Trouble With The Heir ✓

Kabanata 22

Kabanata 22: LEAVE

The days continue while I'm ignoring him. 

Hindi naman sa iniignora ko talaga, mas lumayo ako sa kanya kaysa sa dati. He seems bothered about it. He attempted to approach me one time but I gave him a one word reply, nothing else. He tried to make long conversations with me, pero palagi kong pinuputol sa mga rason ko. He looks miserable and confused at the same time, I am too..inside.

Pagkatapos ng araw ng pag-uusap namin ni Callian, kapatid ni Claudius, she suddenly vanished. 

Nagtaka si Papa at tinanong si Claudius tungkol sa kapatid nito. Claudius said that he sent Callian back to her home. Hindi ko alam kung alam ba ni Papa na isang mayaman itong si Claudius, ang alam ko lang mayaman man o hindi, hindi magbabago ang trato ni papa sa mga taong nakikilala niya. He treats them as if they've known each other for years. That's how extroverted my dad is.

Nagtaka din ako kung bakit nawala si Callian pero hindi ko na sinubukan itanong. I don't want a long conversation with Claudius, it's risky..nakakatakot. Baka may magsasabi sa isip ko na huwag na ituloy ang pinaplano ko.

Hindi nangyari ‘yung pabor ni Claudius na mag-uusap kami. I reasoned out that i have things to do, he understand that and obviously forcing himself to understand it. 

Sa loob ng tatlong araw na pag-iignora ko sa kanya. Parang nabibiyak ang puso ko sa kaisipan na kailangan niyang umalis. I don't want to be selfish, I admit that I want Claudius around. Gusto ko ang kanyang presensya, ang ibinigay niyang emosyon at pakiramdam sa akin t'wing kasama ko siya. Ngunit, may pamilya at ari-arian siyang naghihintay sa kanya. So, I'm trying my best to force myself to stop being so selfish. 

I'm not selfish, mapagbigay ako pero noong nakilala ko siya. Unknowingly, I became unconsciously selfish. Until I realized it now.

I'm selfless pero bakit ngayon kay Claudius parang nahihirapan ako? 

May gabi na naiiyak na lang ako sa pinag-iisip ko hanggang sa makatulog ako. 

I am not in love with him. I completely denied it in myself but my heart’s keep beating and beating just concrete proof that I have fallen in love with him helplessly. 

“Bili na kayo! Karne ng baboy! Mura lang!” 

“Oh, isda isda! Tilapia, Bangus. Pili lang!” 

“Manok! Mura lang ang kilo! Bili na kayo mga suki!” 

Parehas ngayong araw. I am now in the supermarket, standing not so far away from him. I'm watching him secretly, his large, broad shoulders and firm biceps were in full view because he's wearing one of my papa's sleveless jerseys. His caramel colored skin was now darker because of ground work. Dahil iyon sa pagsasaka at iba pang trabaho na pinapasukan niya.

He's wearing a mask while talking to the vegetable vendor. May dala siyang isang balde na kung saan naroon ang kalamansi na ini-harvest ko kanina. I was supposed to do this but it was a bit unexpected that he insisted on selling it without my permission. Nagulat na lamang ako ng makitang wala na ’yung balde ng kalamansi pagkatapos kong maligo. 

So, I followed him here. I saw him persuading the vendor to take the calamansi. I could see that he was persistent in selling it. Naghihintay lang ako sa gilid ng poste ng ilang minuto hanggang sa makita kong tinanggap iyon ng tindera at nagkilo. 

Nakita ko ang pagtanggap niya ng pera at nagpasalamat sa tindera. Napaayos ako ng tayo ng makitang aalis na siya. Sinundan ko siya ng tingin, inaasahan na didiretso sa kaliwa kung nasaan ang labasan ng palengke ng sa kabilang direksyon siya naglakad.