Episode:22
ពន្លឺព្រះអាទិត្យចាប់ផ្តើមបំពេញតួនាទី រះចិញ្ចាចមកលើផែនដី មនុស្សម្នាភ្ញាក់ពីដំណេកទៅបំពេញភារ:កិច្ចរាងៗខ្លួន ។
ព្រឹកនេះជុងហ្គុកក្រោកលឿនជាងថេយ៉ុងខុសពីរាល់ដង ព្រោះជាធម្មតាថេយ៉ុងតែងតែក្រោកមុនជុងហ្គុកជានិច្ច ។
រាងខ្ពស់ស្រឡះដើរទៅបើកវាំងនន អោយពន្លឺព្រះអាទិត្យរះចូលមក ប៉ះនិងផ្ទៃមុខក្រញិចក្រញ៉ូវ ។
« ក្រោកបានហើយថេយ៍ៗ » ជុងហ្គុកទះគូទថេយ៉ុងតិចៗ ទាំងអោនទៅខ្សឹកដាក់ត្រចៀកជាមួយសំឡេងដ៏ស្រទន់គួរអោយចង់ស្តាប់
« សុំ15នាទីទៀត » ថេយ៉ុងទាញភួយគ្របជិតក្បាល សម្ងំគេងមិនខ្ចីក្រោក
« មិនបានទេណា ក្រោកមកថ្ងៃនេះយើងត្រូវទៅពីព្រលឹម »
« ហឹមទៅណា?? »
« ទៅដើរលេង »
« ហាស! » ថេយ៉ុងស្ទុះក្រាកគ្រាន់តែលឺថាទៅដើរលេង ភ្លេចអោយសឹងពីសម្តីជុងហ្គុកពីយប់មិញ
«តែខ្ញុំមិនទាន់រៀបចំអីរួចនៅឡើយទេ »
« រឿងនិងមិនបាច់បារម្ភទេ បងអោយស៊ូលីរៀបចំរួចហើយ អូនឆាប់ទៅងូតទឹក និងអាលចុះមកញុំាអាហារពេលព្រឹក » ថេយ៉ុងងក់ក្បាលតិចៗ ទើបក្រោកទាំងធីងធោងទៅបន្ទប់ទឹក
អំឡុងពេលថេយ៉ុងងូតទឹក ជុងហ្គុកចុះមកក្រោមនិយាយរឿងការងាជាមួុយបេម និង អោយបេមជួយមើលការខុសត្រូវក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយរយះ។
[ Skip ]
ប្រើពេលយូរគួសមពីទីក្រុងទៅតាមខេត្ត ជុងហ្គុកជាអ្នកបើកឡានដោយផ្ទាល់ រីឯថេយ៉ុងវិញគេងលក់ក្នុងឡានពីបីដងទៅហើយ ។
« លោកពេលណាបានទៅដល់? »
« ជិតដល់ហើយ » ជុងហ្គុកងាកមកញញឹមដាក់ថេយ៉ុងរួចផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើដងផ្លូវ ។
បន្ទិចក្រោយមកឡានសេរីទំនើបបត់ចូលផ្លូវលំ នៅតាមដងផ្លូវមានផ្កាស្មៅចម្រុះពណ៍ដុះត្រៀបត្រាជាច្រើន ។
YOU ARE READING
អាពាហ៍ពិពាហ៍ដោះបំណុល💍
Short Storyប្រើពេល2ឆ្នាំរង់ចាំក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលហ៊ានរត់ចោល ពាក់កណ្តាលពិធីមង្គលការ តើនាយនិងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះក្មេងប្រុសនោះបើគេត្រឡប់មកវិញ? ចន ជុងហ្គុក/ គីម ថេយ៉ុង
