The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 6

Babette

"BABETTE HELP ME NOU EENS MEE VERDOMME" ik zucht, ik ben inmiddels wel gewend dat m'n moeder naar me schreeuwt.

Ik loop rustig naar beneden, de woonkamer in.

"Ga is wat doen in plaats van op je luie reet te gaan zitten" nu knapt er iets in mij, dit is de druppel.

"Nou moet je is goed luisteren! Dit is echt niet normaal. Ik probeer je mee te helpen, maar het enige wat ik krijg is stank voor dank. Zou jij dat leuk vinden hé? Zo'n moeder. Die ALTIJD commentaar op je heeft, ALTIJD zegt wat je moet doen. En als je het dan doet is het nog niet goed. Flikker toch op man"

KLETS

Na die laatste zin krijg ik een hand tegen mijn wang. Ik leg mijn hand op de plek waar ik de handafdruk voel kloppen.

Nu is het genoeg.

Ik ren naar boven en gooi zomaar wat spullen in mijn tas, de belangrijkste dingen heb ik bij me; portemonnee, telefoon, oplader, OV, pinpas en wat kleding.

Ik ren naar beneden, de deur uit. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.

Cassius

Ik zet de tv wat zachter als de deurbel gaat.

Als ik de deur open doe zie ik tot mijn verbazing Babette staan. Ze ziet er een beetje verloren uit en haar hele wang is rood.

"Sorry ik wist niet waar ik naartoe moest gaan" zegt ze met een schorre stem.

"Kom binnen" ik besluit er nog maar niet verder op in te gaan, ze vertelt het zelf nog wel. Ze knikt dankbaar en loopt langs me de woonkamer in.

Als ik de kamer in kom zit ze al op de bank, haar blik staat levenloos. Er moet wel iets ergs gebeurt zijn. Ik ga naast haar zitten en leg een hand op haar rug. Ze legt voorzichtig haar hoofd op mijn schouder en zo zitten we een tijdje.

"Ze heeft me geslagen" zegt ze opeens. Ik kijk haar niet-begrijpend en tegelijkertijd bezorgd aan.

"Mijn moeder" antwoord ze op mijn gezichtsuitdrukking.

"Wat?!" ik zie dat er een traan over haar gezicht rolt. Wow, van de 3 jaar dat ik Babette nu ken heb ik haar nog nooit zien huilen. Ik trek haar in een omhelzing.

Lisa

Ik loop samen met Kaj het ziekenhuis uit. Kaj heeft aangeboden om bij hem te komen voor even. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan omdat ik ja heb gezegd.

Ik ken hem helemaal niet, ik weet helemaal niet of het wel een goed idee is. Maar aan de andere kant, waar moet ik anders heen. Zeker niet naar die klootzak.

Shit, als ik bij Kaj blijf gaat hij waarschijnlijk vragen hoe het zit. Ik heb echt geen zin om dat allemaal uit te leggen.

Ik kijk opzij, zou ik hem zeggen dat ik toch liever niet bij hem overnacht.

"Wat is er?" ik merk nu pas dat ik aan het staren ben.

Ik kijk snel weer voor me uit en schud mijn hoofd.

"Niks"