Σκεφτόμουν πολύ πριν γράψω αυτό το κεφάλαιο. Συγγραφέας δεν είμαι! Δεν θα μπορούσα ποτέ μέσα στις λέξεις να χωρέσω όλο τον πόνο που βίωσα. Πόνεσα όμως πολύ. Έχω όμως γράψει και δημοσιεύσει 40 κεφάλαια σε αυτό το βιβλίο, γεμάτα με συμβουλές στα οποία δεν έχω αναφέρει, ούτε καν υπενηχθεί το θέμα για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα. Ήταν όμως ένας σημαντικός σταθμός στην ζωή μου και νομίζω ότι είναι κάτι άξιο να μοιρασθώ μαζί σας.
Πολλές φορές λαμβάνω μηνύματα από άτομα που έχουν διαβάσει το βιβλίο και αυτό είναι πολύ όμορφο. Ακούω ιστορίες και δίνω συμβουλές σαν να "ξέρω καλύτερα" ή σαν να τα είχα καταφέρει εγώ καλύτερα στην θέση τους. Εκείνες τις στιγμές, είναι που θυμάμαι τα δικά μου λάθη και τις δικές μου αναποδιές. Διότι, όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία πίσω από τα μόρια που βγάλαμε και την σχολή που περάσαμε. Θυμάμαι να κοιτάζω το όνομα μου στους "Αριστούχους" του φροντιστηρίου (ξέρετε, εκείνα τα πανό που βγαίνουν κάθε χρόνο μετά τις βάσεις) και να νιώθω ότι ήταν ελλιπές, ότι ήταν μια κοροϊδία.
Λύρα- 19η Χημικό (Ηράκλειο)
Αισθανόμουν ο μεγαλύτερος γελωτοποιός κάθε φορά που μου λέγαν μπράβο. Για εμένα δεν ήταν κατόρθωμα αλλά η απόδειξη ότι απέτυχα. Ήθελα να φωνάξω, να τσιρίξω ότι "Δεν είναι κατόρθωμα αυτό! Δεν είμαι εγώ αυτό!". Διότι αυτό που δεν έγραφε εκείνο το πανό ήταν η πικρή αλήθεια, η αλήθεια μου.
Λύρα- 19η Χημικό (Ηράκλειο), Έδωσε πανελλήνιες με πνευμονία.
Είναι το "μεγάλο μυστικό μου". Δεν το ανέφερα ποτέ καθώς δεν είναι ότι ήθελα να κλαφτώ ή να νιώσω λύπηση. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα ότι είναι μια ιστορία που μπορεί να δώσει δύναμη.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...
Το έτος είναι 2019.
Στις 26 Μάϊου , πήγα στο εκλογικό κέντρο για να ψηφήσω. Γυρνώντας σπίτι ένιωσα ένα ρίγος. Ήταν περίεργο, μιας και ήταν σχεδόν καλοκαίρι. Τις τελευταίες μέρες ένιωθα μια κόπωση αλλά λογικά θα ήταν από το διάβασμα. Έδινα σε μερικές μέρες και ήταν λογικό. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 39.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Το πρωί της 27ης Μάϊου ξύπνησα με 38,5oC, όπως και το πρωί της 28ης και της 29ης. Και κάθε πρωί έκλαιγα και ρωτούσα το ίδιο πράγμα.
"Γιατί σε εμένα;"
Το επαναλάμβανα ξανά και ξανά. Δεν έβηχα ακόμα, αλλά με πονούσε ο λαιμός μου. Στις 30 Μάϊου πήγα σε έναν παθολόγο και μου είπε ότι είχα μολυνθεί από κάποιο βακτήριο και ότι έπρεπε να πάρω αντιβίωση. Πήρα την αντιβίωση και έπαιρνα παρακεταμόλη ως αντιπυρετικό. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα: ξύπναγα το πρωί, έβαζα θερμόμετρο, είχα 38, έκλαιγα. Φυσικά δεν διάβαζα, πώς θα μπορούσα να διαβάσω σε τέτοια κατάσταση... Πώς θα μπορούσα να δώσω πανελλήνιες σε τέτοια κατάσταση;
