Trouble With The Heir ✓

Kabanata 30

Kabanata 30 : VISIT 

“Penelope!” Narinig kong sigaw ni Claudius mula sa loob. Kaagad naman akong umangkas sa motorsiklo ni Martinez. 

“Alis na tayo.” Kahit nagtataka sa narinig, pinaandar ni Martinez ang kanyang motorsiklo at umandar na kami. I slightly looked back and I saw miserable Claudius looking hopelessly at my fading figure. Iniwas ko ang tingin roon at tinignan ang nasa harapan. 

What now Claudius? After I saw and realize the truth, ngayon mo lang ako maalala ulit na patay na ang tatay ko? 

Don't give a damn anymore, patay na ang kalahati ko. I think, kailangan ko munang magpahinga sa pagiging attach ko sayo. I don't think you are not worth getting attached to. You are my fading lover..

Pagkadating ko sa bahay kaagad akong naligo.

I don't want the air from his property got stuck on my skin. I don't want to remember him. I've been hurting enough. 

Pagkatapos kong maligo.  I was busy drying my hair with my towel, nang may naririnig akong singhapan sa gulat at pag-uusap sa labas. 

I silently went towards our door frame to look outside and there I saw it. The almighty Claudius wearing a blue partnered blazer and slacks, he's also wearing his shades while looking at my father's death tarpaulin. Sinirado niya ang pintuan ng kanyang itim tesla at nakapamulsa na naglakad papunta sa direksyon ko. Lahat ng mga tao ay nagpagilid para padaanin siya, halos lahat ng mga tambay sa amin doon ay napanganga rin sa gulat. 

I instantly erase any emotion on my face. 

“What are you doing here?” Walang emosyon na tanong ko sa kanya, nang makaabot na siya sa harapan ko.

“Tito's dead..” Mahinang usal niya. 

I tilted my head. Hindi ko makita ang mga mata niya dahil natabunan iyon ng shades. 

“Oo, alam ko. So, ano ang ginagawa mo dito?” 

“I want to see him.” He said seriously.

I smirked bitterly. “Really? Oh, yes, Siguro ngayon mo lang siya naisip! ‘O sige pasok ka. Ano, pagtimplahan pa ba kita ng kape mahal na prinsipe? ” I flattered my eyelashes at him at sarkastikong nag-bow sa kanya.

“Penelope..” He called in a hurting voice, as if begging me to stop.

I stopped at umayos na. Hindi ko siya pinansin at tinalikuran na lang.

“Pumasok ka, pero wala akong ipapakain sa‘yo. Hindi ako makakabili ng pagkain sa Armano.” Walang tigil na sinabi ko. He was slightly stiffened by that. 

He looks so affected.  

I want him to also realize that he also has a part of what happened to my dad. But I know, it's mostly my fault. Ako ang may gusto. Nag-agree ako kay Papa na gusto ko siyang makita and now look what it lead him.

I glanced at him when I notice that he's slowly walking towards my father's casket. 

Napansin ko ang kanyang mga kamay na nanginginig habang papalapit siya sa kabaong ni Papa. He put his right palm on the glass that separates him and papa's cold body before he stared at it.

Hindi ko alam ang reaksyon niya pero napansin ko ang pagkatigil niya. I even saw the right palm that he's resting on the glass, crumpled. Sa pwesto na kinatatayuan ko ay kita ko ang mga ugat niyang nagpapakita mula sa pagkuyom ng kanyang kamao. He looks like he's trying to calm himself from the sudden emotion rose inside him, habang pinagmamasdan si Papa na nakahiga.