The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 32

Sophie

Ik gooi mijn tas met logeerspullen in de gang en loop mijn woonkamer in.

"Hee mam" mijn moeder kijkt op en glimlacht naar me.

"Hoe gaat het met dat meisje? En hoe was de begrafenis?" vraagt ze nieuwsgierig.

"Ze is echt gebroken, maar dat lijkt me best obvious. Ondanks dat vind ik dat ze een mooie begrafenis gehad heeft. Ze heeft afscheid kunnen nemen" mijn moeder knikt.

"Mam" zeg ik voorzichtig. Ze knikt.

"Ik wil op mezelf gaan wonen, en ik weet dat ik pas 18 ben en waarschijnlijk dus veel te jong. Maar voor mijn gevoel ben ik er echt aan toe. Het is echt niet dat ik het hier niet leuk vind maar.." mijn moeder onderbreekt me.

"Sophie, ik snap je. Je hoeft het niet uit te leggen, ik was ook vroeg uit huis gegaan. Je hebt vrijheid nodig" ik knuffel mijn moeder, wat fijn dat ze me begrijpt.

"Ik ga vandaag langs een makelaar" zeg ik glimlachend. Ze knikt.

"Als je hulp nodig hebt, roep ons maar. En we zullen je helpen met een deel van het geld dat je nodig hebt" ik kijk verbaasd.

"Meen je dit serieus?!" zeg ik blij. Als ze knikt knuffel ik haar nog een keer, maar nu steviger.

Anne

Ik loop met Dioni weer terug naar huis. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij zijn hoofd naar mij draait.

"Waarom deed je dat net?" zonder hem aan te kijken haal ik mijn schouders op.

"Ik wilde je helpen met je workout, maar blijkbaar ben je niet zo sterk als ik dacht" er verschijnt een grijns op mijn gezicht.

"Ohnee" hij gaat voor me staan en tilt me op, we staan nu net zo als in de sportschool. Maar deze keer voelt het anders, deze keer kriebelt er iets in mijn buik.

Dioni komt dichterbij met zijn hoofd en ik doe mijn ogen dicht. Nét voor dat onze lippen elkaar raken staat zijn hoofd stil. Dan besluit ik de stap maar te zetten en druk mijn lippen op die van hem.

Als ik terugtrek laat Dioni me los en loop ik verder. Ik merk dat hij niet door loopt en kijk achterom.

"Ben je dronken?" vraagt hij ongelovig. Ik moet lachen om de domme opmerking.

"Nee Dion, ik vind je leuk. Loop nou maar door" Ik loop weer verder en hoor dat Dioni aan komt rennen. Als hij weer naast me loopt pakt hij mijn hand, wat hem laat tintelen.

Samuel

"Lisa, gaat het wel?" vraagt Mariëlle. We zijn inmiddels de woonkamer ingelopen en op de bank geploft. Mariëlle, Jai en Kaj zaten er al.

Lisa schud voorzichtig haar hoofd, maar legt niet uit wat er is.

"Nachtmerrie" zeg ik dan maar. Ze knikt, maar ik zie aan haar gezicht dat ze meer wil weten. Als ze wil moet ze het zelf maar vertellen, ik ga het niet vertellen omdat het haar eigen verhaal is.

Mariëlle zit met haar rug naar Jai en Jai ligt chagrijnig op de bank. Als ik vragend naar hem kijk schud hij zijn hoofd.

Wat is er nou weer met die twee aan de hand, hebben ze het nog steeds niet bijgelegd?

Als Mariëlle ziet dat ik zo naar Jai kijk, staat ze op en loopt naar de logeerkamer. Voordat ze de kamer uit liep, kon ik zien dat ze tranen in haar ogen had.

Ik aai Lisa even over haar hoofd en geef een kusje op haar voorhoofd. Dan loop ik naar Mariëlle toe.

"Gaat het?" geen antwoord. Ze zit met haar rug naar me toe op het bed en ik hoor zachte snikjes. Ik loop naar haar toe en leg een hand op haar rug, ze schrikt maar als ze ziet dat ik het ben omhelst ze me.

"Wat is er tussen jou en Jai?" vraag ik voorzichtig als ze me los gelaten heeft. Ze begint weer te snikken.

"Ruzie" zegt ze dan maar enkel.

"En je wilt het goedmaken?" ze knikt.

"Maar hij niet" zegt ze, ze houd haar tranen tegen.