The Calm After The Storm (Athenians Series #2)

Chapter 33

Chapter 33

Trigger Warning: Strong Language, Suicide Ideation

Napa-upo ako habang may mga luhang dumadaloy na nanggagaling sa mata ko, unti-unting nawawalan ng pag-asa.

‘Lord, please save my Tita Anya. I can’t lose her... please I’m begging You.’

I silently prayed. I rested my head at the chair and I closed my eyes. Slowly... happy memories flashed back through my head.

“Dianne! Huwag diyan! Mahuhulog ka kapag umakyat ka sa monkey bars!” babala sa anin ni Mama pero hindi ko siya pinakinggan. The 10 year-old me jumped into the monkey bars, I was successfully made it in first try!

“See that, Mom!? Hindi ako nahulog!” I said to her proudly, she just rolled her eyes then laughed at me. Umakyat ako ulit at matatapos na sana ako sa dulo kaso nadulas ang kamay ko.

“Ahhh!” sigaw ko nang mahulog ako.

“Sinasabi ko na nga ba!” galit na sabi ni Mama. Tumayo ako bago siya makalapit sa akin, titingnan ko na sana ang kanang braso ko kung may sugat pero natigilan ako.

“Mama!” umiiyak na tawag ko. My right arm was curved, my bones got broken!

“Mama, masakit po. Ang braso ni Didi, masakit po.” Gusto ko nang punasan ang luha ko pero hindi ko magawa dahil nakapatong ang braso ko sa kaliwa.

Inalalayan ako ni Mama papuntang kotse dahil pupunta kami ngayon sa hospital para patingnan itong braso ko. Tuloy-tuloy pa rin ang hikbi ko nang dalhin nila ako sa operating room. Pagka-gising ko ay nakita ko
na lang na nakabalot sa spongebob ang braso ko. Ano naman ‘to?

“Inoperahan ‘yang braso mo, sabi ko naman kasi sa ‘yo na huwag na huwag kang aakyat doon! Tingnan mo tuloy ‘yang nangyari sa ‘yo,” masungit na sabi niya. Nginusuan ko lang siya at tumingin siya sa braso ko.

“Paano kapag wala na ako? Sino babantay sa ‘yo kapag may sakit ka?” I opened my eyes because of those words she have told me before... I can’t lose you, Tita.

I quickly stood up when the Doctor came, she smiled weakly. “We’re sad to talk about her situation, the tumor has spread to the bones. It’s already stage IV,” the Doctor calmly said.

“The patient is too stubborn, she doesn’t want any treatment.” My forehead creased. Why!?

“Dad, bakit?” tanong ko pero umiling lang siya.

“I would suggest to bring her in Pais for her treatment. There’s no treatment in bone marrow cancer in London, she’s the first patient who is diagnosed in that kind of cancer.” Napahilamos ako sa aking mukha. Sa Paris!? Ang layo-layo ng Paris sa London!

“Okay, Doc. We will transfer her in Paris, thank you...” Papa said.

Napabuntong-hininga ako at hinintay na magsalita si Papa. “Demi, uwi muna kayo ni Dianne. Ako na ang bahala rito.” Tinanguan siya ni Mama at hinila na ang braso ko bago pa ako umangal.

Pagkarating ko sa bahay ay naramdaman ko kaagad ang lungkot sa aking paligid. Tinapik ko ang balikat ko na magiging maayos din ang lahat pero... mukhang hindi na. Dahil kung mawawala si Tita Anya... hindi ko alam kung paano ako mabubuhay nang wala siya. Napa-upo ako sa sahig dahil sa mga naiisip... dahil masyado akong nalulungkot. Little did I know, I am now crying. And yeah... slowly blaming myself for everything.

Kasalanan ko kasi! Kasalanan ko kung bakit siya nagkaroon ng sakit! Kasalanan ko kung bakit namatay ang mga kapatid ko!

“A-ako ang may kasalanan ng lahat! S-sana pinatay na lang ako ni Mama, sana hindi na l-lang ako nabuhay!” sigaw ko habang umiiyak, malakas kong sinampal ang dalawang pisngi ko.