At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 8 - 12:37

Er zijn te veel spelers en te weinig stoelen. De muziek begint en de kring begint langzaam te lopen. Het is een of ander pop achtig nummer dat niemand ooit gehoord heeft. Het geluid is luid genoeg om het geluid van de kinderen die angstig naar adem happen te overstemmen.

Fynn en Yasmin lopen tegenover elkaar in de kring. Hun blikken kruisen elkaar, maar er wordt geen woord gewisseld. Ze houden elkaars tempo aan, niet dichter bij de ander komend. En dan is het plotseling doodstil in de ruimte. Het kost Fynn een hartslag om te beseffen dat hij iets moet doen. Hij grijpt een van de plastic stoelen bij de zitting en drukt zichzelf, enkele seconden voordat zijn buurman dat doet, op de zitting.

Pas als het geluid van schuivende stoelen verstilt durft hij achter zich te kijken. Yasmin zit ook. Maar heel wat anderen doen dat niet. Trillende figuren worden vastgepakt en naar de muur getrokken. Fynn wendt zijn blik af, want hij weet wat er gaat gebeuren. Het geluid van doodskreten en kogelschoten went nooit.

'Wow!' zegt the Joker dan, langzaam klappend. 'That was spectacular. My heart skipped a beat when I saw two of you fight for a seat. Eight are left standing, get up for round two!' Hij glimlacht breed en beweegt zijn gespreide handen omhoog, waardoor iedereen langzaam weer overeind komt. De handlangers halen drie stoelen weg. Na ronde twee zullen er nog maar vijf overeind staan. Het gaat snel alsof de mannen haast hebben.
Fynn is ze dankbaar. Je lot niet kennen is erger dan de dood omarmen. Als het irritante liedje begint te spelen, komt hij weer in beweging. Yasmin voortdurend in het oog houdend. Ze zijn geen vrienden, maar met haar vechten om een stoel wil hij niet. Dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven.

In een vast ritme blijven ze om de vijf stoelen lopen. De muziek blijft maar doordreunen, zelfs als het eind van het nummer bereikt is en het even lijkt alsof de muziek gestopt is, begint het weer van voren van af aan en gaat de dans verder. Hoelang ze in dezelfde cirkel blijven lopen, weet Fynn niet, maar dan komt die genadige stilte, vlak voor het refrein. Weer lijkt alles voor slechts een seconde stil te staan, voordat iedereen als mieren op de stoelen afrent. Fynn gebruikt dezelfde techniek als hij daarvoor deed en grijpt een stoel bij de zitting vast om zichzelf erin te kunnen drukken. ZIjn rug botst tegen die van Yasmin, die ook een stoel heeft weten te bemachtigen.
Alleen twee meisjes en een kleine jongen hebben geen stoel. Ze zijn jong. Waarschijnlijk hebben ze nooit een kans gehad. De handlangers nemen hen mee naar de muur, waar de lichamen van de anderen nog liggen.
Fynn probeert het misselijkmakende gevoel in zijn buik weg te drukken als de schoten klinken. Ze zijn bijna even ritmisch als het liedje, maar een stuk genadelozer.

Deze keer worden er twee stoelen weggehaald. De kans op overleven wordt steeds kleiner. Iedereen gaat staan en de muziek begint weer te spelen. Ze hebben nog niet eens een rondje afgemaakt als de muziek alweer stopt. Fynn hoeft zich slechts in een stoel te laten vallen en hij is veilig. Een opluchting gaat door hem heen als hij de zitting vastgrijpt en hij weer een stap dichterbij het einde is. Ook Yasmin heeft er een, naast hem. Het meisje die de laatste stoel probeert te bemachtigen heeft minder geluk. Voor ze zich op het plastic zitvlak kan laten vallen glipt een jongen langs haar arm, zich hijgend op het oppervlak laten vallend.

'Oooh!' roept the Joker. 'That was rude but a perfect move! But that is the game. Well done, you three. You're in the finale!' Hij praat over de pistoolschoten heen, alsof het hem niks doet.

Dan zet hij de muziek weer aan, nu met slechts een stoel nog waar ze omheen moeten lopen. Fynn, Yasmin en de jongen staan op. De irritante melodie vertelt hen dat ze nog leven. Het is hun enige bescherming tegen de onvermijdelijke stilte die zal volgen.

Fynn en Yasmin kijken elkaar aan en Yasmin schenkt hem een glimlach. Er zit geen achterbaksheid of vechterslust achter, eerder acceptatie. Alsof ze hem wil zeggen dat het oké is. Als de muziek vervaagd is er slechts een van hen drieën over en hij hoeft zich niet schuldig te voelen. Ze vechten niet tegen elkaar, ze klampen zich slecht vast aan de enige hoop die ze nog hebben. Wat de uitkomst nog mag zijn.
Is dat het einde wat hij wil?

De muziek wordt zachter. Fynns hart maakt een sprong en zijn lichaam staat direct op scherp. Is dit de laatste stilte? Dan ziet hij in zijn ooghoek een figuur naar de stoel schieten. Het is al te laat. Voor Fynn kan reageren, zit de jongen al op de stoel. Yasmin stond aan de andere kant. Over het hoofd van de jongen kijken ze elkaar aan, als de muziek plotseling weer langzaam opzwelt. Ze leven nog.

Het gezicht van de jongen in de stoel wordt lijkbleek.

'I knew someone would fall for it!' lacht the Joker. 'The music did not stop, it was only more quiet. You broke the rules.' Hij maakt een hoofdgebaar naar een van de handlangers, die hem van de stoel afsleurt. 'Two candidates left fighting for one chair. Who will win? The heartless girl? Or the broken boy?'

Het klinkt als de titel van een slechte film. Alsof dat alles is wat ze zijn. Fynn werpt een blik op Yasmin die rustig rond de stoel loopt. Ze haast zich niet langer en hij vertraagd zijn tempo ook. Het is niet waard om the Joker het plezier van een strijd te gunnen. Zolang de muziek hen omarmt zijn ze vrienden.

Dan valt de laatste stilte, maar het doet hem niet zoveel pijn als hij had gedacht. Hij duikt niet naar de stoel, maar blijft naast de stoel staan.

Yasmin kijkt hem aan. 'Ben je gek geworden?' sist ze. 'Ga zitten.'

'Misschien,' sist hij terug. 'Maar ik ben alles al kwijt. Sage en Amelia en mijn ouders konden het niet voor elkaar krijgen om te me redden. Jij hoorde hier sowieo al niet te zijn. Neem die stoel nou maar!'

'Ik verdien dit niet, Fynn! Ik ben geen goed persoon.'

'Dat ben je wel.' Hij schenkt haar een zwakke glimlach. 'Je moet er alleen nog zelf achter komen.

Dan pakt Fynn de stoel vast en drukt hem in Yasmins knieholtes. Hard genoeg dat ze op de stoel valt.

Een traan bungelt over Yasmins wang als ze zit. Haar ogen kijken op naar de jongen die haar leven redt, maar haar wereld breekt.

Fynn kijkt haar aan voor hij richting de muur loopt, over de lichamen van de anderen heen. Zal het pijn doen? Of is leven in deze hel erger? Hij bijt op zijn lip en kijkt in de loop. Het spijt hem, maar ook weer niet. Hij wil leven, maar Yasmin heeft dit nodig. Hij heeft zijn geluk al gehad.

Met een lichte glimlach op zijn gezicht gaat hij de dood tegemoet.