The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 41

Lisa

Het optreden is inmiddels al een week geleden. Samuel had me gevraagd om samen met hem concerten te gaan organiseren, maar ik heb nee gezegd.

Ik weet niet, ik vond het wel leuk maar ik denk niet dat ik een carrière aan kan. En sowieso, wie wil mij horen zingen? Die fans van vorige week kwamen alleen voor Samuel, niet voor mij.

Ergens wil ik het ook niet omdat ik nog steeds niet over mijn moeder heen ben, ik vind het niet eerlijk tegenover haar dat ik nog leef en zij overleed. Dat ik lol kan maken terwijl zij dat niet meer kan.

Ik weet wel dat ze waarschijnlijk trots op me geweest zou zijn, maar toch als ik op het podium sta doet het pijn. Sowieso omdat ik niet normaal afscheid van haar genomen heb toen ze nog leefde, daar heb ik nog steeds heel veel spijt van.

"Kom je?" Kaj trekt voorzichtig aan mijn onderarm. We gaan naar Sophie, haar huis is zo goed als af alleen ze krijgt haar kledingkast niet in elkaar. Daar zijn wij dus voor.

"O ja sorry"

Babette

"Mam ik heb hier geen zin in, bel maar weer als je wél in een goed humeur bent" ik druk haar weg zonder nog naar haar te luisteren. Ik spreek haar nu weer voor het eerst sinds de ruzie, en ze is nog steeds boos. Het boeit me nu echt niet meer, ze zoekt het maar uit met haar betweterige gedoe.

"Anne, gaan we weer ff dansen?" het is echt al te lang gelden dat we gedanst hebben, het voelt voor mij als jaren.

"Goed idee, Mariëlle ook?" ik haal mijn schouders op.

"Ik vraag het wel even" ik sta op van de bank en loop naar Jai's kamer. Ik zucht als ik ze weer zie zoenen.

"Mariëlle ga je mee dansen?" ze schrikt op en gaat een beetje ongemakkelijk staan. Ik rol met mijn ogen.

"Nee sorry, ik moet m'n moeder vandaag helpen"

"Oke" zonder nog iets te zeggen draai ik me om en loop weer naar beneden.

"Ze gaat niet mee, kom je?" Anne knikt, pakt haar sleutels en loopt achter me aan de deur uit.

Misschien doe ik een beetje overdreven over Mariëlle, maar ik zit gewoon heel erg met Cassius. Hoe kon hij dat doen?

Gelukkig zit hij de laatste dagen meestal op zijn kamer of is hij weg en hoef ik hem niet vaak meer te zien.in de dansstudio aangekomen lopen we meteen door naar de oefenruimte die we altijd gebruiken. Als ik de deur open gedaan heb blijf ik verbaasd staan. Anne botst tegen me op en kijkt nieuwsgierig over mijn schouder.

"Wow" hoor ik haar fluisteren.

De ruimte is donker, maar door het sfeerlicht zie je alle versieringen en een klein tafeltje in het midden. Ik blijf nog even stil staan en zie Cassius tevoorschijn komen in een pak.

"Lieve Babette, kun je me vergeven?" even ben ik sprakeloos, even maar.

"Nee" Cassius zijn blik veranderd van  vrolijk, naar verdrietig. Daarna naar kwaad.

"Kijk wat ik voor je gedaan heb. Voel je je te goed voor me?!" zijn stem galmt door de ruimte. Ik voel de hand van Anne op mijn schouder als teken dat ik rustig moet blijven.

"Je kan niet zomaar vreemd gaan, en dan denken dat je het goed kan maken met zoiets Cassius. Je kan misschien veel met geld, maar je hebt geen geld nodig om mij je te laten vergeven" zijn wenkbrauw gaat omhoog.

"Wat dan wel"

"Een 'sorry' misschien, een uitleg zou ook wel fijn zijn" hij komt naar me toe gelopen en pakt mijn hand, maar die trek ik snel weer terug.

"Wil je dan alsjeblieft naar me luisteren, en me uit laten praten" ik knik langzaam en ga aan het tafeltje zitten. Cassius doet hetzelfde en Anne sluit de deur zodat we alleen zijn.

"Zij kuste mij, en ik probeerde haar weg te duwen. Dat lukte bijna niet"

"Je leek er anders wel van te genie.."

"Je zou me uit laten praten" zegt hij zo kalm mogelijk.

Kaj

"Leuk huisje" zeg ik met een glimlach.

"Dankje" Sophie glimlacht terug. We laten Lisa even alleen in de woonkamer, ze zou komen kijken als het niet lukt met de kast. Ik loop achter Sophie aan naar haar slaapkamer waar haar kledingkast uitgebreid in stukken op de vloer ligt.

"Weet je zeker dat het lukt?" ik knik, kijk op de tekening en probeer random stukken aan elkaar vast te maken.

"Nee wacht.." ze pakt het stuk dat ik vast heb ook vast, maar pakt mijn halve hand ook beet. Ze trekt terug en bloost. Ik lach en geef haar het kastdeel en ze pakt er nog een ander stuk bij.

"Volgens mij moet die daar op, maar verder kwam ik niet" ik knik en ga dan weer verder met de andere delen.

"Je weet ook niet hoe het moet he?" vraagt ze lachend als ze op het bed is gaan zitten en me ziet prutsen. Ik sta op alsof ik beledigd ben en draai me naar haar om. Ik loop langzaam naar haar toe.

"Denk je dat je het beter kan?" ze schud heftig haar hoofd.

"Weet je het zeker?" ik pak haar heupen vast en trek haar voorzichtig van het bed omhoog. Ze kijkt me met verbazing aan, maar dat veranderd snel in een grijns. Ze trekt me dichter tegen zich aan en drukt haar lippen tegen die van mij.