Lost in the Pastel Hues (Sunset Avenues #3)

Chapter 30

Chapter 30

Trace

"You've been to Paoay Church before right?"

Babalik ako ng Ilocos Norte. Kasabay ng pag-asam. Stop it, Paige. Anong sinasabi mong pag-asam? Paano kung pamilyadong tao na iyang..

I was supposed to think about my sister's wedding and her wedding alone pero iba ang nararamdaman ko. The pain..the hope of meeting him again in that place and the nostalgic feeling the name of the place gives me. Bumabalik iyon sa akin.

Iniwasan ko ang media total ay wala pang masyadong nakakaalam na naroon ako sa Pilipinas. I was hoping that there would be no photographs of me posted online after Chloe's wedding. I hoped to have a rest in the Philippines. At ang isipin na nakaamba pa rin sa akin ang panganib ni Uncle Delphin..wala akong naging balita pagkatapos ko noong tumakas dahil sa desperasyon ko na ring kalimutan ang nangyari.

Ate Prami had my things transferred in her condo unit in Manila. I can stay there as long as I want, dahil mas magkakaroon ako ng privacy doon at mas tago pa sa media. Tumawag siya kinabukasan nang sabihin kong pupunta ako ng Baguio upang tunguhin ang kan'yang café roon.

"How long are you gonna stay there, Paige? Para masabihan ko ang mga staff ko na paigtingin ang seguridad."

Si Ate sa kabilang linya. She was so worried of me, dahil baka raw ay kung ano pa ang mangyari sa akin sa daan at kung baka maispatan ako ng media. She opted to have a driver for me pero sinabi kong kaya ko naman. I had driving lessons back in New York.

"Just wanna wander around for two days, ate. Huwag kang mag-alala, I can drive."

"Pasensya ka na Paige, ngayon namang nandito ka sa Pilipinas, iyon naman at hindi kita magawang samahan sa bakasyon."

I groaned in disapproval. She might have concluded something from my statement. It's my choice. Sa Baguio na muna ako tutungo sa loob ng dalawang araw bago ko aayusin ang bakasyon ko sa Visayas.

"Are you sure..you are going to travel alone?" paniniguro niya.

For how many years, hindi na kataka-taka iyon. I was supposed to invite Mace or Les here pero alam ko namang may trabaho si Les at baka si Mace ay hindi pa..

I might have to introduce them to the islands. Nakapag-concert na rin naman si Mace dito sa Pilipinas pero hindi pa niya napasyalan iyong mga tourist spots.

"After your two days in Baguio, ipasusundo kita through a driver, okay? Magpahinga ka na muna."

"Yup, ate, I will."

I wouldn't have to worry about any hotel reservation because my sister really arranged it for me. I drove by myself to Baguio. It was my sister's car. She actually has two cars. She just recently bought the other one. Sinalubong ako ng dalawang staff na parehong kinausap na ng kapatid ko.

I was so amazed that I get to watch the fogs from my room. Napapikit ako at sinamyo ang lamig sa aking balat. Sanay naman na ako sa ganoong klima but it's different when you are at a country close to your heart.

Hindi ba't ganito na rin noon? Kung hindi kaya niya ako pinigilan noon, kung hindi lang niya hinabol iyong bus kung saan ako lulan, nasa Baguio din kaya ako? Would life be different? Would everything be different?

Binalingan ko ng tingin ang mga ulap. Natulog lang ako saglit at nag-ayos na pagsapit ng alas sinco. I wore a red satin bralette top and a high-waisted jeans, covered in a thick leather coat. I also wore a beret cap and a vintage eyeglass.

Maglalakad na muna ako sa isang park doon, dala ko iyong camera. At baka maisipan ko rin na sumakay sa swan boat. Malapit lamang sa hotel ang park kaya nilakad ko na lamang iyon.