The Truth ( B-Brave ) NL

Hoofdstuk 43

Mariëlle

"Ze is wat?!" roept Cassius hard, een beetje te hard.

"Zwanger" zegt de dokter kalm.

"Hoelang?" vraag ik maar omdat niemand anders het doet.

"1 week en 5 dagen" De dokter laat ons alleen en ik kijk naar Cassius die in elkaar zakt, het lijkt me niet dat hij de vader is, ze hadden nog ruzie in die tijd.

"Wie is de vader dan in godsnaam?" hoor ik Cassius verloren vragen. Ik ga na waar ze was op die dag, ik herinner me opeens iets.

"Jongens, was ze toen niet.." ik slik even. "Ontvoert" ze kijken me allemaal geschrokken aan.

"Levi" zegt Sophie langzaam.

"GODVERDOMME" schreeuwt Cassius door het ziekenhuis. Iedereen in de gang kijkt hem geschrokken aan, inclusief een dokter die net langs liep. Ik gebaar dat hij door kan lopen, wat hij ook doet.

"Hoe heeft hij dit kunnen flikken?" vraagt Sophie zacht, meer aan zichzelf dan aan ons. Ik loop naar haar toe en omhels haar.

"Sophie, ik wil dat je weet dat we jou niks verwijten. Jij bent geweldig en je broer is gewoon een klootzak, jij kan er niks aan doen lieverd" ze knikt dankbaar, maar als ik weer zit zie ik haar toch piekeren.

De dokter komt weer op ons af lopen om te zeggen dat er elke keer maar vier personen naar binnen mogen, omdat ze nog een beetje duf is. We knikken allemaal. Cassius gaat eerst alleen, zodat er daarna 2 groepen van 4 kunnen. Plus ze hebben waarschijnlijk veel te bespreken.

Cassius

Zenuwachtig loop ik haar kamer binnen, ze kijkt me waterig aan als ik ga zitten op de stoel naast het bed.

"Je bent zwanger" is het eerste wat ik zeg. Ze knikt, blijkbaar heeft de dokter het haar al verteld. Logisch eigenlijk.

"Maar niet van mij" zeg ik met moeite. Ze schud haar hoofd.

"Babette" ik hou mijn tranen tegen.

"Heeft die Levi je verkracht?" haar gezicht betrekt en ze sluit haar ogen, ze houd alle tranen tegen, maar toch ontsnapt er ééntje die langs haar wang rolt. Ze knikt langzaam en legt haar hand voor haar mond. En ik maar denken dat er toen niks ergs met haar gebeurt is. Het is verschrikkelijk om haar zo te zien, zo gebroken. Ik pak voorzichtig haar andere hand beet en knijp er zachtjes in.

"Ga je het weg laten halen?" ik zie dat ze moeite heeft met die vraag.

"Weet ik niet" zegt ze dan eerlijk. Ik laat mijn hoofd zakken en langzaam laat ik de tranen stromen, terwijl ik nog steeds haar hand vast hou.

"Meneer, de volgende mogen" zegt de verpleegster. Ik knik, laat langzaam haar hand los en veeg mijn tranen weg. In de gang gebaar ik dat ze naar binnen kunnen en ga weer zitten. Sophie legt haar hand op mijn rug om me te troosten.

"Ze weet niet of ze hem weghaalt"