Chapter 36

11 1 0
                                    

Chapter 36

I sighed as I stepped my feet to go to the Cadlan mental hospital, this was the first mental hospital here in Bicol. I looked at the paper again that Kuya had given me last week. Umupo muna ako sa bench doon para hintayin ang turn ko. This is too hassle and tiring, I just go home here in Bicol just to have a consultation in this hospital.

Ayokong mag-try na magpa-tingin sa Doctor sa ibang bansa dahil alam kong malaki ang babayaran ko roon. Ako lang mag-isa na umuwi rito, ni hindi nga alam ng pamilya ko na umuwi ako ulit dito. That is much better though. For sure, they will be confused and curious if why I went here.

“AAAAAA! HAHAHAHA! Sasaksakin kita!” rinig kong sigaw ng isang pasyente. She was holding a knife on her hand, I rolled my eyes because it is not sharp. It was just a toy one!

Tumingin ako ulit sa babaeng sumigaw at nakita kong malaki ang ngiti niya habang tumatakbo. I just observed what she tried to do with that male nurse. My forehead creased because I saw that it was Dionne!

Pero bakit siya nandito? Kasi sa pagkaka-alam ko ay nag-aaral siya ng BS Legal Management sa Ateneo de Manila University. Nag-shift ba siya ng course?

He still didn’t notice me, I just observed him struggling with his patient. I smirked because his face is too funny! Namumula ang mukha niya dahil alam kong gustong-gusto niya nang tawanan ang pasyenteng iyon.

My eyes widened when his gaze went to mine, his mouth went agape when he realized that I’m his friend. Umalis muna siya sa harapan ko para siguro dalhin sa psychiatric ward ang pasyente.

May narinig ako ulit na may sumisigaw na mga pasyente, napatingin ako sa gawi nila. I observed the patients who are agressively talking to the nurses.

“Hindi nga ako baliw! Bakit niyo naman kasi iniisip na baliw ako, ha!? Baka kayo ang baliw!” sabi noong lalaking pasyente.

I just shook my head because of what I’ve heard. I am not a psychology student but why are they always indicating that  patients who has a mental disorder are crazy? Na sa totoo lang ay dapat na hindi naman talaga nila iyon dapat na gawin na term sa may mga mental disorder.

From my peripheral vision, I saw Dionne. Hinintay ko na lapitan ako ni Dionne, I did breathe exercises para ikalma ang sarili ko. Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng kalamnan ko, napansin ko rin na pinagpapawisan ako. Pumikit muna ako sandali para huwag mag-isip ng kung ano-ano. Someone tapped my shoulder and I almost fell on the floor.

“Kumusta ka, Dianne? Bakit ka pala naririto? May bibisitahin ka ba?” kalmadong tanong ni Dionne, I avoided my gaze because I remembered someone. He noticed my actions and then he caressed my shoulder to calm myself.

“Inhale, exhale. It’s okay, it’s okay. Everything will be fine.” Tumango-tango ako sa kaniya at huminga nang malalim .

Ngumiti ako nang alanganin sa kaniya at inihanda ko ang sarili ko na sagutin ang tanong niya. “I-I’m not okay. I’m here to have an appointment with Dr. Xyra Delos Reyes.”

Tumango lang siya sa akin at tinapik nang mahina ang balikat ko.

“I know that you can surpass this battle, Dianne. I am not forcing you to tell it to me if what happened to you but... I’m here for you. Just contact me if you need someone to talk to,” nakangiting sabi niya.

“Thank you, Dionne. Huwag mo palang ipaalam sa kanila na umuwi ako rito, baka kasi mag-worry sila sa akin kung ano ang nangyayari sa buhay ko.” Tumango siya sa akin at ginulo-gulo niya ang buhok ko.

“Sure, sure. Mauuna na ‘ko, Di. Alam mo na... masyadong malilikot mga pasyente rito. Got to go!” he said and then he tapped my shoulder. I just smiled and nodded to him.

The Calm After The Storm  (Athenians Series #2)Where stories live. Discover now