The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 48

Lisa

Mijn telefoon gaat en zenuwachtig neem ik op, Jill en Samuel kijken me met grote ogen aan.

"H-hallo met Lisa Leijten"

"Goedemiddag Lisa, ga even zitten" dat doe ik niet, ik blijf koppig staan en moet denken aan 19 jaar geleden toen ze me belde over mijn moeder. Toen bleef ik ook staan, wat best wel gevolgen had. Dus ik ga toch maar zitten en krijg een hand op mijn rug van Samuel als steun.

"We zijn klaar met de onderzoeken, en er is uit gebleken dat je.." ze stopt even. "Leukemie hebt" ik weet even niet wat ik moet doen, dus staar alleen maar voor me uit met de telefoon nog steeds tegen mijn oor aan gedrukt.

"Ik snap dat u het even moet verwerken, dus kunt u morgenvroeg om 11 uur in het ziekenhuis zijn om met de behandelingen te beginnen?" ik knik maar herinner mezelf er dan aan dat ze dat niet ziet.

"Ja" mijn stem slaat over en tranen vullen mijn ogen. Ik hang op en val bij Samuel in zijn armen.

"Ik heb leukemie" zeg ik nog net hard genoeg zodat Jill het ook hoort.

Jill

Ik zit samen met pap en mam in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Toen mam me vertelde dat ze leukemie had voelde het als een klap in mijn gezicht, ik heb me vannacht in slaap gehuild en ben ook huilend weer opgestaan. Op dit moment zijn mijn tranen op, ook al wilde ik huilen het lukt niet meer.

Bij het ziekenhuis stappen we uit en hand in hand lopen we de gangen door als de vrouw achter de balie ons de weg gewezen heeft. We komen uit bij een kamer waar mijn moeder de komende weken verblijft zolang ze de chemo's nodig heeft. Mijn moeder gaat op het bed zitten en zucht. Het meisje dat op het andere bed zit valt me nu pas op, ze is kaal van de behandelingen en ziet er vermoeid uit, toch is ze nog mooi. Ik schat haar rond mijn leeftijd.

"Mevrouw, ik zal u even het programma uitleggen" mijn moeder knikt.

"U krijgt eerst 3 chemotherapiën, elke dag één. We kijken of die goed aanslaan, en als dat het geval is gaan we daar mee door, als ze niet aanslaan moeten we een andere behandeling proberen" ze knikt weer, maar ze heeft naar mijn idee maar half geluisterd. Als de dokter weg is wrijf ik even over haar rug, daarna loop ik naar het meisje toe.

"He, ik ben Jill" ik steek mijn hand naar haar uit. Ze kijkt op en glimlacht, ze pakt mijn hand en stelt zich voor als Katie. Ze vertelt dat ze ook leukemie heeft, en ze bijna uitbehandeld is. Het gaat goed met haar, en naar haar idee hebben de behandelingen goed geholpen. Ze heeft gehoord wat de dokter tegen mijn moeder gezegd heeft en zegt dat het echt goed met haar komt, wat me toch wel gerust stelt.

Sophie

We rijden met 4 auto's naar het ziekenhuis; Cassius en Babette, Mariëlle en Jai, Dioni en Anne en wij natuurlijk, alle kinderen zijn ook mee, we zijn op weg naar Lisa om haar te steunen na haar eerste chemo. Toen ik hoorde dat ze kanker heeft stortte mijn wereld in, ik heb gehuild tot mijn tranen op waren. Waarom moet juist zíj dat krijgen? Ze heeft al zó veel verschrikkelijke dingen meegemaakt, ze had eindelijk een goed en gelukkig leven en dan moet dit weer gebeuren.

In haar kamer aangekomen ben ik de eerste die haar een knuffel geeft.

"Het komt goed" fluister ik in haar oor al ik haar stevig vast hou. Over haar schouder zie ik dat David naast Jill gaat zitten op het middelste bed dat leeg is, hij legt zijn armen om haar middel en geeft haar een kus. Ik begin spontaan te glimlachen, wat Lisa ziet als ik terug trek. Ze draait zich om en kijkt ook naar ze, een traan verlaat haar oog en draait zich weer naar mij, ze kijkt me glimlachend aan.