The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 3

Anne

Het is zes uur en we zijn met zijn vieren op een terrasje gaan zitten nadat we klaar waren in de dansstudio.

Jai en Mariëlle zijn druk in gesprek, tortelduifjes.

Ik kijk opzij, naar Babette. Ze ziet er niet echt blij uit.

"Is er iets?" besluit ik dan maar te vragen.

Babette schrikt op, blijkbaar was ze diep in gedachte.

"Zei je wat?"

"Of er iets is" zeg ik nu een beetje geïrriteerd. Blijkbaar merkt ze de irritatie in m'n stem niet op en schudt haar hoofd.

"Nee hoor" zegt ze kortaf.

Dan niet.

Babette

Ik weet wel dat Anne het goed bedoeld, maar ik heb niet echt zin om mijn hart te luchten op dit moment.

Ik draai mijn stoel een beetje zodat ik de stad rond kan kijken, het is best wel rustig voor een woensdag.

Ik ga verder met mijn gedachte van net.

Ik voel me de laatste tijd zo klote, m'n moeder is steeds vaker chagrijnig en ik word er echt ziek van.

Ze heeft veel last aan mijn zusje, dat weet ik wel maar als ik aanbied om te helpen zegt ze dat ze het alleen wel kan, dat ze geen klein kind meer is.

Terwijl ik het gewoon goed bedoel.

En als het dan een keer niet goed gaat geeft ze mij de schuld. "Help me dan een keer mee in plaats van altijd maar in die dansstudio te zitten" zegt ze dan.

Daar kan ik zo boos om worden he.

Ik word wéér uit mijn gedachten gehaald als Mariëlle opeens verschrikt opstaat.

"Shit het is al half 8, mam gaat niet blij zijn"

Ze geeft ons alle drie een knuffel en loopt de richting van haar huis in.

"Tot morgen" schreeuwt ze nog.

Daar zitten we dan, alleen met Jai. Gezellig hoor.

Kaj

Ik was aan het hardlopen, totdat ik iemand hoorde vallen. Ik keek om me heen en zag dat een meisje probeerde op te staan, maar ze viel meteen weer neer.

Ik loop op haar af, tot mijn verbazing rolt ze zich op als een balletje.

"uhm, hee. Gaat het?" ik leg een hand op haar schouder en hoor dat ze zucht van opluchting. Waarom weet ik niet, maar ik denk dat ze iets ergs heeft meegemaakt.

Voorzichtig komt haar hoofd omhoog en ze kijkt me met tranen in haar ogen aan. Ik zie nu pas dat haar arm de andere kant op staat, holy shit.

"Ik breng je naar het ziekenhuis, kan je staan?" ze knikt een beetje onzeker en ik pak haar goede hand zodat ik haar overeind kan trekken.