Trouble With The Heir ✓

Kabanata 37

Kabanata 37 : STONE

Walang tigil ang iyak ko kahit nakarating kami sa hospital. The nurses in the emergency room scattered everywhere because of the urgency. Sinundan ko ang kama na hinihigaan ni Claudius at hinahawakan ang kanyang mga kamay na umiiyak. 

“Claudius...gumising ka..” Nababasag na sinabi ko pagmamakaawa ko. Isang nurse ang tumigil para sabihin sa akin na bawal pumasok akong pumasok sa E.R

I understand her, pero hindi ko alam ang gagawin ko ngayon, should I enter aggressively? Or maghintay rito ng ilang oras na ang isip ay kay Claudius lang! 

In the end I stand in front of the emergency room helpless at napatingin lang sa bed na hinihigaan ni Claudius pumapasok sa E.R I went to the nearest chair.  My chest felt so heavy, napaupo ako sa sakit at takot. I sobbed there loudly. 

Please, not Claudius too. Kinuha mo na si Papa, please. 'Wag naman si Claudius..

I whispered in the air. 

Maya-maya ay nakaramdam ako ng yapak ng sandals, I didn't look up when I felt a presence behind me. 

“Penelope, anong nangyari?” Nag-aalalang boses ni Ate Ericka ang narinig ko. Hindi ako makasagot dahil sumasakit na ang lalamunan ko kakaiyak. 

Hindi ako makatingin sa kanya habang patuloy na lumuluha ang aking mga mata. Hinawi niya ang aking buhok sa aking itsura at tinignan ako.

Her eyes are shining with concern. “What happened? I receive a call from the police na nadakip na ang pumatay kay Angkol, at the same time ay ang aksidente na nangyari sa inyo..” Marahan niyang sinabi na may pag-aalala. 

I sobs as I wiped my tears, huminga ako ng malalim sa gitna ng masakit kong dibdib. 

“Ate, s-si Claudius..” I bit my lips to stop my crying pero may lumabas pa rin na hikbi. “Nabaril siya ate..madaming d-dugo..” my voice cracked kaya napatungo ako at nilagay ang aking mukha sa mga palad at umiyak doon.

“Naalala ko s-si Papa, Ate…Ate nabaril rin si Claudius, Ate…kagaya ni Papa..” 

“Shh…Penny.”  

“I don't want to lose him too..” I whispered, crying. 

Kahit anong galit, kahit anong tampo ko kay Claudius. I'll be so lost without him, I don't want him to be in trouble, ayaw ko siyang masaktan kahit masakit man sa puso ang dinaranas ko sa kanya, I don't want him to be in pain...hindi ko hinangad iyon.

“It's going to be okay, Penelope..let's hope for the best.” Ate Ericka whispered in my ear as I continued to sob loudly.

* * * 

ISA at halos dalawang oras ang lumipas  at nasa labas pa rin ako. Ate Ericka went out to buy some snacks and drinks. Hula ko ay mag-hahapon na ito ngunit wala pa rin akong narinig na mensahe mula sa emergency room. I badly want to barge in at tingnan ang kalagayan ni Claudius, pero alam kong wala pa din akong magawa para sa kanya. Ano ang gagawin ko doon? Tatayo at parang tangang iiyak kapag kukunin nila yung bala ng baril mula sa katawan ni Claudius? 

I was pacing back and forth at hinahawakan ang buhok ko sa sobrang pag-aalala at pag-overthink. I stopped my tracks when I saw a familiar woman and an unknown hunk man came into my sight. 

“Penelope..” Callian called me. She hurriedly ran towards me and hugged me so tight. “How are you?” she instantly asked once she finally let go. Ni hindi ko siya mayakap masyado dahil nauna siyang kumalas. 

“I-I'm fine..” I lied. She looked through my eyes and I heard her sighs. 

“You've been through a lot these days, haven't you, penelope?” she said meaningfully, hindi ako makapagsalita.