe had gericht kleurt rood.

Xer handen lijken te bevriezen. Het gevoel verdwijnt en overspoelt xem tegelijkertijd. Het wapen was niet leeg. The Joker had gelogen. Xe bijt hard op xer lip. Xe had geen keus. Xe moest wel. Hoe vaak xe het ook probeert te herhalen, het feit blijft dat het meisje tegenover xem niet langer leeft.

De lach van The Joker doorbreekt de doodse stilte. 'Well, that was unexpected, wasn't it?' Hij kijkt hen breed grijnzend aan. Opnieuw valt een korte stilte. 'Well come on. We can't stare at each other the rest of the day. Go ahead, spin that gun again.'

Miloux hapt naar adem. Xe moet luisteren. Xer arm voelt akelig zwaar als xe naar het wapen reikt en het wapen een zachte zwaai geeft. Het pistool draait en de wereld zwenkt mee. Xe is een moordenaar. Ze had xer zusje kunnen zijn, maar nu staren haar ogen in stilte naar de hemel. De angst en het ongeloof is vastgevroren op haar gezicht. De lokken van een losgeschoten knotje framen nu de kogelwond, bovenaan haar borst.

Naast haar barst een jongen in barsten uit. 'Talia,' snikt hij. Woedend kijkt hij op en boort met zijn bruine, bijna zwarte ogen dwars door xem heen. Het wapen draait en landt op hem. 'Hier ga je voor boeten,' gromt hij, het wapen oppakkend. Het wapen trilt in zijn handen.

'h, are we witnessing a revenge kill here?' lacht the Joker. 'I always appreciate a good revenge kill. They show human nature.'

De jongen, verblind door woede, richt op Miloux, die niets anders kan dan doodstil op xer stoel zitten. Dit verdient xe. Na wat xe Talia aangedaan heeft. En toch ... 'Het spijt me, Eliza.' Xe krijgt amper haar naam over xer lippen. 'Vergeef me.' Xe sluit xer ogen en haalt diep adem. Kun je klaar zijn voor de dood? En zo ja, wanneer weet je dat je het bent? Of maakt het niet uit? Want de kogel komt toch wel, of xe er klaar voor is of niet.

Dan komt de knal die het einde aankondigt. Het is zo luid dat alle andere geluiden verdwijnen. Alleen er is geen pijn. Alsof het niet echt is. Een sterkte kracht duwt xe achterover. Xer lichaam glijdt van de stoel en iets warms glijdt over xer buik. Het doet xe denken aan de vele zomerregens die xe met Eliza getrotseerd heeft.

De sterke geur van metaal dringt xer neusgaten binnen. Bloed. Met die sterke geur komt alles terug. Het gelach van The Joker, zacht gesnik, het getik van een wapen dat over de tafel draait en een stekende pijn in xer buik. Vreemd genoeg voelt doodgaan niet zo erg als xe had gedacht. Het voelt meer zoals vliegen. Alsof de wolken xem droeg. Het geluid verdrinkt en xe zakt weg in een warme deken van duisternis. Alleen dat bekende licht aan het eind van de tunnel, komt niet. Alleen duisternis wacht xem op.

Ergens in de verte klinkt een knal, gevolgd door een luide schreeuw. Xe wil niet terug naar het geluid. De pijn is het niet waard om onder ogen te komen. Nee, Miloux laat zich veel liever meevoeren door de warme wind. Xe gaat naar huis, waar dat ook mag zijn.

Nog een knal. Gesnik. Het is niet moeilijk om te doen alsof het vuurwerk is, vergezeld door tranen van geluk. Misschien is het wel beter om te doen alsof dat het is. Wat er zonet gebeurd is, doet er niet toe. Zelfs de herinneringen eraan vervagen al.

Een steek schiet door xer lichaam. Ademen gaat niet meer zo vanzelf en die warmte die xe eerder had gevoeld is lang niet meer zo prettig. En toch is er weer die duisternis om xem op te vangen.

De knallen die eerst ver weg klonken zijn akelig luid. Kunnen ze niet stoppen? Het is nu wel genoeg geweest. Je steekt toch niet de hele nacht vuurwerk af? Het is geen oudjaarsdag. Het moet zomer zijn, want de wereld voelt warm aan, hoewel de grond nog akelig koud is. Misschien is het wel lente en ligt xe samen met Eliza naar de sterren te kijken.

