The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 17

Anne

Ik klim mijn raam weer in net behulp van de regenpijp die naast mijn raam hangt. Als ik door mijn raam heen ben kleed ik me snel om naar mijn pyjama en loop naar beneden, waar niet zo'n aangename verassing me opwacht.

Mam staat bij de woonkamerdeur tegen Tess te roepen.

"Waar is ze?!" er lopen tranen van Tess haar wangen.

"Mam, alsjeblieft. Ze heeft er niks mee te maken" mijn moeder draait zich met een ruk om en pakt me bij mijn kraag.

"Je had huisarrest, en je loopt gewoon weg?!" ik piep omdat ik bijna geen lucht krijg. Mijn moeder laat me los en loopt de kamer in. Ze laat zich vallen op de bank en barst in tranen uit. Meteen krijg ik medelijden.

Ik loop naar haar toe en leg een hand op haar schouder, die ze meteen van zich af schud.

"Het spijt me" mijn moeder schud haar hoofd.

"Je bent te ver gegaan"

"W-wat bedoel je"

"Je bent mijn dochter niet meer, pak je spullen" er loopt een traan over mijn wang, wat zegt ze? Mijn eigen moeder zegt dat ik niet meer besta voor haar.

"M-mam" zeg ik met trillende stem.

"Mijn huis uit!" schreeuwt ze nu. De woede in haar ogen geeft me een steek in mijn hart.

Ik ren naar boven, pak alles wat ik nodig denk te hebben en geef mijn zus een knuffel.

"Het komt goed" zeg ik, ik negeer alle tranen die over mijn wangen stromen. Ik denk dat het nooit meer goed komt, maar Tess hoeft er niet onder te lijden.

Ik loop de deur uit. Na een tijdje gelopen te hebben laat ik me vallen op een bankje. Waar moet ik heen?

Ik besluit maar de eerste persoon te bellen waar ik aan denk, en dat is Dioni.

Dioni

Ik plof op mijn bed neer, het was gezellig met Anne. Ze is wel leuk, maar waarschijnlijk niet echt mijn type.

Mijn ringtone gaat af en ik kijk op mijn scherm; Anne

"Hee" als ik hoor dat ze huilt word ik meteen bezorgd.

"Wat is er?"

"Kom alsjeblieft D-Dioni ik weet niet waar ik naartoe moet"

"Waar ben je?"

"Op het bankje bij de sportschool"

"Ik kom eraan" ik hang op en trek mijn schoenen aan, ik loop naar beneden meteen de deur uit. Het is maar een paar minuten van hier vandaan dus ik besluit te gaan rennen.

Als ik er ben zie ik haar zitten. Net zoals de eerste keer dat ik haar zag. Ze zit met haar hoofd in haar haren, en snikt af en toe.

Ik leg mijn hand op haar schouder en als ze ziet dat ik het ben, omhelst ze me meteen. Ik hou haar stevig vast.

Als ze een beetje uitgesnikt is, kan ze vertellen wat er gebeurd is onderweg naar huis, ik pak haar tas van haar over en pak haar hand vast.

"Mijn vader en moeder zijn al vanaf mijn 10e uit elkaar, mijn vader is ergens in een andere stad gaan wonen, en wilde niks meer met me te maken hebben, tenminste met mijn moeder dan. Sinds dien is mijn moeder heel veel veranderd, het maakte haar niet meer uit wat ik allemaal deed, ze was alleen bezig met zichzelf. We hebben wel vaker ruzie gehad, maar nooit zo heftig als deze. Toen ik thuis kwam was ze tegen mijn zus aan het schreeuwen, wat mijn schuld was. Toen barste ze in huilen uit op de bank en ik wilde haar troosten, maar ze zei dat ik te ver gegaan was. Ze zei dat.." ze slikt de tranen weg.

"Dat ik haar dochter niet meer ben, en dat ik weg moest gaan" deze keer komen er geen tranen uit, maar blijft ze voor zich uit staren.

"Ik vind het zo erg voor je" ze geeft geen reactie, en ik laat haar maar. De hele weg hebben we niks meer gezegd.

Lisa

Dioni en een ander meisje zijn binnen komen lopen. Het meisje lijkt gebroken, door wat weet ik niet, maar daar zullen we zo achter komen.

Ik hoor Dioni aan haar vragen of zij het wil vertellen of dat hij het moet doen. Ze schud haar hoofd en wijst naar Dioni. Op de stoel zit Cassius, Babette zit op de leuning. De rest zit op de bank. Naast mij is nog plek, daar zet Dioni het meisje neer. Ik glimlach naar haar, en ze glimlacht terug. Maar gelijk daarna veranderd haar blik weer naar verdriet.

Dioni begint te praten.

"Jongens, dit is Anne" hij wijst naar het meisje en iedereen glimlacht naar haar. Ik weet dat Babette, Jai en Cassius haar al kennen van het dansen, maar waarschijnlijk heeft Anne dit ze nog niet verteld. Dioni verteld heel het verhaal over wat er allemaal gebeurd is met Anne.

"Dus als jullie het goed vinden blijft ze hier ook voor een tijdje" eindigt hij het verhaal.

"Tuurlijk! Ze is altijd welkom, net als de andere 2 dames" zegt Jai vriendelijk.

Samuel, die ook naast me zit prikt met zijn vinger in mijn zij. Ik weet wat hij bedoeld, maar ik weet nog niet of ik het wel durf.

"Als je het ooit wilt vertellen, is nu je kans" fluisterd hij.

Hij heeft gelijk, als Anne het kan laten vertellen kan ik het ook vertellen.

Ik sta op en ga op dezelfde plek staan als Dioni net stond, hij is inmiddels op de bankleuning naast Anne gaan zitten.

"Ik wil graag mijn verhaal ook vertellen" iedereen kijkt naar me, even voel ik een brok in mijn keel. Maar die verdwijnt al ik zie hoe trots Samuel en Kaj naar me kijken.

Ik vertel heel mijn verhaal, over mijn vader, mijn moeder, hoe Dean mij behandelde en tenslotte hoe ik Kaj tegen kwam.

Als ik klaar ben blijft het even stil. Maar algauw staan Anne en Babette op en knuffelen me.

"Je bent niet de enige met een probleem" zegt Anne met tranen in haar ogen.