Herkese yeni bölümden selamm normalde bölüm atmayacaktım ama yazmışken devamı geldi bir baktım ki bitirmişim eheh bir dahaki yeni bölüm ancak haftasonu gelir çünkü bu haftanın tamamı sınavlarla dolu 😭
Umarım bölümü beğenirsiniz 💗 Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın 💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar 💘
Evin önüne geldiğimizde yutkundum ve dudaklarımı birbirine bastırdım. İnmek istemiyordum, Taehyung'tan ayrılmak istemiyordum. Onu bir daha görmemeyi istemiyordum. Arabada sessizlik oluştuğunda hala oturmuş, çantama bakıyordum boş bakışlarla. "Neyi bekliyorsun?" Taehyung'a baktığımda sorgular bir şekilde beni izliyordu. "Şey." Zar zor konuşmaya çalışsam da başaramıyordum. Neden böyle olmuştu?
"Ne?" Sanırım bir şey dememi bekliyordu. Ama konuşmak istemiyordum hatta şu an yok olmak istiyordum. Hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. "Taehyung, sonra tekrar görüşecek miyiz?" Titrek bir sesle sorduğum sorudan sonra Taehyung hafifçe sırıttı. "İster miydin?" Kadife ses tonuyla konuşması beni daha da içine çekiyordu, o bakışları, dudakları, saçları, esmer teni... "İsterdim."
Yüzüne yüzüme yaklaştırdığında kalp atışlarım hızlanıyordu. "Sen ister miydin peki?" diye sorduğumda bakışları dudaklarımdaydı. "Bilmem, sence?" Davetkâr bir şekilde yaklaştığında yutkundum. Yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum. Sıcak nefesi yüzüme çarparken, dayanmak çok zordu. "Bilmem, isteseydin güzel olurdu." Söylediğim son cümleden sonra dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Kısa bir öpücükten sonra geri çekildi. Kalbim, hiç bu kadar hızlı atmamış, midem hiç bu kadar kelebeklenmemişti. Sanırım aşıktım. "İsterdim." Elini bacağıma götürüp beni sakinleştirmeye çalıştığında derin bir nefes aldım. Böyle durumlarda heyecanım tüm anı mahvediyordu.
Çantamı sırtıma taktım ve gülümseyip tekrardan Taehyung'a yaklaştım. Yanağına küçük bir öpücük kondurdum. "Hoşçakal." Sevecen bir tavırla arabadan indim ve gözden kaybolana kadar onun gitmesini bekledim. Son kez gözlerimin içine baktıktan sonra arabayı çalıştırdı.
Görüş alanımdan çıktığında aptal gibi sırıtmaya devam ediyordum. En sonunda içeri girdim ve evimizin olduğu kata çıktım.
Anahtarla kapıyı açacakken annem ile karşılaştım. "Ben de tam içeri giri-" Annem kolumdan tutup sertçe beni içeri çekti. Kapıyı kapattıktan sonra beni oturma odasına doğru sürüklemeye başladı. "Noluyor anne?" Kolumu bıraktığında kaşlarını çatmış yüzüme bakıyordu. "Kimin arabasıydı o? Kimin arabasından indin sen Jennie!" Sıçtığımı hissediyordum. Nasıl bir akılsızdım ki, evin önüne kadar gelmiştim arabayla. Şimdi be diyecektim anneme?
"Anne bi sakin ol." O kadar sinirli bakıyordu ki yüzüme, korkuyordum. "Hem geç geliyorsun hem de hiç tanımadığımız birinin arabasından iniyorsun!" Öpüştüğümüzü görmüş müydü acaba? Görseydi şu an tekme tokat dayak yiyor olurdum muhtemelen. Görmediği için bir nebze olsa rahatlamıştım ve derin bir nefes almıştım. "Sen beni delirtecek misin Jennie? Cevap ver!"