En dan is het doodstil. Het kost xem moeite om echt te focussen op het geluid, maar het is echt stil. Dan klinken er stemmen, maar xe kan er niet uithalen wat ze worden gezegd. Wacht ... welke taal spreken ze? Xe probeert zich te concentreren, maar haalt er niets uit.

Iets warms vouwt zich om xer schouder. Direct schiet een schrijnende pijnsteek door de xer hele lichaam. Wat doen ze met xem?

Miloux probeert xer mond te openen om te zeggen dat ze xem met rust moeten laten, alleen komen er geen woorden uit. Xe is de stilte zelf, alsof xe een met de natuur is.

'Wait ...' zegt dan een stem. 'I think this one is still alive.'

De handen verdwijnen onder xer lichaam en xe valt weer op de grond. Een kreun ontsnapt xer mond. 'Lamuhmerus,' mompelt xey nauwelijsk verstaanbaar.

'How alive?' klinkt een akelig bekende stem. Er klinken voetstappen naast xer oor.

'Kid's still talking,' is de reactie.

'Take him back to the classroom.'

'Xem,' mompelt Miloux zacht. Het kost xem moeite om de woorden over xer lippen krijgen.

'What did he say?' lacht the Joker.

'It sounded like "gem", sir,' zegt de andere man. 'Would you still like me to bring him back?'

Miloux kan bijna voor zich zien hoe het andere figuur zijn schouders ophaalt. Het lijkt er niet op dat ze veel om xem geven. Eerlijk gezegd maakt xem het ook niet zoveel uit. Xe wil gewoon slapen.

'Yes,' zegt the Joker met een laconiek toontje in zijn stem. 'Check his number and bring him back to his classroom. And hurry, we have a new game to prepare.'

Wat volgt is nog meer pijn. Iemand rukt aan xer arm. Een piep ontsnapt uit xer mond als armen zich onder xer oksels vastgrijpen. Xer voeten glijden over de koude vloer. Moet xe echt naar school? Xe is te uitgeput voor biologie. Dan zweeft hij voor een seconde en valt xe over iets hards en puntigs.

Met elke stap die de kerel die hem draagt zet, schiet er een explosie van pijn door hem heen. Bijten op xer lip helpt allang niet meer. 'Zemmuhneer,' mompelt xe zacht, maar het komt er nauwelijks verstaanbaar uit.

Dat de man "shut your mouth" naar xem sist, hoort xe al niet meer, als de comfortabele duisternis xem nogmaals opslokt.

***

Een schreeuw galmt door de ruimte. Het klinkt nog luider dan het vuurwerk. 'Miloux!' roept Eliza's stem. De armen laten hem los en de deur van het lokaal valt dicht. 'Miloux,' piept ze opnieuw. Ze huilt.

Xe probeert zijn ogen te openen. Veel te fel licht stroomt naar binnen. Direct knijpt xe xer ogen weer dicht. 'Wagebeurter?'

'Sssh,' sust een stem. Nee, Eliza. Haar stem trilt. Waarom?

'Nihuilen,' mompelt xe. 'Kijknadesterre'

Een zachte lach klinkt in xer oor. Het is niet de wrede lach die eerder klonk, maar een trieste giegel. 'Er zijn geen sterren, Mi.'

'Wellus, kijk.' Xe trekt een verontwaardigd gezicht. Direct voelt xe de pijn in xer buik weer.

Een hand vouwt zich om de xere. 'Rust maar wat uit, oké? We gaan je helpen. Je bent veilig en ik ga nergens, heen.'

Een glimlach kruipt over zijn lippen. Morgen is deze pijn weg en zijn er alleen nog maar fonkelende sterren. Ze zullen de hele hemel vullen met kleine witte lichtjes. 'Weltruste.'

Iemand drukt een kus op xer voorhoofd. Xe stelt zich voor dat het Eliza is. Haar lippen zijn altijd zacht. 'Blijf sterk,' hoort xe haar stem nog fluisteren, voordat de sterren xem omarmen.