The Calm After The Storm (Athenians Series #2)

Chapter 27

Chapter 27

Napamulat ako nang maramdaman ko ang sinag ng araw sa mata ko, napatingin ako sa kung sino ang nakayakap sa akin. I suddenly smiled when I realized that Friz is hugging my waist tightly, as if protecting me from everything or from everyone who can harm me.

I examined his face... his handsome face that is fun to watch. His forehead that is now slowly creasing because of my sudden move and how his lips pursed. His small eyes, his sharp nose, his fluffy cheeks and his perfect brown hair. And lastly, his reddish thin lips that is too addicting to kiss. All of his features in his face that is made by God is very soothing to watch.

Kung magiging asawa ko ang lalaki ay paniguradong hinding-hindi ako magsasawa na panoorin kung paano siya natutulog. Hinawakan ko ang pisngi niya para ipadama sa kaniya na narito lang ako palagi sa tabi niya. Gusto kong ipadama sa kaniya araw-araw at gabi-gabi kung gaano ko siya kamahal at kung gaano ako kasaya na dumating siya sa buhay ko.

I tried to move my body and I bite my lips when my lower part is still hurts. Kada galaw ko ay mas lalong kumikirot iyon. But I chose to embrace that pain dahil kahit hindi ko aminnin, ginusto ko naman din ang nangyari kagabi.

"Omg, nakakahiya." Patuloy akong pumikit nang pumikit dahil ngayon ko lang natandaan na ako pala ang nagyaya sa kaniya na gawin iyon! Masyado siguro akong nagpadala sa mga sinabi ni Kaitlyn kahapon!

I felt his lips on my neck, he is now awake. I glanced at him and I gave him a genuine smile. "Good morning."

His eyes opened when I greeted him. He's too sleepy. "Good morning, my baby. I'm sorry if I gave you pain last night,"

"D-don't be. Huwag mo nga iyang banggitin, n-nahihiya ako," nahihiyang sabi ko at unti-unting dumi-distansya sa kaniya.

He chuckled. "Cute mo,"

Napa-irap na lang ako sa pang-aasar niya sa akin, titig na titig din siya sa akin ngayon na para bang mawawala ako!

"Can I ask you something?" he uttered. I am currently wearing my shirt while he turned his back to me.

"What?" I whispered. "Okay na, tapos na akong magbihis."

"T-tuloy pa rin ba ang alis mo papuntang London?" he asked slowly. Bahagya akong natigilan at unti-unti akong ngumiti sa kaniya.

"Oo, e. My parents would be there and I should be there too. Hindi naman pupwedeng iwanan nila ako rito, Friz. And then... London is a good place for me," sagot ko sa kaniya. Hindi ko pa rin nababangggit sa kaniya tungkol kay Dizelle.

"Gusto k-kong sumama, Dianne." Seryoso siyang nakatingin sa akin kaya wala akong makitang bakas sa kaniyang mukha na nagbibiro siya.

I gently shook my head and I squeezed his hand. "Don't leave your studies for me. Don't leave your grandparents... just because of me."

"Dianne naman." Tipid akong ngumiti sa kaniya habang nakabusangot ang mukha niya.

"I asked for their approval, it's alright with them. Ikaw na lang ang hinihintay ko na pumayag," he said... almost begging me.

"B-baka hindi mo magustuhan doon." Oh, great. Too much reasons, Dianne!

"Gustong-gusto kong pumunta sa London, saktong naroon din ang parents ko. I thought you have already know that," he whispered.

"Ah, oo. Na-ikwento mo nga noon sa akin dati. Alam ba nila na pupunta ka roon sa London?" mahinang tanong ko.

"Yeah, I already told them that I am leaving in here." I slowly nodded.

Pinilit niya pa akong dito raw siya kakain kaya wala na akong nagawa at pinagbigyan ko na lang siya. Nang mag-11 am na ay doon na siya nagpaalam sa akin na aalis na siya.