အေျခအေနက ေစာေစာကႏွင့္ ဆန႔္က်င္စြာ...။
လြန္ခဲ့ေသာ ငါးမိနစ္ေလာက္က အထိ ေမခန႔္ႏိုင္က စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာကာ ယုႏြယ္၏ မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ ေငးေနသူ။
ယခုေတာ့ျဖင့္ မ်က္မွန္ဝိုင္းဝိုင္းေအာက္က ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို ေဆြးရီေနေသာ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေတြကို ေဘးတေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနသူက လင္းယုႏြယ္ဆိုေသာ ဤအမ်ိဳးသမီးကိုယ္တိုင္။
ျမစ္ေရျပင္ကို ျဖတ္ကာ သုတ္ခနဲ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပည္သဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ထုံးေဖြးေဖြး ေစတီရွိ ဆည္းလည္းတို႔က လႈပ္ခတ္ကာ ၾကည္လင္ေသာ အသံတို႔ ထြက္ေပၚလာရသည္။
" ဆရာေလးတို႔ ဈာနမုနိကို ခဏသြားမယ္ေနာ္ ဒကာမေလးတို႔။ တံျမက္ သြားလွည္းမလို႔။ ေနမယ္ဆိုေနခဲ့ၾကဦး။ အျပန္ဝင္ေခၚေခ်မယ္"
ကိုယ္႐ုံ တလႊားလႊားျဖင့္ ရတနာေစတီေစာင္းတန္းဆီမွ ဈာနမုနိသို႔ ကူးသြားေသာ သီလရွင္မ်ားကို ေခါင္းသာ အသာၿငိမ့္ျပမိရသည္။
ေမခန႔္ႏိုင္ကေတာ့ ဘုရား တံတိုင္းကို လက္ေထာက္ကာ ျမစ္ဖက္ကို လွည့္ေငးေနရာက မခြာေသး။
ယုႏြယ္၏ ေအာင့္အည္း ႏိုင္မႈတို႔က ကုန္ဆုံးသြားရျပန္သည္။
ဒီကေလးမ ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ယုႏြယ္မွာ အျခားလူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ခံစားရသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အံ့ဩမိစၿမဲ။
"ဧည့္သည္ကို ေခၚလာၿပီး ဒီမွာပဲ ရပ္ေနခိုင္းေတာ့မွာလား"
ယုႏြယ္၏ စကားေၾကာင့္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ေငးေမာေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ေနရာေ႐ြ႕သြားသည္ ။
ၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်သံ တိုးဖြဖြ။
" တက္ၾကေတာ့မလား....မယု။ ေညာင္းေနၿပီလား။ ေမခန႔္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..။ ဧည့္သည္ကို..ဟုတ္သားပဲ။ဧည့္သည္ကို..."
" ဆရာေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ အမ်ားသူငါလို 'တင္ပါ့ဘုရား' လို႔မသုံးပဲ ဘာလို႔ 'မွန္ပါ' လို႔ သုံးတာလဲ။ ေန႔လယ္ကတည္းက ေမးခ်င္ေနတာ"
"ဪ...။ မာမားေနာက္ လိုက္ေျပာရင္း အက်င့္ျဖစ္တာပါ။ ေသခ်ာေတာ့ ေမခန႔္လည္း မသိဘူးေလ"
YOU ARE READING
ချစ်ခြင်းဖြင့် ချည်နှောင်သော
Romanceမယု လို့ခေါ်လို့ရတယ်။ တို့နာမည်က လင်းယုနွယ် .....
