The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 10

Mariëlle

Voorzichtig til ik mijn hoofd op en kijk recht in de ogen van Jai. Ik veeg snel mijn tranen weg en zet een nep glimlach op.

"Je hoeft je voor mij niet groot te houden hoor" hij kijkt een beetje bezorgd. Hij is zo lief. Ik laat de tranen van mijn wangen rollen.

Jai kruipt dicht tegen me aan en pakt me stevig vast.

"Het lukt me niet" de tranen beginnen sneller te stromen.

"Ik kan niks, m'n leven is één zwart gat. Nooit zit iets mee"

"Hou op" fluistert hij in mijn oor.

"Je bent geweldig, alles aan je is geweldig. Ik ben nog nooit een mooier of talentvoller meisje dan jou tegen gekomen"

Die woorden, zijn stem, de omhelzing. Alles begint te gloeien. Het lijkt heel even alsof er niks aan de hand is, Jai en ik zijn alleen op de wereld.

Hij staat op en trekt me voorzichtig omhoog. Hij legt zijn hand op mijn onderrug en trekt me dichter tegen zich aan.

Hij komt dichterbij met zijn gezicht en zijn mond glijd naar mijn oor.

"Ik wil je" daarna glijd zijn mond meteen naar de mijne en voel ik voorzichtig zijn tong mijn mond in gaan.

Gebeurt dit? Droom ik?

Nee, dit is echt.

Dioni

Ik loop rustig de sportschool in. Ik had gehoopt het meisje weer te zien, maar waarschijnlijk kwam ze hier maar eenmalig langs. Ik gooi mijn sporttas in m'n kluisje en neem mijn waterfles mee naar de sportzaal.

Na het sporten loop ik de sportschool weer uit. Het is 5 uur 's middags en er zijn weinig mensen op straat.

Het verbaasd me als ik hetzelfde meisje op hetzelfde bankje zie zitten. Alleen haar humeur lijkt anders, vrolijker. Ik besluit op haar af te lopen.

"Hee, sorry dat ik me laatst bemoeide met je. Ik bedoelde het alleen maar goed" Als ze opkijkt geef ik haar een gemeende glimlach.

Eerst kijkt ze me met een arrogante blik aan, dan klopt ze op de plek naast haar als teken dat ik mag gaan zitten.

Anne

Is dit wel slim, ik ken hem niet.

"Maakt niet uit, ik was wat prikkelbaar. Sorry voor mijn overdreven reactie" hij geeft me nog een glimlach.

Hij lijkt me aardig.

"Gaat het weer, je lijkt al wat vrolijker" ik knik.

"Ja hoor" het blijft een tijdje stil.

"Ik ben Anne trouwens"

"Dioni"

Dioni, komt me bekend voor. Maar ik kan het niet plaatsen.

"Sorry maar ik moet echt naar huis" Ik zie net pas dat het al 5 uur is. Hij knikt begrijpend.

Ik sta op en wil weglopen, als Dioni me tegenhoud.

"Wacht" ik draai me om en kijk vragend.

"Mag ik je nummer" hij kijkt een soort van... smekend lijkt wel.

Ik pak een pen uit mijn jas, verbaasd dat ik überhaupt een pen bij had, en schrijf mijn nummer op zijn hand.

"Thanks, ik app je" ik lach omdat het zo cliché klinkt en zwaai dan.