At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 4 - 21:43

Wat doe je als de minuten wegtikken en je geen tijd hebt om afscheid te nemen? Amelia kent Luanna amper en nu kan ze haar al verlie- Nee, die gedachten mag ze niet hebben. Ze kijkt naar het meisje dat voor zich uitstaart, zoekend naar woorden als haar ogen vallen op een slank figuur dat vanuit de andere kant van het lokaal hun richting oploopt.

Haar gezicht staat bijna emotieloos, op een trilling in haarmondhoek na. Yasmin die emotioneel is?

Luanna kijkt op. 'Wat moet je?'

Uit haar zak haalt ze een zwart, kleinvoorwerp en drukt het in Luanna's hand. 'Bewaar dit voor me, wil je? Je kan het wel gebruiken om je smoel op te pimpen.'

Luanna rolt met haar ogen en kijkt naar het voorwerp. Het is een donkerrode, matte lipstick. 'Opgemaakt naar mijn graf. Dat heb ik altijd al gewild.' Ze trekt de dop eraf en beweegt het ding over haar lippen.

'De kleur matcht je ogen,' zegt Yasmin, voordat ze zich omdraait en terugbeent naar Jeremiah.

Amelia kijkt haar verbaast na, voor haar blik naar Luanna glijdt die haar haar fatsoeneert. 'Wat wilde ze van je?'

Luanna lacht zwakjes. 'Zorgen dat ik er goed uitzie als ik op film kom.' Ze drukt de lipstick in Amelia's handen. 'Wil je dit morgen aan haar teruggeven met de boodschap dat ze met haar tengels van mijn nieuwe vriendin af moet blijven?'

Een ongelukkige glimlach groeit op haar gezicht. 'Je kan het beter zelf teruggeven.'

Luanna zucht zacht en knikt. 'Je hebt gelijk.' Dan draait ze zich om en loopt recht op Yasmin en haar groepje af. 'Hé!'

'Wat?' zegt ze scherp, haar hand over haar wang halend.

Luanna duwt de lipstick in haar handen. 'Amelia is nu een van ons, oké?

'Prima joh. Succes he?' zegt ze zonder enige emotie in haar stem.

'Bedankt,' Luanna's stem is net zo kil. Ze draait zich om om terug te benen, als ze nog zacht iets fluistert. 'Als ze me vermoorden zal nu het in elk geval met stijl zijn.'

***

De tijd gaat veel te snel voorbij. Alsof de minuten seconden zijn. Luanna's ogen zijn op de deur gericht als hij open gaat en de Joker samen met zijn bewakers en cameraploeg in de deuropening staat.

'Have you missed me?' jubelt the Joker als hij met open armen het lokaal binnenstapt. 'No, don't answer that,' lacht hij, lopend naar Cuper, terwijl hij een arm om de man slaat. 'Well, dear Mr. Teacher. Who, of your lovely pupils, will join me downstairs? Don't keep me in suspense!'

'Luanna,' zegt de docent net iets te vastbesloten, voor zijn ogen door het lokaal glijden. 'En Mick.' De tweede naam klinkt een stuk minder zeker.

Ook al wist Luanna dat ze gekozen was, het horen van haar naam doet nog steeds pijn. Ergens, heel ver weg, had ze gehoopt dat die waardeloze docent iemand anders had gekozen. Hoe had ze dat kunnen denken? Die man heeft het op haar gemunt vanaf de dag dat ze besloot haar mond niet langer te houden. Als je jezelf laat zien, dan ben je een doelwit.

'Ah, lovely choice.' Hij maakt een hoofdgebaar de klas in. 'I'll see you downstairs.' Hij draait zich om en in die beweging kan Luanna nog net zien hoe de mondhoeken van de man naar beneden vallen en zijn façade van zijn gezicht verdwijnt. Het is een show. Het is een verdorie show die de vent ophoudt en zij speelt mee. De lipstick op haar lippen voelt vreemd en haar haar hoort niet zo netjes te zitten. De enige die nog zichzelf lijkt is Mick. Hij huilt al dagen onophoudelijk.

Met stevige passen loopt ze naar de mannen toen, hun ogen boren zich in de hare. Ze zijn haar niet vergeten. Ze beantwoord hun blik, alsof haar benen niet als puddingbroodjes in elkaar dreigen te zakken. Alsof de gedachten dat ze dood gaat niet alles overstemd. Ze wil vechten. Ze wil leven.